1 Dat men niet en moet voortgaen in ’t sondigen. 8 Noch hooch spreken. 9 noch van ander mans gelt huysen bouwen. 10 Noch quaet geselschap soecken. 12 Maer Godt vreesen. 14 Onderscheyt van een wijs, ende dwaes man.
1 MYn kindt, hebt ghy gesondicht, en doet daer geen [sonde ] meer by, ende bidt de vorige af.
2 Vliet voor de sonde gelijck voor een slange: want indien ghy tot haer naeckt, soo sal sy u steken.
3 Hare tanden zijn leeuwen tanden, ende dooden de zielen der menschen.
4 Alle ongerechtigheyt is gelijck een tweesnijdende sweert, ende geen genesinge en isser voor hare wonde.
5 Slagen ende smaetheyt verwoesten rijckdom: alsoo sal het huys der hooveerdige verwoest worden.
6 De smeeckinge des armen gaet uyt den mont tot aen sijne ooren, ende sijn oordeel comt haestelick.
7 Wie bestraffinge haet, die staet in de voetstappen des sondaers: ende wie den Heere vreest die bekeert hem van herten.
8 Wie machtich is met de tonge, die is van verre bekent: maer een verstandige merckt [wel ] wanneer hy struyckelt.
9 Wie zijn huys met ander lieden gelt bouwt, die is gelijck een die voor hemselven steenen vergadert tot een tombe van sijn graf.
10 De vergaderinge der godtloose is [gelijck ] werck dat by een vergadert is, ende hare voleyndinge is een vlamme vyers tot verderf.
11 De wegh der sondaers is van steenen ge-effent, doch aen het uyterste daer van is de gracht der helle.
12 Wie de Wet des Heeren bewaert, die heerschet over sijne gedachten.
13 Maer de voleyndinge van de vreese des Heeren is de aenneminge der wijsheyt.
14 Wie niet kloeck en is die en sal niet onderwesen worden: hoewelder eene kloeckheyt is die bitterheyt vermeerdert.
15 De kennisse eens wijsen sal vermeerdert worden als een watervloet, ende sijnen raedt gelijck een suyvere fonteyne des levens.
16 Het binnenste des dwasen is gelijck een gebroken vat, ten sal geen kennisse vatten, soo lange hy leeft.
17 Indien de verstandige een wijs woort hoort, soo prijst hy dat selve, ende doet daer noch toe.
18 Heeft het een onverstandige gehoort, soo mishaeght het hem, ende hy werpt het achter sijnen rugge.
19 De vertellinge eens dwasen is gelijck een last op den wegh: maer op de lippen des verstandigen wort aengenaemheyt gevonden.
20 De mondt des voorsichtigen wort in de gemeente gesocht: ende elck een overdenckt sijne woorden in sijn herte.
21 Gelijck een huys dat vergaen is, alsoo is de wijsheyt den dwasen: ende de kennisse des onverstandigen niet anders dan woorden die men niet ondersoecken en can.
22 De tucht is den onwetenden als boeyen aen de voeten, ende als duym-ysers aen de rechterhandt.
23 Een dwaes verheft sijne stemme in ’t lacchen, maer een kloeck man sal nauwelick stillekens lacchen .
24 De tucht is den voorsichtigen man gelijck een gulden verciersel, ende gelijck een arm-bandt aen den rechter arm.
25 Des dwasen voet is haestich tot een huys [in te gaen ], maer een mensch, die veel ervaren heeft, wort daer van beschaemt.
26 De onwijse sal over de deure in ’t huys kijcken, maer een man die wel opgetrocken is, sal buyten blijven staen.
27 Het is een ongeschicktheyt des menschen te luysteren aen de deure: maer een voorsichtige beswaert hem over dese oneere.
28 De lippen der veelsprekers verhalen dingen die haer niet aen en gaen: maer de woorden der voorsichtige zijn op de wage gewogen.
29 Het herte der dwase is in haren mondt: maer de mondt der wijse is in haer herte.
30 Wanneer een godtloose den Satan vervloeckt, soo vervloeckt hy sijn eygen ziele.
31 Een oorblaser besmet sijne eygen ziele, ende waer hy oock soude mogen gaen woonen, daer sal hy gehaet worden.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
