Door de gelijckenisse van eenen getrouwen wachter in het lant, stelt Godt den Propheet sijnen, ende aller getrouwer leeraren, plicht voor, ver sen 1, 2, et c. toont den murmureerders ende huychelaren onder de gevangene Ioden, dat hy wel ende recht handele met boetveerdige, ende afvallige, ende verdedight de rechtveerdigheyt sijner wegen, tegen hare beschuldigingen, 10. De Propheet bekomt de tijdinge van de veroveringe ende verstooringe der stadt Ierusalem, ende propheteert hoe d’overgeblevene in den lande sullen varen, 21. Godts oordeel over de huychelsche pluymstrijckers ende bespotters der Propheten, 30.
1 ENde des HEEREN woort geschiedde tot my, seggende:
2 Menschen kint, spreeckt tot de kinderen uwes volcks, ende seght tot hen: Wanneer ick het sweert over eenigh lant brenge; ende het volck des lants eenen man uyt hare eynden nemen, ende dien voor hen tot eenen wachter stellen:
3 Ende hy het sweert siet komen over het lant; ende blaest met de basuyne, ende waerschouwt het volck.
4 Ende een die het geluyt der basuyne hoort, [wel ] hoort, maer sich niet en laet waerschouwen; ende het sweert komt, ende neemt hem wech: diens bloet is op sijnen kop.
5 Hy hoorde ’t geluyt der basuyne, maer en liet sich niet waerschouwen, sijn bloet is op hem: maer hy die sich laet waerschouwen, behoudt sijne ziele.
6 Wanneer daer en tegen de wachter het sweert siet komen, ende en blaest niet met de basuyne, soo dat het volck niet en is gewaerschouwt; ende het sweert komt, ende neemt eene ziele uyt hen wech: die is [wel ] in sijne ongerechtigheyt wech genomen, maer sijn bloet sal ick van de hand des wachters eysschen.
7 Ghy nu, ô menschen kint; ick hebbe u tot eenen wachter gestelt over het huys Israels: soo sult ghy het woort uyt mijnen monde hooren, ende hen van mijnent wegen waerschouwen.
8 Als ick tot den godtloosen segge; O godtloose, ghy sult den doot sterven; ende ghy en spreeckt niet, om den godtloosen van sijnen wegh af te manen: die godtloose sal in sijne ongerechtigheyt sterven, maer sijn bloet sal ick van uwe hant eysschen.
9 Maer als ghy den godtloosen van sijnen wegh afmaent, dat hy sich van dien bekeere, ende hy sich van sijnen wegh niet en bekeert: soo sal hy in sijne ongerechtigheyt sterven: maer ghy hebt uwe ziele bevrijdt.
10 Daerom, ghy menschen kint, seght tot het huys Israels; Ghylieden spreeckt aldus, seggende; Dewijle onse overtredingen ende onse sonden op ons zijn, ende wy in deselve versmachten, hoe souden wy dan leven?
11 Seght tot hen, [Soo waerachtigh als ] ick leve, spreeckt de Heere HEERE, Soo ick lust hebbe in den doot des godtloosen! Maer daer in [hebbe ick lust ] dat de godtloose sich bekeere van sijnen wegh, ende leve: Bekeeret u, bekeeret u van uwe boose wegen; want waerom soudet ghy sterven, ô huys Israëls?
12 Ghy dan, ô menschen kint, seght tot de kinderen uwes volcks; De gerechtigheyt des rechtveerdigen en sal hem niet redden ten dage sijner overtredinge; ende aengaende de godtloosheyt des godtloosen, hy en sal om deselve niet vallen, ten dage als hy sich van sijne godtloosheyt bekeert: noch de rechtveerdige en sal niet konnen leven door deselve [sijne gerechtigheyt ], ten dage als hy sondight.
13 Als ick tot den rechtveerdigen segge, dat hy sekerlick leven sal; ende hy op sijne gerechtigheyt vertrouwt, ende onrecht doet; soo en sullen alle sijne gerechtigheden niet gedacht worden, maer in sijn onrecht, dat hy doet, daer in sal hy sterven.
14 Als ick oock tot den godtloosen segge, Ghy sult den doot sterven: ende hy sich van sijne sonde bekeert, ende recht ende gerechtigheyt doet:
15 Geeft de godtloose het pandt weder, betaelt hy het geroofde, wandelt hy in de insettingen des levens, soo dat hy geen onrecht en doet; hy sal sekerlick leven, hy en sal niet sterven.
16 Alle sijne sonden, die hy gesondight heeft, en sullen hem niet gedacht worden: hy heeft recht ende gerechtigheyt gedaen, hy sal sekerlick leven.
17 Noch seggen de kinderen uwes volcks; De wegh des Heeren en is niet recht: daer doch haer eygen wegh niet recht en is.
18 Als de rechtveerdige afkeert van sijne gerechtigheyt, ende doet onrecht; soo sal hy daer in sterven.
19 Ende als de godtloose sich bekeert van sijne godtloosheyt, ende doet recht ende gerechtigheyt; soo sal hy daer in leven.
20 Noch seght ghy; De wegh des Heeren en is niet recht: Ick sal u-lieden richten, een yeder na sijne wegen, ô huys Israëls.
21 Ende het geschiedde in het twaelfste jaer onser gevangelicke wechvoeringe, in de tiende [maent ] op den vijfden der maent; [datter ] een tot my quam, , die van Ierusalem ontkomen was, seggende, De stadt is geslagen.
22 Nu was de hant des HEEREN op my geweest des avonts, eer die ontkomene quam, ende hadde mijnen mont opgedaen, tot dat hy des morgens tot my quam: Alsoo wert mijn mont opgedaen, ende ick en was niet meer stom.
23 Doe geschiedde des HEEREN woort tot my, seggende:
24 Menschen kint, de inwoonders van die woeste plaetsen in den lande Israëls spreken, seggende; Abraham was een eenigh [man, ] ende besat dit lant erflick: maer onser zijn vele; het lant is ons gegeven tot eene erflicke besittinge.
25 Daerom seght tot hen, Soo seyt de Heere HEERE; ghy etet [vleesch ] met den bloede, ende heffet uwe oogen op tot uwe dreckgoden, ende vergietet bloet: ende soudet ghy het lant erflick besitten?
26 Ghy staet op u-lieder sweert, ghy doet grouwel, ende verontreyniget, een yeder de huysvrouwe sijns naesten: ende soudet ghy het lant erflick besitten?
27 Alsoo sult ghy tot hen seggen, De Heere HEERE seyt alsoo; [Soo waerachtigh als ] ick leve, Indien niet, die in die woeste plaetsen zijn, door het sweert sullen vallen, ende [soo ] ick [niet ] dien, die in het open velt is, het wildt gedierte over en geve, dat het hem vrete, ende die in de vestingen ende in de speloncken zijn, door de pestilentie sullen sterven!
28 Want ick sal het lant [tot ] eene verwoestinge ende eenen schrick stellen, ende de hoovaerdije sijner sterckte sal ophouden: ende de bergen Israëls sullen woest zijn, datter niemant over en gae.
29 Dan sullen sy weten, dat ick de HEERE ben: als ick het lant [tot ] eene verwoestinge ende eenen schrick sal gestelt hebben, om alle haren grouwelen die sy gedaen hebben.
30 Ende ghy, ô menschen kint; de kinderen uwes volcks, die spreken steeds van u by de wanden, ende in de deuren der huysen: ende de een spreeckt met den anderen, een yegelick met sijnen broeder, seggende; Komet doch ende hooret wat het woort zy, dat van den HEERE voortkomt.
31 Ende sy komen tot u, gelijck ’t volck pleeght te komen, ende sitten voor u aengesichte [als ] mijn volck, ende hooren uwe woorden, maer sy en doense niet: want sy maken liefkosingen met haren mont, [maer ] haer herte wandelt hare gierigheyt na.
32 Ende siet ghy zijt hen als een liedt der minnen, [als ] een die schoon van stemme is, ofte die wel speelt: daerom hooren sy uwe woorden, maer sy en doense niet.
33 Maer als dat komt: (siet het sal komen,) dan sullen sy weten, datter een Propheet in het midden van hen geweest is.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
