Vermaningen tot onderhoudinge van Godts geboden, sonder die eenichsins te veranderen, v. 1, etc. met voorstellinge soo vande straffen der ongehoorsamen, 3. als van den segen ende lof der gehoorsamen, 4. Verhael van het geven der wet, 9. wijtloopich ende eernstich verbodt van allerleye afgoderye door beelden ende gelijckenissen, met sware dreygementen, ende troostlicke beloften, 15. Verhael van Godts bysondere weldaden aen Israël bewesen, die hen tot gehoorsaemheyt behooren te bewegen, 32. Verordeninge van drie vry-steden aen dese zyde der Iordane, 41. Voor-rede vande volgende wederhalinge der Wetten Godes, 44.
1 NU dan Israël; hoort nae de insettingen ende nae de rechten, die ick ulieden leere te doen: op dat ghy levet, ende henen inkomet, ende ervet dat lant, dat u de HEERE, uwer vaderen Godt, geeft.
2 Ghy en sult tot dit woort, dat ick u gebiede, niet toe doen, oock daer van niet afdoen: op dat ghy bewaret de geboden des HEEREN uwes Godts, die ick u gebiede.
3 Uwe oogen die hebben gesien, wat Godt om Baal-Peor gedaen heeft: want alle man, die Baal-Peor na volchde, dien heeft de HEERE uwe Godt uyt het midden van u verdaen.
4 Ghy daerentegen, die den HEERE, uwen Godt, aenhinget, ghy zijt heden alle levendich.
5 Siet, ick hebbe u geleert de insettinge ende rechten, gelijck als de HEERE, mijn Godt, my geboden heeft: op dat ghy alsoo doet in ’t midden des lants, daer ghy nae toe gaet om dat te erven.
6 Behoudtse dan, ende doetse; want dat sal uwe wijsheyt ende u verstant zijn voor de oogen der volckeren: die alle dese insettingen hooren sullen, ende seggen; Dit selve groote volck alleen, is een wijs ende verstandich volck.
7 Want wat groot volck isser, welck de Goden [soo] nae by zijn; als de HEERE onse Godt, soo dickwijls wy hem aenroepen?
8 Ende wat groot volck isser, dat [soo] rechtveerdige insettingen ende rechten heeft, als dese gantsche wet is, die ick heden voor u aengesichte geve?
9 Alleenlick wacht u, ende bewaert uwe ziele wel, dat ghy niet en vergetet de dingen, die uwe oogen gesien hebben; ende datse niet van u herte en wijcken, alle de dagen uwes levens: ende ghy sultse uwen kinderen, ende uwen kints-kinderen bekent maken.
10 Ten dage als ghy voor het aengesichte des HEEREN uwes Godts aen Horeb stondet; als de HEERE tot my seyde; Vergadert my dit volck, ende ick salse mijne woorden doen hooren, die sy sullen leeren, om my te vreesen alle de dagen, die sy op den aerdbodem sullen leven, ende sullense hare kinderen leeren;
11 Ende ghyliederen naederdet ende stondet beneden dien berch; (die berch nu brandde van vyer, tot aen het midden des hemels; daer was duysternisse, wolcken, ende donckerheyt.)
12 So sprack de HEERE tot u uyt het midden des vyers: ghy hoordet de stemme der woorden, maer ghy en saecht geene gelijckenisse, behalven de stemme.
13 Doe verkondichde hy u sijn verbont, dat hy u geboodt te doen, de tien Woorden, ende schreefse op twee steenen tafelen.
14 Oock geboodt my de HEERE ter selver tijt, dat ick u insettingen ende rechten leeren soude: op dat ghy die dedet in dat lant, nae het welcke ghy doortreckt om dat te erven.
15 Wacht u dan wel voor uwe zielen: (want ghy hebt geene gelijckenisse gesien, ten dage als de HEERE op Horeb uyt het midden des vyers tot u sprack.)
16 Op dat ghy u niet en verdervet, ende maket u yet gesnedens, de gelijckenisse van eenich beelt: de gedaente van man ofte wijf;
17 De gedaente van eenich beest, dat op der aerden is; de gedaente van eenigen gevleugelden vogel, die door den hemel vliegt.
18 De gedaente van yet, dat op den aerdbodem kruypt; de gedaente van eenigen visch, die in ’t water is onder de aerde.
19 Dat ghy oock uwe oogen niet op en heffet nae den hemel, ende aensiet de Sonne, ende de Mane, ende de sterren, des hemels gantsche heyr; ende wordet aengedreven, dat ghy u voor die buyget, ende haer dienet: dewelcke de HEERE uwe Godt allen volcken onder den gantschen hemel heeft uytgedeylt.
20 Maer u lieden heeft de HEERE aengenomen, ende uyt den yser-oven, uyt Egypten, uytgevoert: op dat ghy hem tot een erfvolck soudet zijn, gelijck het te desen dage is.
21 Oock vertoornde sich de HEERE over my, om ulieder woorden: ende hy swoer, dat ick over de Iordane niet soude gaen, ende dat ick niet soude komen in dat goede lant, dat de HEERE, uwe Godt, u ter erffenisse geven sal.
22 Want ick sal in dit lant sterven; ick en sal over de Iordane niet gaen: maer ghy sulter overgaen, ende dat selve goede lant erven.
23 Wacht u, dat ghy’t verbont des HEEREN uwes Godts, ’t welck hy met u gemaeckt heeft, niet en vergetet: dat ghy u een gesneden beelt soudet maken, de gelijckenisse van yets, dat de HEERE uwe Godt u verboden heeft.
24 Want de HEERE uwe Godt die is een verteerende vyer, een yverich Godt.
25 Wanneer ghy nu kinderen ende kindts kinderen gewonnen, ende in den lande out geworden sult zijn; ende u sult verderven, dat ghy gesnedene beelden maeckt, de gelijckenisse van eenich dinck; ende doet dat quaet is inde oogen des HEEREN uwes Godts, om hem tot toorn te verwecken:
26 So roep ick heden den hemel ende de aerde tot getuygen tegens ulieden, dat ghy voorseker haest sult omkomen van dat lant, daer ghy over de Iordane nae toetreckt, om dat te erven: ghy sult uwe dagen daer in niet verlengen, maer gantschelick verdelgt worden.
27 Ende de HEERE sal u verstroyen onder de volcken: ende ghy sult een kleyn volcxken in getale overblijven onder de Heydenen, daer de HEERE u henen leyden sal.
28 Ende aldaer sult ghy Goden dienen die ’s menschen handen werck zijn: hout ende steen, die niet en sien, noch hooren, noch eten, noch riecken.
29 Dan sult ghy van daer den HEERE uwen Godt soecken, ende vinden: als ghy hem soecken sult met u gantsche herte, ende met uwe gantsche ziele.
30 Wanneer ghy in angst sult zijn, ende u alle dese dingen sullen treffen; in ’t laetste der dagen, dan sult ghy wederkeeren tot den HEERE uwen Godt, ende sijne stemme gehoorsaem zijn.
31 Want de HEERE uwe Godt is een barmhertich Godt; hy en sal u niet verlaten, noch u verderven: ende hy sal ’t verbont uwer vaderen, dat hy hen gesworen heeft, niet vergeten.
32 Want, vraegt doch nae de voorige dagen, die voor u geweeest zijn, van dien dage af, dat Godt den mensche op der aerden geschapen heeft, van ’t [een] eynde des hemels, tot aen het [ander] eynde des hemels; oft alsulck een groot dinck geschiet ofte gehoort zy, als dit?
33 Oft een volck gehoort hebbe de stemme Godes, sprekende uyt het midden des vyers, gelijck als ghy gehoort hebt, ende zy levendich gebleven?
34 Ofte, of Godt versocht heeft te gaen om sich een volck uyt het midden eenes volcx aen te nemen, door versoeckingen, door teeckenen, ende door wonderen, ende door strijt, ende door eene stercke hant, ende door eenen uytgestreckten arm, ende met groote verschrickingen: nae al ’tgene, dat de HEERE uwe Godt ulieden voor uwe oogen in Egypten gedaen heeft.
35 U is het getoont, op dat ghy wetet, dat de HEERE die Godt zy: daer en is niemant meer dan hy alleen.
36 Van den hemel heeft hy u sijne stemme laten hooren, om u te onderwijsen: ende op der aerde heeft hy u sijn groot vyer laten sien, ende ghy hebt sijne woorden uyt het midden des vyers gehoort.
37 Ende om dat hy uwe vaderen lief hadde, ende haer zaet nae hen verkoren hadde; so heeft hy u voor sijn aengesichte door sijne groote kracht uyt Egypten uytgevoert:
38 Om volcken, die grooter ende machtiger waren, als ghy, voor u aengesichte uyt de besittinge te verdrijven: om u in te brengen, dat hy u haerlieder lant ter erffenisse gave, als het te desen dage is.
39 So sult ghy heden weten, ende in u herte hervatten; dat de HEERE die Godt is, boven in den hemel, ende onder op der aerden, niemant meer.
40 Ende ghy sult houden sijne insettingen, ende sijne geboden, die ick u heden gebiede, op dat het u ende uwen kinderen na u wel gae: ende op dat ghy de dagen verlenget in den lande, dat de HEERE uwe Godt u geeft, voor altoos.
41 Doe scheydde Mose drie steden uyt, aen dese zijde der Iordane, tegen den opganck der Sonne:
42 Op dat daer henen vloode de dootslager, die sijnen naesten onwetende doot slaet, dien hy van gisteren [ende] eergisteren niet en hatede: dat hy in eene van dese steden vloode, ende levendich bleve:
43 Bezer, inde woestijne, in ’t effen lant, voor de Rubeniten: ende Ramoth in Gilead, voor de Gaditen, ende Golan in Basan, voor de Manassiten.
44 Dit is nu de wet, die Mose den kinderen Israëls voor stelde.
45 Dit zijn de getuygenissen, ende de insettingen, ende de rechten, die Mose sprack tot de kinderen Israëls, als sy uyt Egypten waren uyt getogen.
46 Aen dese zijde van de Iordane, in het dal tegen over Beth-Peor, inden lande Sihons, des Conincx der Amoriten, die te Hesbon woonde: welcken Mose sloech, ende de kinderen Israëls, als sy uyt Egypten waren uyt getogen.
47 Ende sijn lant in besittinge genomen hadden; daer toe het lant van Og, Coninck van Basan; twee Coningen der Amoriten, die aen dese zijde van de Iordane waren, tegen der Sonnen opganck.
48 Van Aroër af, dat aen den oever der beke Arnon is, tot aenden berch Sion, welcke is Hermon.
49 Ende al ’t vlacke velt aen dese zijde der Iordane, nae ’t oosten, tot aen de Zee des vlacken veldes, onder Asdoth Pisga.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
