Een vermaninge tot lof, dienst, ende gehoorsaemheyt Godes, van wegen sijne grootheyt: Mitsgaders eene afradinge van het herte soo niet te verharden gelijck Israël gedaen hadde, ’t welck deshalven niet en is ingegaen tot sijne ruste.
1 KOmt laet ons den HEERE vrolick singen, laet ons juychen den rotzsteen onses heyls.
2 Laet ons sijn aengesichte te gemoete gaen met lof: laet ons hem juychen met Psalmen.
3 Want de HEERE is een groot Godt: ja een groot Coninck boven alle Goden.
4 In wiens hant de diepste plaetsen der aerde zijn, ende de hoochten der bergen zijn sijne.
5 Wiens oock de zee is, want hy heeftse gemaeckt: ende sijne handen hebben het drooge geformeert.
6 Komt, laet ons aenbidden ende neder-bucken, laet ons knielen voor den HEERE die ons gemaeckt heeft.
7 Want hy is onse Godt, ende wy zijn het volck sijner weyde, ende de schapen sijner hant: Heden so ghy sijne stemme hoort,
8 En verhardt u herte niet, gelijck te Meriba: gelijck ten dage van Massa in de woestijne:
9 Daer my uwe vaders versochten, my beproefden, oock mijn werck sagen.
10 Veertich jaer heb’ick verdriet gehadt aen [dit] geslachte, ende hebbe geseyt, Sy zijn een volck dwalende van herten: ende sy en kennen mijne wegen niet.
11 Daerom hebbe ick in mijnen toorn gesworen, So sy in mijne ruste sullen ingaen!
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
