Ruth en Boaz
1 En Naómi, haar schoonmoeder, zeide tot haar: Mijn dochter! zou ik u geen rust zoeken, dat het u welga?
2 Nu dan, is niet Boaz, met wiens maagden gij geweest zijt, van onze bloedvriendschap? Zie, hij zal deze nacht gerst op de dorsvloer wannen.
3 Zo baad u, en zalf u, en doe uw klederen aan, en ga af naar de dorsvloer; maar maak u de man niet bekend, totdat hij geëindigd zal hebben te eten en te drinken.
4 En het zal geschieden, als hij neerligt, dat gij de plaats zult merken, waar hij zal neergelegen zijn; ga dan in, en sla zijn voetendek op, en leg u; zo zal hij u te kennen geven, wat gij doen zult.
5 En zij zeide tot haar: Al wat gij tot mij zegt, zal ik doen.
6 Alzo ging zij af naar de dorsvloer, en deed naar alles, wat haar schoonmoeder haar geboden had.
7 Toen nu Boaz gegeten en gedronken had, en zijn hart vrolijk was, zo kwam hij om neer te liggen aan het uiterste van een koren hoop. Daarna kwam zij stilletjes in, en sloeg zijn voetendek op, en legde zich.
8 En het geschiedde te middernacht, dat die man verschrok, en om zich greep; en ziet, een vrouw lag aan zijn voetendek.
9 En hij zeide: Wie zijt gij? En zij zeide: Ik ben Ruth, uw dienstmaagd, breid dan uw vleugel uit over uw dienstmaagd, want gij zijt de losser.
10 En hij zeide: Gezegend zijt gij de Heere, mijn dochter! Gij hebt deze uw laatste weldadigheid beter gemaakt dan de eerste, omdat gij geen jonge gezellen zijt nagegaan, hetzij arm of rijk.
11 En nu, mijn dochter, vrees niet; al wat gij gezegd hebt, zal ik u doen; want de ganse stad van mijn volk weet, dat gij een deugdelijke vrouw zijt.
12 Nu dan, wel is waar, dat ik een losser ben; maar er is nog een losser, nader dan ik.
13 Blijf deze nacht over; voorts in de morgen zal het geschieden, indien hij u lost, goed, laat hem lossen; maar indien het hem niet lust u te lossen, zo zal ik u lossen, zo waarachtig als de Heere leeft; leg u neer tot de morgen toe.
14 Toen lag zij neer aan zijn voetendek tot de morgen toe; en zij stond op, eer dat de een de ander kennen kon; want hij zeide: Het worde niet bekend, dat een vrouw op de dorsvloer gekomen is.
15 Voorts zeide hij: Neem de sluier, die op u is, en houd die; en zij hield hem; en hij mat zes maten gerst, en legde ze op haar; daarna ging hij in de stad.
16 Zij nu kwam tot haar schoonmoeder, die zeide: Wie zijt gij, mijn dochter? En zij verhaalde haar alles, wat die man haar gedaan had.
17 Ook zeide zij: Deze zes maten gerst heeft hij mij gegeven; want hij zeide tot mij : Kom niet ledig tot uw schoonmoeder.
18 Toen zeide zij: Zit stil , mijn dochter, totdat gij weet, hoe de zaak zal vallen; want die man zal niet rusten, tenzij dat hij heden deze zaak voleind zal hebben.
© © 1977 Nederlands Bijbelgenootschap
