Gebed van Habakuk
1 Een gebed van Habakuk, de profeet. Op Sjigjonot.
2 HEERE, toen ik Uw tijding hoorde,
heb ik gevreesd.
HEERE, Uw werk, behoud het in het leven in het midden van de jaren,
maak het bekend in het midden van de jaren.
Denk in Uw toorn aan ontferming!
3 God kwam van Teman,
de Heilige van het gebergte Paran. Sela
Zijn majesteit bedekte de hemel,
de aarde was vol van Zijn lof.
4 Er was een glans als van het zon licht;
lichtstralen kwamen uit Zijn hand,
daarin ging Zijn macht schuil.
5 Voor Hem uit ging de pest,
de gloed ervan volgde Hem op de voet.
6 Hij stond en deed de aarde schudden,
Hij keek en liet heidenvolken opspringen.
De aloude bergen werden verpletterd,
de eeuwige heuvels hebben zich neergebogen.
De eeuwige wegen zijn van Hem.
7 Ik zag de tenten van Kusjan gebogen onder het onrecht,
de tentkleden van het land Midian sidderden.
8 Was de HEERE tegen de rivieren ontbrand?
Woedde Uw toorn tegen de rivieren,
of was Uw verbolgenheid tegen de zee,
dat U op Uw paarden reed?
Uw wagens brachten heil.
9 U haalde Uw boog tevoorschijn
om de eden, aan de stammen gedaan door het woord. Sela
Met rivieren spleet U de aarde.
10 De bergen zagen U, zij beefden van angst.
Een vloed van water stroomde voorbij,
de watervloed liet zijn stem klinken,
hoog hief hij zijn handen op.
11 Zon en maan stonden stil in hun woning;
met het licht bewogen Uw pijlen zich voort,
met de gloed Uw glinsterende speer.
12 In gramschap schreed U voort over de aarde,
in toorn vertrapte U de heidenvolken.
13 U bent uitgetrokken tot heil van Uw volk,
tot heil van Uw Gezalfde.
U hebt het dak van het huis van de goddeloze verbrijzeld,
U legt het fundament bloot tot de hals toe. Sela
14 U doorboorde met zijn eigen pijlen het hoofd van zijn strijders.
Zij stormden aan om mij te verspreiden,
zij die zich verheugden
alsof zij de ellendige in een verborgen plaats wilden verslinden.
15 U betrad met Uw paarden de zee,
de schuimkoppen van grote wateren.
16 Ik hoorde het en mijn buik sidderde.
Bij het geluid trilden mijn lippen.
Verrotting tastte mijn beenderen aan.
Ik sidderde op de plaats waar ik stond.
Zeker, ik zal rustig wachten op de dag van de benauwdheid,
als die aanbreekt voor het volk dat ons zal aanvallen.
17 Al zal de vijgenboom niet in bloei staan
en er geen vrucht aan de wijnstok zijn,
al zal de opbrengst van de olijfboom tegenvallen
en zullen de velden geen voedsel voortbrengen,
al zal het kleinvee uit de kooi verdwenen zijn
en er geen rund in de stallen over zijn –
18 ik zal dan toch in de HEERE van vreugde opspringen,
mij verheugen in de God van mijn heil.
19 De HEERE Heere is mijn kracht,
Hij maakt mijn voeten als die van de hinden,
en Hij doet mij treden op mijn hoogten.
Voor de koorleider, bij mijn snarenspel.
Gebed van Habakuk
1 Een gebed van Habakuk, de profeet. Op Sjigjonot.
2 HEERE, toen ik Uw tijding hoorde,
heb ik gevreesd.
HEERE, Uw werk, behoud het in het leven in het midden van de jaren,
maak het bekend in het midden van de jaren.
Denk in Uw toorn aan ontferming!
3 God kwam van Teman,
de Heilige van het gebergte Paran. Sela
Zijn majesteit bedekte de hemel,
de aarde was vol van Zijn lof.
4 Er was een glans als van het zon licht;
lichtstralen kwamen uit Zijn hand,
daarin ging Zijn macht schuil.
5 Voor Hem uit ging de pest,
de gloed ervan volgde Hem op de voet.
6 Hij stond en deed de aarde schudden,
Hij keek en liet heidenvolken opspringen.
De aloude bergen werden verpletterd,
de eeuwige heuvels hebben zich neergebogen.
De eeuwige wegen zijn van Hem.
7 Ik zag de tenten van Kusjan gebogen onder het onrecht,
de tentkleden van het land Midian sidderden.
8 Was de HEERE tegen de rivieren ontbrand?
Woedde Uw toorn tegen de rivieren,
of was Uw verbolgenheid tegen de zee,
dat U op Uw paarden reed?
Uw wagens brachten heil.
9 U haalde Uw boog tevoorschijn
om de eden, aan de stammen gedaan door het woord. Sela
Met rivieren spleet U de aarde.
10 De bergen zagen U, zij beefden van angst.
Een vloed van water stroomde voorbij,
de watervloed liet zijn stem klinken,
hoog hief hij zijn handen op.
11 Zon en maan stonden stil in hun woning;
met het licht bewogen Uw pijlen zich voort,
met de gloed Uw glinsterende speer.
12 In gramschap schreed U voort over de aarde,
in toorn vertrapte U de heidenvolken.
13 U bent uitgetrokken tot heil van Uw volk,
tot heil van Uw Gezalfde.
U hebt het dak van het huis van de goddeloze verbrijzeld,
U legt het fundament bloot tot de hals toe. Sela
14 U doorboorde met zijn eigen pijlen het hoofd van zijn strijders.
Zij stormden aan om mij te verspreiden,
zij die zich verheugden
alsof zij de ellendige in een verborgen plaats wilden verslinden.
15 U betrad met Uw paarden de zee,
de schuimkoppen van grote wateren.
16 Ik hoorde het en mijn buik sidderde.
Bij het geluid trilden mijn lippen.
Verrotting tastte mijn beenderen aan.
Ik sidderde op de plaats waar ik stond.
Zeker, ik zal rustig wachten op de dag van de benauwdheid,
als die aanbreekt voor het volk dat ons zal aanvallen.
17 Al zal de vijgenboom niet in bloei staan
en er geen vrucht aan de wijnstok zijn,
al zal de opbrengst van de olijfboom tegenvallen
en zullen de velden geen voedsel voortbrengen,
al zal het kleinvee uit de kooi verdwenen zijn
en er geen rund in de stallen over zijn –
18 ik zal dan toch in de HEERE van vreugde opspringen,
mij verheugen in de God van mijn heil.
19 De HEERE Heere is mijn kracht,
Hij maakt mijn voeten als die van de hinden,
en Hij doet mij treden op mijn hoogten.
Voor de koorleider, bij mijn snarenspel.
