1 Waarom zouden van de Almachtige de tijden niet verborgen zijn, daar zij, die Hem kennen, Zijn dagen niet zien?
2 Zij tasten de grenspalen aan; de kudde roven zij, en weiden ze.
3 De ezel der wezen drijven zij weg; de os van een weduwe nemen zij te pand.
4 Zij doen de nooddruftigen wijken van de weg; tesamen versteken zich de ellendigen des lands.
5 Ziet, zij zijn woudezels in de woestijn; zij gaan uit tot hun werk, zich vroeg opmakende tot de roof; het vlakke veld is hem tot spijs, en de jongeren.
6 Op het veld maaien zij zijn voeder, en de wijnberg van de goddeloze lezen zij af.
7 De naakten laten zij vernachten zonder kleding, die geen bedekking heeft tegen de koude.
8 Van de stroom der bergen worden zij nat, en zonder toevlucht zijnde, omhelzen zij de steenrotsen.
9 Zij rukken het weesje van de borst, en wat op de arme is, nemen zij te pand.
10 De naakte doen zij weggaan zonder kleed, en hongerig, die garven dragen.
11 Tussen hun muren persen zij olie uit, treden de wijnpersen, en zijn dorstig.
12 Uit de stad zuchten de lieden, en de ziel der gewonden schreeuwt uit; nochtans beschikt God niets ongerijmds.
13 Zij zijn onder de weerstrevers van het licht; zij kennen Zijn wegen niet, en zij blijven niet op Zijn paden.
14 Met het licht staat de moordenaar op, doodt de arme en de nooddruftige; en des nachts is hij als een dief.
15 Ook neemt het oog van de overspeler de schemering waar, zeggende: Geen oog zal mij zien; en hij legt een bedekking op het aangezicht.
16 In de duisternis doorgraaft hij de huizen, die zij zich des daags afgetekend hadden; zij kennen het licht niet.
17 Want de morgenstond is hun tesamen de schaduw des doods; als men hen kent, zijn zij in de strikken van de schaduw des doods.
18 Hij is licht op het vlakke der wateren; vervloekt is hun deel op de aarde; hij wendt zich niet tot de weg der wijngaarden.
19 De droogte alsook de hitte nemen de sneeuwwateren weg; alzo het graf van hen, die gezondigd hebben.
20 De baarmoeder vergeet hem, het gewormte is hem zoet, aan hem wordt niet meer gedacht; en het onrecht wordt gebroken als een hout.
21 De onvruchtbare, die niet baart, weidt hij af, en aan de weduwe doet hij niets goeds.
22 Ook trekt hij de machtigen door zijn kracht; staat hij op, zo is men het leven niet zeker.
23 Stelt hem God in gerustheid, zo steunt hij daarop; nochtans zijn Zijn ogen op hun wegen.
24 Zij zijn een weinig tijds verheven, daarna is er niemand van hen; zij worden neergedrukt; gelijk alle anderen worden zij besloten; en gelijk de top van een aar worden zij afgesneden.
25 Indien het nu zo niet is, wie zal mij leugenachtig maken, en mijn rede tot niet brengen?
© © 1977 Nederlands Bijbelgenootschap
