1 Dwaesheyt der afgoden-dienaers, die meer op een verrot hout, als op een goet schip vertrouwen. 3 ofte op Godt, die het schip regeert, ende ons ter zee bewaert. 8 Dat’se vervloeckt ende van Godt gehatet zijn, so de makers, als de dienaers der afgoden. 14 Het begin ende oorspronck des afgoden-diensts. 23 ende de vrucht des selven. 30 Dat Godt straffen sal de gene die valschelick sweeren by de afgoden.
1 WEderom yemandt die toerust om te schepe te varen, ende voor heeft de wilde baren te door-reysen, die roept aen een hout, dat verrotter is dan het schip dat hem voert.
2 Want de begeerte der winste heeft dat selve bedacht, ende de konstige wijsheyt heeft het toebereydt.
3 Maer uwe voorsichtigheyt, O Vader, bestiert het: want ghy oock in de zee eenen wegh geeft, ende in de baren eenen sekeren padt.
4 Toonende dat ghy uyt alle [perijkelen ] verlossen kondt, op dat oock yemant sonder konst daer in klimme.
5 Ende ghy en wilt niet dat de wercken uwer wijsheyt souden ledich zijn: daerom vertrouwen oock de menschen [hare ] zielen aen een zeer geringh hout, ende varende door de baren worden door een schip behouden.
6 Want oock in’t begin als de hooveerdige Reusen vergingen, hadde de hope der werelt haren toevlucht tot een schip, ende liet de werelt een zaet der voort-teelinge na, zijnde bestiert door uwe handt.
7 Want gesegent is het hout, door ’t welcke gerechtigheyt geschiedt.
8 Maer dat met handen gemaeckt is, ’t selve is vervloeckt, ende [oock ] de gene die het gemaeckt heeft: dese om dat hy het gemaeckt heeft, maer dat, om dat het verderflick zijnde, Godt genaemt wort.
9 Want by Godt zijn even hatelick de godtloose ende sijne godtloosheyt.
10 Ende over sulcks ’t gene gemaeckt is, sal met den genen die ’t gemaeckt heeft, gestraft worden.
11 Daerom sullen oock de afgoden der Heydenen te huys gesocht worden, om dat sy onder de schepselen Godts tot eenen grouwel geworden zijn, ende den zielen der menschen tot ergernissen, ende den voeten der onwijsen tot eenen strick.
12 Want de bedenckinge der afgoden [is ] het beginsel der hoererie: ende hare uytvindinge de verdervinge des levens.
13 Want sy en waren van den beginne niet, noch en sullen inder eeuwigheyt niet zijn.
14 Want ydele eere der menschen is in de werelt gecomen, ende daerom is haer eynde kort bedacht geworden.
15 Want een Vader, door ontijdigen rouwe over [sijnen ] soon die hem haestelick was afgehaelt, uytgeteert zijnde, maeckte een beelt, ende den mensche die doe doodt was, eert hy nu als eenen Godt, ende ordineerde den genen, die onder [sijn ] gebiedt waren, godts-dienstigheden ende offernaden [te plegen ].
16 Daer na dese godtloose gewoonte metter tijt de overhandt genomen hebbende, is als een Wet onderhouden geweest, ende de gesneden [beelden ] zijn door de geboden der tyrannen ge-eert geworden.
17 Welcke alsoo de menschen niet en konden tegenwoordelick eeren, om datse verre woonden, hebben sy der selver aengesicht, dat verre van haer was, afgebeelt, ende hebben een schijnbaer beelt gemaeckt des Conincks dien sy eerden: op dat sy met vlijt souden mogen vleyen den af-wesenden, als of hy tegenwoordigh ware.
18 Ende de eergierigheyt des constenaers heeft oock de onwetende aengedreven, tot voortsettinge van desen dienst [der beelden ].
19 Want dese misschien willende den Prince behagen, heeft sijn beste gedaen, om door [sijne ] konst, de gelijckheyt op ’t schoonste uyt te drucken.
20 Ende het gemeene volck, door de aengenaemheyt des wercks aengelockt zijnde, hield dien voor Godt, welcke weynigh tijdts te voren [als ] een mensche was ge-eert geworden.
21 Ende dit is tot een lage geweest voor het leven, om dat de menschen, ofte het ongeval, ofte de tyrannie dienende, aen steen ende hout hebben gegeven den naem, die niet en mach gemeen gemaeckt worden.
22 Daer en boven en was’t niet genoech ontrent de kennisse Godts te dwalen, maer oock levende in eenen grooten strijdt der onwetenheyt, hebben sy sulcke quade dingen [noch ] vrede genaemt.
23 Want sy of’se [hare ] offeranden, daer in sy hare kinderen dooden, ofte verborgene godts-diensten, ofte rasende brasserien na andere wetten plegen,
24 So en bewaren sy doch voorts niet meer, noch leven, noch echten-staet reyn: maer ofte d’een brenght den anderen om door list, ofte doet hem smerte aen door overspel.
25 Maer het is al onder malkanderen vermengt, bloedt ende moort, dieverie en bedrogh, verdervinge, ontrouwe, beroerte, meyn-eedigheyt, onruste der vrome:
26 Vergetenheyt der weldadigheyt, besmettinge der zielen, verwisselinge des geslachts, ongereltheyt des houwelicks, overspel, ende dertelheyt.
27 Want de dienst der afgoden, die men oock niet en behoort te noemen, is het beginsel, ende de oorsake, ende het eynde alles quaets.
28 Want verheught zijnde, ofte sy raden, ofte sy propheteren leugens, ofte sy leven onrechtveerdichlick, ofte sy sweeren lichtelick valsche eeden.
29 Want betrouwen hebbende op de afgoden die geen leven en hebben, soo en verwachten sy niet datse valschelick sweerende, sullen beschadight worden.
30 Doch sy sullen om beyde dese dingen rechtveerdichlick gestraft worden, dat sy een quaet gevoelen hebben van Godt, aenhangende den afgoden: ende dat sy onrechtveerdichlick met bedroch sweeren, ende de heyligheyt verachten.
31 Want niet de kracht der gene by welcken men sweert, maer de wrake der gene die sondigen, komt altijt over de overtredinge der onrechtveerdige.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
