Antwoord van Job aan Elífaz
met-andere-woorden
1 Maar Job antwoordde en zeide:
2 Och, of mijn verdriet recht gewogen werd, en men mijn ellende samen in een weegschaal ophief!
3 Want het zou nu zwaarder zijn dan het zand der zeeën; daarom worden mijn woorden opgezwolgen.
4 Want de pijlen van de Almachtige zijn in mij, welker vurig venijn mijn geest uitdrinkt; de verschrikkingen Gods rusten zich toe tegen mij.
5 Balkt ook de woudezel bij het jonge gras? Loeit de os bij zijn voeder?
6 Wordt ook het onsmakelijke gegeten zonder zout? Is er smaak in het witte van de dooier?
7 Mijn ziel weigert uw woorden aan te roeren; die zijn als mijn laffe spijs.
8 Och, of mijn begeerte kwam, en dat God mijn verwachting gaf;
9 En dat het Gode beliefde, dat Hij mij verbrijzelde, Zijn hand losliet, en een einde met mij maakte!
10 Dat zou nog mijn troost zijn, en zou mij verkwikken in de weedom, zo Hij niet spaarde; want ik heb de redenen van de Heilige niet verborgen gehouden.
11 Wat is mijn kracht, dat ik hopen zou? Of welk is mijn einde, dat ik mijn leven verlengen zou?
12 Is mijn kracht stenen kracht? Is mijn vlees staal?
13 Is dan mijn hulp niet in mij, en is de wijsheid uit mij verdreven?
14 Aan hem, die versmolten is, zou van zijn vriend weldadigheid geschieden; of hij zou de vreze van de Almachtige verlaten.
15 Mijn broeders hebben trouweloos gehandeld als een beek; als de storting der beken gaan zij door;
16 Die verdonkerd zijn door het ijs, en waarin de sneeuw zich verbergt.
17 Ten tijde, als zij van hitte vervlieten, worden zij uitgedelgd; als zij warm worden, verdwijnen zij uit hun plaats.
18 De gangen van hun weg wenden zich ter zijde af; zij lopen uit in het woeste, en vergaan.
19 De reizigers van Thema zien ze, de wandelaars van Scheba wachten op hen.
20 Zij worden beschaamd, omdat iedereen vertrouwde; als zij daarbij komen, zo worden zij schaamrood.
21 Voorwaar, alzo zijt gij mij nu niets geworden; gij hebt gezien de ontzetting, en gij hebt gevreesd.
22 Heb ik gezegd: Brengt mij, en geeft geschenken voor mij van uw vermogen?
23 Of bevrijdt mij van de hand van de verdrukker, en verlost mij van de hand der tirannen?
24 Leert mij, en ik zal zwijgen, en geeft mij te verstaan, waarin ik gedwaald heb.
25 O, hoe krachtig zijn de rechte redenen! Maar wat bestraft het bestraffen, dat van u is?
26 Zult gij, om te bestraffen, woorden bedenken, en zullen de redenen van de mismoedige voor wind zijn?
27 Ook werpt gij u op een wees; en gij graaft tegen uw vriend.
28 Maar nu, belieft het u, wendt u tot mij, en het zal voor uw aangezicht zijn, of ik lieg.
29 Keert toch weer, laat er geen onrecht wezen, ja, keert weer; nog zal mijn gerechtigheid daarin zijn.
30 Zou onrecht op mijn tong wezen? Zou mijn gehemelte niet de ellenden te verstaan geven?
Antwoord van Job aan Elífaz
1 Maar Job antwoordde en zeide:
2 Och, of mijn verdriet recht gewogen werd, en men mijn ellende samen in een weegschaal ophief!
3 Want het zou nu zwaarder zijn dan het zand der zeeën; daarom worden mijn woorden opgezwolgen.
4 Want de pijlen van de Almachtige zijn in mij, welker vurig venijn mijn geest uitdrinkt; de verschrikkingen Gods rusten zich toe tegen mij.
5 Balkt ook de woudezel bij het jonge gras? Loeit de os bij zijn voeder?
6 Wordt ook het onsmakelijke gegeten zonder zout? Is er smaak in het witte van de dooier?
7 Mijn ziel weigert uw woorden aan te roeren; die zijn als mijn laffe spijs.
8 Och, of mijn begeerte kwam, en dat God mijn verwachting gaf;
9 En dat het Gode beliefde, dat Hij mij verbrijzelde, Zijn hand losliet, en een einde met mij maakte!
10 Dat zou nog mijn troost zijn, en zou mij verkwikken in de weedom, zo Hij niet spaarde; want ik heb de redenen van de Heilige niet verborgen gehouden.
11 Wat is mijn kracht, dat ik hopen zou? Of welk is mijn einde, dat ik mijn leven verlengen zou?
12 Is mijn kracht stenen kracht? Is mijn vlees staal?
13 Is dan mijn hulp niet in mij, en is de wijsheid uit mij verdreven?
14 Aan hem, die versmolten is, zou van zijn vriend weldadigheid geschieden; of hij zou de vreze van de Almachtige verlaten.
15 Mijn broeders hebben trouweloos gehandeld als een beek; als de storting der beken gaan zij door;
16 Die verdonkerd zijn door het ijs, en waarin de sneeuw zich verbergt.
17 Ten tijde, als zij van hitte vervlieten, worden zij uitgedelgd; als zij warm worden, verdwijnen zij uit hun plaats.
18 De gangen van hun weg wenden zich ter zijde af; zij lopen uit in het woeste, en vergaan.
19 De reizigers van Thema zien ze, de wandelaars van Scheba wachten op hen.
20 Zij worden beschaamd, omdat iedereen vertrouwde; als zij daarbij komen, zo worden zij schaamrood.
21 Voorwaar, alzo zijt gij mij nu niets geworden; gij hebt gezien de ontzetting, en gij hebt gevreesd.
22 Heb ik gezegd: Brengt mij, en geeft geschenken voor mij van uw vermogen?
23 Of bevrijdt mij van de hand van de verdrukker, en verlost mij van de hand der tirannen?
24 Leert mij, en ik zal zwijgen, en geeft mij te verstaan, waarin ik gedwaald heb.
25 O, hoe krachtig zijn de rechte redenen! Maar wat bestraft het bestraffen, dat van u is?
26 Zult gij, om te bestraffen, woorden bedenken, en zullen de redenen van de mismoedige voor wind zijn?
27 Ook werpt gij u op een wees; en gij graaft tegen uw vriend.
28 Maar nu, belieft het u, wendt u tot mij, en het zal voor uw aangezicht zijn, of ik lieg.
29 Keert toch weer, laat er geen onrecht wezen, ja, keert weer; nog zal mijn gerechtigheid daarin zijn.
30 Zou onrecht op mijn tong wezen? Zou mijn gehemelte niet de ellenden te verstaan geven?