Eliphaz toont dat het niet alleen verloren arbeyt is sich tegen Godt te kanten, vers 1. maer oock gantsch schadelick, 2. ende vermaent Iob sich te bekeeren tot Godt, die alle menschen goet doet, 8. ende voornemelick den boetveerdigen, 11. maer de hy-pocriten in’t verderf stort, 12. daer uyt hy de vrome, ende arme verlost, 15. Iob wort vermaent tot gedult in sijn lijden, 17. om dat Godt de vrome uyt het selve verlost, 18. ende overvloedelick zegent, 24. hy besluyt sijn propoost, mits het selve Iob te versekeren, ende in te scherpen, 27.
1 ROept nu; salder yemant zijn, die u antwoorde? ende tot wien van den heyligen sult ghy u keeren?
2 Want den dwasen brenght de toornigheyt om: ende den yver doot den slechten.
3 Ick hebbe gesien eenen dwasen wortelende: doch terstont vervloeckte ick sijne wooninge.
4 Verre waren sijne sonen van heyl: ende sy werden verbrijselt in de poorte, ende daer en was geen verlosser.
5 Wiens oogst de hongerige verteerde, dien hy oock tot uyt de doornen gehaelt hadde: de struyckroover slockte haer vermogen in.
6 Want uyt het stof en komt het verdriet niet voort: nochte de moeyte en spruyt niet uyt der aerde.
7 Maer de mensche wort tot moeyte geboren; gelijck de sprancken der vyeriger kolen haer verheffen [tot ] vliegen.
8 Doch ick soude na Godt soecken, ende tot Godt mijne aensprake richten:
9 Die groote dingen doet, die men niet doorsoecken en kan: wonderen, die men niet tellen en kan;
10 Die den regen geeft op der aerde; ende water sendt op de straten:
11 Om de vernederde te stellen in het hooge: dat de rouwdragende door heyl verheven worden:
12 Hy maeckt te niet de gedachten der arghlistigen, dat hare handen niet een dingh uyt en richten.
13 Hy vanght de wijse in hare arghlistigheyt: dat de raet der verdraeyden gestort wort.
14 Des daeghs ontmoeten sy de duysternisse: ende gelijck des nachts, tasten sy in den middagh.
15 Maer hy verlost den behoeftigen van den sweerde, van haren monde, ende van de hant des stercken.
16 Soo is voor den armen verwachtinge: ende de boosheyt stopt haren mont toe.
17 Siet, gelucksaligh is de mensche, den welcken Godt straft: daerom en verwerpt de kastijdinge des Almachtigen niet.
18 Want hy doet smerte aen, ende hy verbindt: hy doorwondt, ende sijne handen heelen.
19 In ses benaeuwtheden sal hy u verlossen: ende in de sevende en sal u het quaet niet aenroeren.
20 In den honger sal hy u verlossen van de doot: ende in de oorloge van het gewelt des sweerts.
21 Tegen den geessel der tonge sult ghy verborgen wesen: ende ghy en sult niet vreesen van de verwoestinge, als sy komt.
22 Tegen de verwoestinge, ende tegen den honger sult ghy lacchen: ende van het gedierte der aerde en sult ghy niet vreesen.
23 Want met de steenen des velts, sal u verbont zijn: ende het gedierte des velts sal met u bevredight zijn.
24 Ende ghy sult bevinden, dat uwe tente in vrede is: ende ghy sult uwe wooninge versorgen, ende en sult niet feylen.
25 Oock sult ghy bevinden, dat u zaet menighvuldigh wesen sal; ende uwe spruyten als het kruyt der aerde.
26 Ghy sult in ouderdom ten grave komen, gelijck de koornhoop t’sijner tijt opgevoert wort.
27 Siet dit; wy hebben’t doorsocht, het is alsoo: hoort het, ende bemerckt ghy het voor u.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
