Iob soeckende wat verlichtinge sijner plagen te vinden by Godt, beschrijft de gemeyne elendigheyt des menschelicken levens, vers 1, et c. bidt om voor eenen tijt van sijn lijden ontslagen te worden, 13. beklaeght sich over Godts strengigheyt tegen den mensche, die hy gebruyckt tegen sijn eygen persoon, 16. oock tegen andere, ende hare nakomelingen, 21.
1 DE mensche van een vrouwe geboren, is kort van dagen, ende zadt van onruste.
2 Hy komt voort, als eene bloeme, ende wort afgesneden: oock vlucht hy, als eene schaduwe, ende en bestaet niet.
3 Noch doet ghy uwe oogen over eenen sulcken open: ende ghy betreckt my in het gerichte met u.
4 Wie sal eenen reynen geven uyt den onreynen? niet een.
5 Dewijle sijne dagen bestemmet zijn, het getal sijner maenden by u is: [ende ] ghy sijne bepalingen gemaeckt hebt, die hy niet overgaen en sal.
6 Wendt u van hem af, dat hy ruste hebbe: tot dat hy als een daghlooner aen sijnen dagh een welgevallen hebbe.
7 Want voor eenen boom, als hy afgehouwen wert, is’er verwachtinge, dat hy hem noch sal veranderen; ende sijne scheute niet en sal ophouden.
8 Indien sijn wortel in der aerde veroudert, ende sijn stam in het stof versterft;
9 Hy sal van de reucke der wateren [weder ] uytspruyten: ende sal eenen tack maken, gelijck eene plante.
10 Maer een man sterft, als hy verswackt is: ende de mensche geeft den geest: waer is hy dan?
11 De wateren verloopen uyt een meyr: ende een riviere drooght uyt, ende verdort.
12 Alsoo light de mensche neder, ende en staet niet op: tot dat de hemelen niet meer en zijn, en sullense niet opwaken, nochte uyt haren slaep opgewecket worden.
13 Och of ghy my in het graf verstaeckt, my verberghdet, tot dat uwen toorn sich afkeerde: dat ghy my eene bepalinge steldet, ende mijner gedachtigh waert!
14 Als een man gestorven is, sal hy weder leven? ick soude alle de dagen mijnes strijts hopen, tot dat mijne veranderinge komen soude.
15 Dat ghy soudt roepen, ende ick u soude antwoorden; dat ghy tot het werck uwer handen soudt begeerigh zijn.
16 Maer nu telt ghy mijne treden: ghy en bewaert [my ] niet om mijner sonden wille.
17 Mijne overtredinge is in een bondelken verzegelt; ende ghy packt mijne ongerechtigheyt op een.
18 Ende voorwaer een bergh vallende vergaet: ende eene rotze wort verstelt uyt hare plaetse.
19 De wateren vermalen de steenen, het stof der aerde overstelpt het gewas dat van selfs daer uyt voort komt: alsoo verderft ghy de verwachtinge des menschen.
20 Ghy overweldight hem in eeuwigheyt, ende hy gaet henen; veranderende sijn gelaet, so sendt ghy hem wech.
21 Sijne kinderen komen tot eere, ende hy en weet het niet: ofte sy worden kleyne, ende hy en lett niet op hen.
22 Maer sijn vleesch [noch ] aen hem zijnde, heeft smerte: ende sijne ziele in hem zijnde, heeft rouwe.
Iob soeckende wat verlichtinge sijner plagen te vinden by Godt, beschrijft de gemeyne elendigheyt des menschelicken levens, vers 1, et c. bidt om voor eenen tijt van sijn lijden ontslagen te worden, 13. beklaeght sich over Godts strengigheyt tegen den mensche, die hy gebruyckt tegen sijn eygen persoon, 16. oock tegen andere, ende hare nakomelingen, 21.
1 DE mensche van een vrouwe geboren, is kort van dagen, ende zadt van onruste.
2 Hy komt voort, als eene bloeme, ende wort afgesneden: oock vlucht hy, als eene schaduwe, ende en bestaet niet.
3 Noch doet ghy uwe oogen over eenen sulcken open: ende ghy betreckt my in het gerichte met u.
4 Wie sal eenen reynen geven uyt den onreynen? niet een.
5 Dewijle sijne dagen bestemmet zijn, het getal sijner maenden by u is: [ende ] ghy sijne bepalingen gemaeckt hebt, die hy niet overgaen en sal.
6 Wendt u van hem af, dat hy ruste hebbe: tot dat hy als een daghlooner aen sijnen dagh een welgevallen hebbe.
7 Want voor eenen boom, als hy afgehouwen wert, is’er verwachtinge, dat hy hem noch sal veranderen; ende sijne scheute niet en sal ophouden.
8 Indien sijn wortel in der aerde veroudert, ende sijn stam in het stof versterft;
9 Hy sal van de reucke der wateren [weder ] uytspruyten: ende sal eenen tack maken, gelijck eene plante.
10 Maer een man sterft, als hy verswackt is: ende de mensche geeft den geest: waer is hy dan?
11 De wateren verloopen uyt een meyr: ende een riviere drooght uyt, ende verdort.
12 Alsoo light de mensche neder, ende en staet niet op: tot dat de hemelen niet meer en zijn, en sullense niet opwaken, nochte uyt haren slaep opgewecket worden.
13 Och of ghy my in het graf verstaeckt, my verberghdet, tot dat uwen toorn sich afkeerde: dat ghy my eene bepalinge steldet, ende mijner gedachtigh waert!
14 Als een man gestorven is, sal hy weder leven? ick soude alle de dagen mijnes strijts hopen, tot dat mijne veranderinge komen soude.
15 Dat ghy soudt roepen, ende ick u soude antwoorden; dat ghy tot het werck uwer handen soudt begeerigh zijn.
16 Maer nu telt ghy mijne treden: ghy en bewaert [my ] niet om mijner sonden wille.
17 Mijne overtredinge is in een bondelken verzegelt; ende ghy packt mijne ongerechtigheyt op een.
18 Ende voorwaer een bergh vallende vergaet: ende eene rotze wort verstelt uyt hare plaetse.
19 De wateren vermalen de steenen, het stof der aerde overstelpt het gewas dat van selfs daer uyt voort komt: alsoo verderft ghy de verwachtinge des menschen.
20 Ghy overweldight hem in eeuwigheyt, ende hy gaet henen; veranderende sijn gelaet, so sendt ghy hem wech.
21 Sijne kinderen komen tot eere, ende hy en weet het niet: ofte sy worden kleyne, ende hy en lett niet op hen.
22 Maer sijn vleesch [noch ] aen hem zijnde, heeft smerte: ende sijne ziele in hem zijnde, heeft rouwe.
