Salomo wijst aen met sijn eygen exempel, dat de ware gelucksaligheyt niet en bestaet in de dingen die het vleesch aengename zijn, als statelicke timmeragien, plantinge van boomen, wijngaerden, hoven, versen 1, 2, et c. maer in vredige ende vrolicke genietinge der gaven, die Godt den mensche geeft, 24, et c.
1 ICk seyde in mijn herte, Nu wel aen, ick sal u beproeven door vreughde, derhalven siet het goede aen: maer siet, oock dat was ydelheyt.
2 Tot het lacchen seyde ick, Ghy zijt onsinnigh: ende tot de vreughde, Wat maeckt dese?
3 Ick hebbe in mijn herte nagespeurt, om mijn vleesch op te houden in den wijn, (nochtans leydende mijn herte in wijsheyt) ende om de dwaesheyt vast te houden, tot dat ick soude sien wat den kinderen der menschen best ware, dat sy doen souden onder den hemel, [geduerende ] het getal der dagen hares levens.
4 Ick maeckte my groote wercken, ick bouwde my huysen, ick plantede my wijngaerden.
5 Ick maeckte my hoven, ende lusthoven, ende ick plantede boomen in deselve, van allerley vrucht.
6 Ick maeckte my vijvers van wateren, om daer mede te bewateren het woudt, dat met boomen groende.
7 Ick kreegh knechten ende maeghden, ende ick hadde kinderen des huyses: oock hadde ick een groot besit van runderen ende schapen, meer dan alle die voor my te Ierusalem geweest waren.
8 Ick vergaderde my oock silver ende gout, ende kleynodien der Koningen, ende der lantschappen: ick bestelde my sangers ende sangeressen, ende wellustigheden der menschen kinderen, snarenspel, ja allerley snarenspel.
9 Ende ick wiert groot, ende nam toe, meer dan yemant, die voor my te Ierusalem geweest was: oock bleef mijne wijsheyt my by.
10 Ende al wat mijne oogen begeerden, dat en ontrock ick haer niet: ick en wederhieldt mijn herte niet van eenige blijdschap, maer mijn herte was verblijdt van wegen al mijnen arbeyt: ende dit was mijn deel van al mijnen arbeyt.
11 Doe wendde ick my tot alle mijne wercken, die mijne handen gemaeckt hadden, ende tot den arbeyt dien ick werckende gearbeyt hadde: siet het was al ydelheyt, ende quellinge des geestes, ende daer in en was geen voordeel onder de sonne.
12 Daer na wendde ick my, om te sien wijsheyt, oock onsinnigheden ende dwaesheyt, want hoe soude een mensche, die den Koningh nakomen sal, [doen ] het gene dat alreede gedaen is?
13 Doe sagh ick, dat de wijsheyt uytnementheyt heeft boven de dwaesheyt, gelijck het licht uytnementheyt heeft boven de duysternisse.
14 De oogen des wijsen zijn in sijn hooft, maer de sot wandelt in de duysternisse: doe bemerckte ick oock, dat eenerley geval hen allen bejegent.
15 Dies seyde ick in mijn herte, Gelijck ’t den dwasen bejegent, sal ’t oock my selve bejegenen: waerom hebbe ick dan doe meer na wijsheyt gestaen? doe sprack ick in mijn herte, dat oock ’t selve ydelheyt was.
16 Want daer en sal in eeuwigheyt niet meer gedachtenisse van eenen wijsen, dan van eenen dwaes zijn: aengesien het gene dat nu is, dat wort in de toekomende dagen altemael vergeten: ende hoe sterft de wijse met den sot?
17 Daerom hatede ick dit leven, want dit werck docht my quaet, dat onder de sonne geschiet: want het is al ydelheyt, ende quellinge des geestes.
18 Ick hatede oock al mijnen arbeyt, dien ick bearbeyt hadde onder de sonne: dat ick dien soude achterlaten aen eenen mensche die na my wesen sal.
19 Want wie weet, of hy wijs sal zijn, ofte dwaes? evenwel sal hy heerschen over al mijnen arbeyt, dien ick bearbeyt hebbe, ende dien ick wijselick beleyt hebbe onder de sonne: Dat is oock ydelheyt.
20 Daerom keerde ick my omme, om mijn herte te doen wanhopen over al den arbeyt dien ick bearbeyt hebbe onder de sonne.
21 Want daer is een mensche wiens arbeyt in wijsheyt, ende in wetenschap, ende in geschickelickheyt is: nochtans sal hy dien overgeven tot sijn deel, aen eenen mensche, die daer aen niet gearbeyt en heeft: Dit is oock ydelheyt, ende een groot quaet.
22 Wat heeft doch die mensche van al sijnen arbeyt, ende van de quellinge sijns herten, dien hy is bearbeydende, onder de sonne?
23 Want alle sijne dagen zijn smerten, ende sijne besigheyt is verdriet: selfs des nachts en rust sijn herte niet: dat selve is oock ydelheyt.
24 Isset [dan ] niet goet voor den mensche, dat hy ete ende drincke, ende dat hy sijne ziele het goede doe genieten in sijnen arbeyt? Ick hebbe oock gesien, dat sulcks van de hant Godes is.
25 (Want wie souder van eten, of wie soude sich [daer toe ] haesten, meer dan ick selve?)
26 Want hy geeft wijsheyt, ende wetenschap, ende vreught, den mensche die goet is voor sijn aengesichte: maer den sondaer geeft hy besigheyt, om te versamelen ende te vergaderen, op dat hy ’t geve dien die goet is voor Godes aengesichte: Dit is oock ydelheyt ende quellinge des geestes.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
