1 Paulus gaet voort in ’t verklaren van sijne oprechtigheyt ende stantvastigheyt in het voortplanten des Euangeliums onder haer. 6 geen menschen eere noch voordeel by haer soeckende, hoewel hy haer als een Apostel Christi , wel lastigh hadde konnen zijn. 10 Stelt haer voor oogen hoe vriendelick ende heylighlick hy met haer heeft gehandelt, om haer te bewegen tot eenen wandel den Euangelio weerdigh. 13 ende hoe sy sijn woort als Godts, ende niet als eens menschen woort hebben aengenomen. 14 ende navolgers zijn geworden der gemeynten in Iudea, die oock van de hardtneckige Ioden, hare lantslieden vervolght zijn. 15 welcke Ioden, na dat sy Christum gedoot hebben, hare sonden vervullen, ende op welcke de toorne Godts tot den eynde is gekomen. 17 Betuyght daer na sijne groote begeerte om haer weder te sien. 19 dewijle sy sijnen roem ende heerlickheyt zijn in de toekomste Christi .
1 WAnt ghy weet selve, broeders, onsen ingangh tot u, dat die niet ydel en is geweest:
2 Maer hoewel wy te voren geleden hadden, ende oock ons smaetheyt aengedaen was, gelijck ghy weet, te Philippis, soo hebben wy [nochtans ] vrymoedigheyt gebruyckt in onsen Godt om het Euangelium Godts tot u te spreken in veel strijts.
3 Want onse vermaninge en is niet geweest uyt verleydinge, noch uyt onreynigheyt, noch met bedrogh:
4 Maer gelijck wy van Godt beproeft zijn geweest, dat ons het Euangelium soude toebetrouwt worden, alsoo spreken wy, niet als menschen behagende, maer Gode die onse herten beproeft.
5 Want wy en hebben noyt met pluymstrijckende woorden omgegaen, gelijck ghy weet, noch met [eenigh ] bedecksel van gierigheyt: Godt is getuyge.
6 Noch soeckende eere uyt menschen, noch van u, noch van andere: hoewel wy [u ] tot last konden zijn als Christi Apostelen:
7 Maer wy zijn vriendelick geweest in het midden van u, gelijck als een voedster hare kinderen koestert:
8 Alsoo wy, tot u seer genegen zijnde, hebben u geerne willen mededeelen niet alleen het Euangelium Godts, maer oock onse eygene zielen, daerom dat ghy ons lief geworden waert.
9 Want ghy gedenckt, broeders, onsen arbeyt ende moeyte: want nacht ende dagh werckende, op dat wy niemant onder u en souden lastigh zijn, hebben wy het Euangelium Godts onder u gepredickt.
10 Ghy zijt getuygen, ende Godt, hoe heylighlick, ende rechtveerdelick, ende onberispelick wy u, die geloovet, geweest zijn.
11 Gelijck ghy weet hoe wy een yegelick van u, als een vader sijne kinderen, vermaenden ende vertroosteden,
12 Ende betuyghden dat ghy soudt wandelen weerdighlick Gode, die u roept tot sijn Koninckrijck ende heerlickheyt.
13 Daerom dancken wy oock Godt sonder ophouden, dat als ghy het woort der predikinge Godts van ons ontfangen hebt, ghy dat aengenomen hebt, niet [als ] der menschen woort, maer (gelijck het waerlick is) [als ] Godts woort, dat oock werckt in u die geloovet.
14 Want ghy, broeders, zijt navolgers geworden der gemeynten Godts, die in Iudea zijn, in Christo Iesu: dewijle oock ghy het selve geleden hebt van uwe eygene medeburgers, gelijck als sy van de Ioden:
15 Welcke oock gedoot hebben den Heere Iesum, ende hare eygene Propheten: ende ons hebben vervolght, ende Gode niet en behagen, ende alle menschen tegen zijn:
16 Ende verhinderen ons te spreken tot de Heydenen, dat sy saligh mochten worden, op dat sy alle tijt hare sonden vervullen souden. Ende de toorn is over haer gekomen tot den eynde.
17 Maer wy, broeders, van u berooft geweest zijnde voor een kleyne wijle tijts, na het aengesicht, niet na het herte, hebben ons te overvloediger beneerstight om uwe aengesicht te sien met groote begeerte.
18 Daerom hebben wy willen tot u komen (immers ick Paulus) eenmael ende andermael, maer de Sanatas heeft ons belet:
19 Want welcke is onse hope, ofte blijdtschap, ofte kroone des roems? En zijt ghy die oock niet voor onsen Heere Iesu Christo in sijne toekomste?
20 Want ghy zijt onse heerlickheyt ende blijdtschap.
Paulus' omgang met de gemeente
1 Want u weet zelf, broeders, van onze komst bij u dat die niet tevergeefs is geweest.
2 Maar, hoewel wij tevoren geleden hadden en in Filippi smadelijk behandeld waren, zoals u weet, hebben wij toch in onze God vrijmoedigheid gekregen om het Evangelie van God tot u te spreken, te midden van veel strijd.
3 Want onze vermaning kwam niet voort uit dwaling, of uit onzuivere motieven , en ging ook niet met bedrog gepaard ,
4 maar, zoals wij door God beproefd zijn om ons het Evangelie toe te vertrouwen, zo spreken wij, niet om mensen te behagen, maar God, Die onze harten beproeft.
5 Want wij hebben nooit vleiende woorden gebruikt, zoals u weet, en ook geen voorwendsel voor hebzucht. God is getuige!
6 Wij zochten ook geen eer van mensen, niet van u, ook niet van anderen, hoewel wij, als apostelen van Christus, u tot last hadden kunnen zijn,
7 maar wij zijn in uw midden vriendelijk geweest, zoals een voedster haar kinderen koestert.
8 Wij waren zo vol verlangen naar u dat wij graag met u niet alleen het Evangelie van God wilden delen, maar ook onszelf, omdat u ons lief geworden was.
9 U herinnert zich immers onze inspanning en moeite, broeders. Want terwijl wij nacht en dag werkten om niemand van u tot last te zijn, hebben wij u het Evangelie van God gepredikt.
10 U bent getuige, en God, hoe heilig en rechtvaardig en onberispelijk wij geweest zijn bij u die gelooft.
11 Zo weet u hoe wij elk van u afzonderlijk opwekten en aanmoedigden, net als een vader zijn kinderen.
12 Wij riepen u ertoe op waardig te wandelen voor God, Die u roept tot Zijn Koninkrijk en heerlijkheid.
13 Daarom danken ook wij God zonder ophouden dat u, toen u van ons het gepredikte Woord van God hebt ontvangen, het ook aangenomen hebt, niet als een mensenwoord, maar (zoals het werkelijk is) als Gods Woord, dat ook werkzaam is in u die gelooft.
14 Want u, broeders, bent navolgers geworden van de gemeenten van God die in Judea zijn, in Christus Jezus, omdat ook u hetzelfde geleden hebt van uw eigen medeburgers als zij van de Joden,
15 die zowel de Heere Jezus als hun eigen profeten hebben gedood en ons hebben vervolgd. Zij behagen God niet en zijn alle mensen vijandig gezind .
16 Zij verhinderen ons tot de heidenen te spreken opdat die zalig zouden worden. Zo maken zij voor altijd de maat van hun zonden vol. En de toorn is over hen gekomen tot het einde.
Paulus' verlangen naar de gemeente
17 Maar nu wij, broeders, voor een korte tijd van u gescheiden waren – wat betreft het gezicht, niet wat betreft het hart – hebben wij ons des te meer beijverd om uw gezicht te zien, met grote begeerte.
18 Daarom hebben wij naar u toe willen komen (althans ik, Paulus), een- en andermaal, maar de satan heeft het ons verhinderd.
19 Want wat is onze hoop of blijdschap of erekroon? Bent ook u dat niet voor het aangezicht van onze Heere Jezus Christus bij Zijn komst?
20 U bent immers onze heerlijkheid en blijdschap.
