Gezicht van den ram en den bok
1 IN het derde jaar des koninkrijks van den koning Belsazar, verscheen mij een gezicht, mij Daniël, na hetgeen mij in het eerste verschenen was.
2 En ik zag een gezicht, (het geschiedde nu, toen ik het zag, dat ik in den burg Susan was, welke in het landschap Elam is) ik zag dan in een gezicht, dat ik aan den vloed Ulai was.
3 En ik hief mijn ogen op, en ik zag, en ziet, een ram stond voor dien vloed, die had twee hoornen, en die twee hoornen waren hoog, en de een was hoger dan de andere, en de hoogste kwam in het laatste op.
4 Ik zag, dat de ram met de hoornen tegen het westen stiet, en tegen het noorden, en tegen het zuiden, en geen dieren konden voor zijn aangezicht bestaan, en er was niemand, die uit zijn hand verloste; maar hij deed naar zijn welgevallen, en hij maakte zich groot.
5 Toen ik dit overlegde, ziet, er kwam een geitenbok van het westen over den gansen aardbodem, en roerde de aarde niet aan; en die bok had een aanzienlijken hoorn tussen zijn ogen.
6 En hij kwam tot den ram, die de twee hoornen had, dien ik had zien staan voor den vloed; en hij liep op hem aan in de grimmigheid zijner kracht.
7 En ik zag hem, nakende aan den ram, en hij verbitterde zich tegen hem, en hij stiet den ram, en hij brak zijn beide hoornen; en in den ram was geen kracht, om voor zijn aangezicht te bestaan; en hij wierp hem ter aarde, en hij vertrad hem, en er was niemand, die den ram uit zijn hand verloste.
8 En de geitenbok maakte zich uitermate groot; maar toen hij sterk geworden was, brak die grote hoorn, en er kwamen op aan deszelfs plaats vier aanzienlijke, naar de vier winden des hemels.
9 En uit een van die kwam voort een kleine hoorn, welke uitnemend groot werd, tegen het zuiden, en tegen het oosten, en tegen het sierlijke land .
10 En hij werd groot tot aan het heir des hemels; en hij wierp er sommigen van dat heir, namelijk van de sterren, ter aarde neder, en hij vertrad ze.
11 Ja, hij maakte zich groot tot aan den Vorst diens heirs, en van denzelven werd weggenomen het gedurig offer , en de woning Zijns heiligdoms werd nedergeworpen.
12 En het heir werd in den afval overgegeven tegen het gedurig offer ; en hij wierp de waarheid ter aarde; en deed het, en het gelukte wel.
13 Daarna hoorde ik een heilige spreken; en de heilige zeide tot den Onbenoemde, Die daar sprak: Tot hoelang zal dat gezicht van het gedurig offer en van den verwoestenden afval zijn, dat zo het heiligdom als het heir ter vertreding zal overgegeven worden?
14 En Hij zeide tot mij: Tot twee duizend en driehonderd avonden en morgens; dan zal het heiligdom gerechtvaardigd worden.
15 En het geschiedde, toen ik dat gezicht zag, ik Daniël, zo zocht ik het verstand deszelven , en ziet, er stond voor mij als de gedaante eens mans.
16 En ik hoorde tussen Ulai eens mensen stem, die riep en zeide: Gabriël, geef dezen het gezicht te verstaan.
17 En hij kwam nevens waar ik stond; en als hij kwam, verschrikte ik, en viel op mijn aangezicht. Toen zeide hij tot mij: Versta, gij mensenkind, want dit gezicht zal zijn tot den tijd van het einde.
18 Als hij nu met mij sprak, viel ik in een diepen slaap op mijn aangezicht ter aarde; toen roerde hij mij aan, en hij stelde mij op mijn standplaats.
19 En hij zeide: Zie, ik zal u te kennen geven, wat er geschieden zal ten einde dezer gramschap; want ter bestemder tijd zal het einde zijn.
20 De ram met de twee hoornen, dien gij gezien hebt, zijn de koningen der Meden en der Perzen.
21 Die harige bok nu, is de koning van Griekenland; en de grote hoorn, welke tussen zijn ogen is, is de eerste koning.
22 Dat er nu vier aan zijn plaats stonden, toen hij verbroken was; vier koninkrijken zullen uit dat volk ontstaan, doch niet met zijn kracht.
23 Doch op het laatste huns koninkrijks, als het de afvalligen op het hoogste gebracht zullen hebben, zo zal er een koning staan, stijf van aangezicht, en raadselen verstaande;
24 En zijn kracht zal sterk worden, doch niet door zijn kracht; en hij zal het wonderlijk verderven, en zal geluk hebben, en zal het doen; en hij zal de sterken, mitsgaders het heilige volk verderven;
25 En door zijn kloekheid zo zal hij de bedriegerij doen gedijen in zijn hand; en hij zal zich in zijn hart verheffen; en in stille rust zal hij er velen verderven, en zal staan tegen den Vorst der vorsten, doch hij zal zonder hand verbroken worden.
26 Het gezicht nu van avond en morgen, dat er gezegd is, is de waarheid; en gij, sluit dit gezicht toe, want er zijn nog vele dagen toe.
27 Toen werd ik, Daniël, zwak, en was enige dagen krank; daarna stond ik op, en deed des konings werk; en ik was ontzet over dit gezicht; maar niemand merkte het.
De Heere vertoont aen Daniel in een gesichte, den strijt tusschen den Ram ende den Bock , ende ’tgene dat na dien strijt volgen soude, v. 1, etc. De Engel Gabriel vertroost Daniel, ende leyt hem, door Christi bevel, dat gesichte uyt, 15. Daniel is hier over seer ontstelt, 27.
1 IN het derde jaer van het Coninckrijck des Conincks Belsazars, verscheen my een gesichte, my Daniel, na ’t gene dat my in den eersten verschenen was.
2 Ende ick sach in een gesichte, (’tgeschiedde nu doe ick’t sach, dat ick in de burcht Susan was, welcke in het lantschap Elam is) Ick sach dan in een gesichte, dat ick aen den vloet Ulai was.
3 Ende ick hief mijne oogen op, ende ick sach: ende siet, een Ram stont voor dien vloet, die hadde twee hoornen, ende die twee hoornen waren hooge, ende ’t eene was hooger dan het ander, ende ’t hoochste quam in’t laetste op.
4 Ick sach dat de Ram met de hoornen tegen’t Westen stiet, ende tegen’t Noorden, ende tegen’t Zuyden, ende geene dieren konden voor sijn aengesichte bestaen, ende daer en was niemant die uyt sijner hant verloste: maer hy dede nae sijn welgevallen, ende hy maeckte sich groot.
5 Doe ick [dit] over-leyde, siet daer quam een geyten-bock van’t Westen over den gantschen aerdbodem, ende en roerde de aerde niet aen: ende die bock hadde een aensienlick hoorn tusschen sijne oogen.
6 Ende hy quam tot den Ram, die de twee hoornen hadde, dien ick hadde sien staen voor den vloet: ende hy liep op hem aen in de grimmicheyt sijner kracht.
7 Ende ick sach hem, nakende aen den Ram, ende hy verbitterde sich tegen hem, ende hy stiet den Ram, ende hy brack sijne beyde hoornen: ende in den Ram en was geen kracht, om voor sijn aengesichte te bestaen: ende hy wierp hem ter aerde, ende hy vertradt hem, ende daer en was niemant die den Ram uyt sijne hant verloste.
8 Ende de geyten-bock maeckte sich uyt der mate groot: maer doe hy sterck geworden was, brack dat groote hoorn, ende daer quamen op, aen des selven plaetse vier aensienlicke, nae de vier winden des hemels.
9 Ende uyt eenen van die quam voort een kleyn hoorn, ’twelck uytnemende groot wert, tegen’t Zuyden, ende tegen’t Oosten, ende tegen het cierlicke [lant]:
10 Ende het wert groot tot aen het heyr des hemels: ende ’t wierper [sommige] van dat heyr, naemlick van de sterren, ter aerde neder, ende ’t vertradtse.
11 Ia het maeckte sich groot tot aen den Vorst dies heyrs, ende van dat selve wiert wechgenomen het geduerich [offer], ende de wooninge sijnes heylichdoms wiert nedergeworpen.
12 Ende het heyr wiert inden afval overgegeven tegen het geduerich [offer]: ende het wierp de waerheyt ter aerde, ende dedet, ende ’t geluckte wel.
13 Daerna hoorde ick eenen heyligen spreken: ende de heylige seyde tot den onbenoemden die daer sprack: Tot hoe lange sal dat gesichte van het geduerich [offer] ende [van] den verwoestenden afval zijn, dat so het heylichdom, als het heyr, [ter] vertredinge sal overgegeven worden?
14 Ende hy seyde tot my, Tot twee duysent ende drie hondert avonts, [ende] morgens: dan sal het heylichdom gerechtveerdicht worden.
15 Ende ’t geschiedde doe ick dat gesichte sach, ick Daniel; so socht ick ’t verstant [des selven]: ende siet, daer stont voor my als de gedaente eenes mans.
16 Ende ick hoorde tusschen Ulai eenes menschen stemme: die riep, ende seyde, Gabriel, geeft desen het gesichte te verstaen.
17 Ende hy quam nevens daer ick stont: ende als hy quam verschrickte ick, ende ick viel op mijn aengesichte: doe seyde hy tot my, Verstaet, ghy menschen kint: want dit gesichte sal zijn tot den tijt des eyndes.
18 Als hy nu met my sprack, viel ick in eenen diepen slaep op mijn aengesichte ter aerde: doe roerde hy my aen, ende hy stelde my op mijne stantplaetse.
19 Ende hy seyde, Siet, ick sal u te kennen geven watter geschieden sal ten eynde deser gramschap: want ter bestemder tijt sal’t eynde zijn.
20 De Ram met de twee hoornen, dien ghy gesien hebt, zijn de Coningen der Meden ende der Persen.
21 Die hayrige Bock nu, is de Coninck van Griecken-lant: ende het groote hoorn ’t welck tusschen zijne oogen is, is d’eerste Coninck.
22 Datter nu viere aen sijne plaetse stonden, doe het verbroken was: vier Coninckrijcken sullen uyt dat volck ontstaen, doch niet met sijne cracht.
23 Doch op het laetste hares Coninckrijcks, alst de afvallige op’t hoochste sullen gebracht hebben, so salder een Coninck staen, stijf van aengesichte, ende raetselen verstaende.
24 Ende sijne cracht sal sterck worden, doch niet door sijne cracht; ende hy sal’t wonderlick verderven, ende sal geluck hebben, ende sal’t doen: ende hy sal de stercke, mitsgaders het heylige volck verderven.
25 Ende door sijne cloeckheyt so sal hy de bedriegerye doen gedyen in sijne hant; ende hy sal sich in sijn herte verheffen: ende in stille ruste sal hyder vele verderven, ende sal staen tegen den Vorst der Vorsten: doch hy sal sonder hant verbroken worden.
26 ’Tgesichte nu van avont ende morgen, datter geseyt is, is de waerheyt: ende ghy, sluyt dit gesichte toe, want daer zijn noch vele dagen toe .
27 Doe wiert ick Daniel swack, ende was [eenige] dagen cranck: daerna stont ick op, ende dede des Conincks werck: ende ick was ontsett over dit gesichte, maer niemant merckte’t.
