Arme ende rijcke, versen 1, 4, 7, 22. onbedachtsaemheyt, v. 2. sotheyt, dwaesheyt, spotterie, 1, 3, 10, 29. vrienden, 4. valsche getuygen, leugentale, 5, 9, 22, 28. Princen ende giften, 6. verstant ende wijsheyt, 8, 11, 20, 25. heerschen eens knechts, 10. sachtmoedicheyt, 11. Conincks genade ende ongenade, 12. sotte soon, 13, 26. kijfachtige, ende verstandige vrouwe, 13, 14. luyheyt, 15, 24. godtsalicheyt ende godtloosheyt, 16. mildadicheyt aen armen, 17. tucht, 18, 20, 25, 27. toornicheyt, 19. Godts raet, 21. ydelen roem van weldadicheyt, 22. vreese des Heeren, 23.
1 DE arme in sijne oprechticheyt wandelende, is beter dan de verkeerde van lippen, ende die een sot is.
2 Oock en is de ziele sonder wetenschap niet goet: ende die met de voeten haestich is, sondicht.
3 De dwaesheyt des menschen sal sijnen wech verkeeren: ende sijn herte sal sich tegen den HEERE vergrammen.
4 Het goet brengt vele vrienden toe: maer de arme wort van sijnen vrient gescheyden.
5 Een valsch getuyge en sal niet onschuldich zijn: ende die leugenen blaest, en sal niet ontkomen.
6 Vele smeecken het aengesichte des Princen; ende een yeder is een vrient den genen, die giften geeft.
7 Alle de broederen des armen haten hem: hoe veel te meer gaen sijne vrienden verre van hem? hy looptse na [met ] woorden, die niet en zijn.
8 Die verstant bekomt heeft sijne ziele lief; hy neemt de verstandicheyt waer, om het goede te vinden.
9 Een valsch getuyge en sal niet onschuldich zijn: ende die leugenen blaest, sal vergaen.
10 De weelde en staet eenen sot niet wel: hoe veel min eenen knecht te heerschen over Vorsten.
11 Het verstant des menschen vertreckt sijnen toorn: ende sijn cieraet is, de overtredinge voor by te gaen.
12 Des Conincks gramschap is als het brullen eens jongen leeuws: maer sijn welgevallen is als dauw op het kruyt.
13 Een sotten soon is sijnen vader groote elende: ende de kijvagien eener vrouwe, [als ] een gestadich druypen.
14 Huys, ende goet is eene erve vande vaderen: maer eene verstandige vrouwe is vanden HEERE.
15 Luyheyt doet in diepen slaep vallen: ende eene bedriechlicke ziele sal hongeren.
16 Die het gebodt bewaert, bewaert sijne ziele: die sijne wegen veracht, sal sterven:
17 Die sich des armen ontfermt, leent den HEERE: ende hy sal hem sijne weldaet vergelden.
18 Tuchticht uwen soon, alsser noch hope is: maer en verheft uwe ziele niet, om hem te dooden.
19 Die groot is van grimmicheyt, sal straffe dragen: want so ghy [hem ] uyt-reddet, so sult ghy noch moeten voort-varen.
20 Hoort raet, ende ontfangt tucht; op dat ghy in u laetste wijs zijt.
21 In ’t herte des mans zijn vele gedachten: maer de raet des HEEREN die sal bestaen.
22 De wensch des menschen is sijne weldadicheyt: maer de arme is beter dan een leugenachtich man.
23 De vreese des HEEREN is ten leven: want men sal versadicht zijnde vernachten; met het quaet en salmen niet besocht worden.
24 Een luyaert verbercht de hant inde boesem: ende hy en salse niet weder aen sijnen mont brengen.
25 Slaet den spotter, so sal de slechte cloecksinnich worden: ende bestraft den verstandigen, hy sal wetenchap begrijpen.
26 Wie den vader verwoest, [ofte ] de moeder verjaecht; is een soon die beschaemt maeckt, ende schande aendoet.
27 Laet af, mijn soon, hoorende de tucht, af te dwalen vande redenen der wetenschap.
28 Een Belials getuyge bespott het recht: ende de mont der godtloosen slockt de ongerechticheyt in.
29 Gerichten zijn voor den spotters bereydet: ende slagen voor den rugge der sotten.