Balac de Koninck der Moabiten ontbiedt Bileam, om Israël te vloecken, v. 1, etc. Bileam vraegt den HEERE wat hy doen soude, 8. Die verbiedt hem tot Balac te gaen, 12. Balac ontbiedt hem ten anderen male, 15. ende de HEERE laet hem gaen, 20. De Engel soude hem gedoodt hebben, hadde niet sijn ezelinne ter zyden afgetreden, 21. ende haer onder hem neder geleyt, 27. Bileams oogen worden geopent, dat hy den Engel sach, 31. Die bestraft hem, 32. Hy bekent sijn schult, ende is willich weder te keeren, 34. maer de Engel laet hem voort trecken, 35. Balac komt Bileam te gemoete, ende ontfangt hem seer treffelick, 36. maer wat hy hem voor eere doet, hy en kan hem niet bewegen Israël te vloecken, 38.
1 DAerna reysden de kinderen Israëls, ende legerden sich in de vlacke velden Moabs, aen dese zijde der Iordane van Iericho.
2 Doe Balac de sone Zippors sach, alles dat Israël den Amoriten gedaen hadde:
3 So vreesde Moab seer voor het aengesichte deses volcks, want het was vele: ende Moab was beangsticht voor het aengesichte der kinderen Israëls.
4 Derhalven seyde Moab tot de Outste der Midianiten, Nu sal dese gemeynte oplecken al wat rontom ons is, gelijck de osse de groente des velts opleckt: Te dier tijt nu was Balac de sone Zippors Coninck der Moabiten.
5 Die sondt boden aen Bileam den sone Beors te Pethor, welcke aen de Riviere is, in ’t lant der kinderen sijns volcx, om hem te roepen: seggende, Siet daer is een volck uyt Egypten getogen, siet, het heeft het gesichte des lants bedeckt, ende ’t blijft liggen recht tegen over my.
6 Ende nu, komt doch, vervloeckt my dit volck, want het is machtiger dan ick, misschien sal ick het kunnen slaen, ofte sal het uyt het lant verdrijven: want ick weet, dat wien ghy segent, die sal gesegent zijn, ende dien ghy vervloeckt, die sal vervloeckt zijn.
7 Doe gingen de Outste der Moabiten, ende de Outste der Midianiten, ende hadden den [loon der] waerseggingen in hare hant: also quamen sy tot Bileam, ende spraken tot hem de woorden Balacs.
8 Hy dan seyde tot haer, Vernacht hier desen nacht, so sal ick u lieden een antwoorde weder brengen, gelijck als de HEERE tot my sal gesproken hebben: doe bleven de Vorsten der Moabiten by Bileam.
9 Ende Godt quam tot Bileam, ende seyde, Wie zijn die mannen, die by u zijn?
10 Doe seyde Bileam tot Godt: Balac de sone Zippors de Coninck der Moabiten heeftse tot my gesonden, [seggende]:
11 Siet, daer is een volck uyt Egypten getogen, ende ’t heeft het gesichte des lants bedeckt: komt nu, vervloeckt het my, misschien sal ick tegen het selve kunnen strijden, ofte het uytdrijven.
12 Doe seyde Godt tot Bileam, Ghy en sult met hen niet trecken: ghy en sult dat volck niet vloecken, want het is gesegent.
13 Doe stont Bileam ’s morgens op, ende seyde tot de Vorsten Balacs, Gaet nae u lant: want de HEERE weygert my toe te laten met ulieden te gaen.
14 So stonden dan de Vorsten der Moabiten op, ende quamen tot Balac: ende sy seyden, Bileam heeft geweygert met ons te gaen.
15 Doch Balac voer noch voort Vorsten te senden, meer ende eerlicker dan die waren:
16 Die tot Bileam quamen, ende hem seyden, Alsoo seyt Balac de sone Zippors, Laet u doch niet beletten tot my te comen.
17 Want ick sal u seer hooge vereeren, ende al dat ghy tot my seggen sult, dat sal ick doen: so komt doch, vervloeckt my dit volck.
18 Doe antwoordde Bileam, ende seyde tot de dienaren Balacs, Wanneer Balac my sijn huys vol silvers ende gouts gave, so en vermochte ick niet het bevel des HEEREN mijnes Godts te overtreden, om te doen kleyn ofte groot.
19 Ende nu, blijft ghy-lieden doch oock hier desen nacht, dat ick wete wat de HEERE tot my voorder spreken sal.
20 Godt nu quam tot Bileam des nachts, ende seyde tot hem, Dewijle die mannen gekomen zijn om u te roepen, staet op, gaet met hen: ende nochtans sult ghy dat doen, het welcke ick tot u spreken sal.
21 Doe stont Bileam des morgens op, ende sadelde sijn eselinne, ende hy trock henen met de Vorsten Moabs.
22 Doch Godes toorn wert ontsteken, om dat hy henen tooch, ende de Engel des HEEREN stelde sich inden wech, hem tot een tegen-partye: hy nu reedt op sijne eselinne, ende twee sijner jongeren waren by hem.
23 De eselinne nu sach den Engel des HEEREN staende in den wech, met sijn uytgetrocken sweert in sijne hant, daerom weeck de eselinne uyt den wech, ende ginck in ’t velt: doe sloech Bileam de eselinne, om de selve nae den wech te doen wenden.
24 Maer d’ Engel des HEEREN stont in een pat der wijngaerden, zijnde een muer aen dese, ende een muer aen gene zijde.
25 Doe de eselinne den Engel des HEEREN sach, so klemde sy haer selven aen den wandt, ende klemde Bileams voet aen den wandt: daerom voer hy voort haer te slaen.
26 Doe ginck de Engel des HEEREN noch voorder: ende hy stont in een enge plaetse, daer geen wech en was, om te wijcken ter rechter, noch ter slincker hant.
27 Als de Eselinne den Engel des HEEREN sach, so leyde sy haer neder onder Bileam: ende de toorn Bileams ontstack, ende sy sloech de eselinne met eenen stock.
28 De HEERE nu opende den mont der eselinne, die tot Bileam seyde, Wat hebbe ick u gedaen, dat ghy my nu driemael geslagen hebt?
29 Doe seyde Bileam tot de eselinne, Om dat ghy my bespott hebt: och oft ick een sweert in mijne hant hadde! want ick soude u nu dooden.
30 De eselinne nu seyde tot Bileam, Ben ick niet uwe eselinne, op de welcke ghy gereden hebt van doe af dat ghy [mijn heere] geweest zijt, tot op desen dach? ben ick oyt gewent geweest u alsoo te doen? hy dan seyde, Neen.
31 Doe ontdeckte de HEERE de oogen Bileams, so dat hy den Engel des HEEREN sach staende inden wech, ende sijn uytgetrocken sweert in sijne hant: daerom neychde hy het hooft ende buychde sich op sijn aengesichte.
32 Doe seyde de Engel des HEEREN tot hem, Waerom hebt ghy uwe eselinne nu driemael geslagen? siet, ick ben uytgegaen [u] tot een tegenpartye, dewijle desen wech van my afwijckt.
33 Maer d’ eselinne heeft my gesien, ende sy is nu dryemael voor mijn aengesichte geweken: indien sy voor mijn aengesicht niet geweken en ware, sekerlick ick soude u nu oock gedoodet, ende haer by het leven behouden hebben.
34 Doe seyde Bileam tot den Engel des HEEREN, Ick hebbe gesondicht, want ick en hebbe niet geweten, dat ghy my te gemoete op desen wech stont: ende nu, ist quaet in uwe oogen, ick sal wederkeeren.
35 De Engel des HEEREN nu seyde tot Bileam, Gaet henen met dese mannen, maer alleenlick dat woort, dat ick tot u spreken sal, dat sult ghy spreken: Also tooch Bileam met de Vorsten Balacs.
36 Als Balac hoorde, dat Bileam quam: so ginck hy uyt hem te gemoete tot de Stadt der Moabiten, welcke aen de lant-pale Arnons [leyt], die aen het uyterste der lant-pale is.
37 Ende Balac seyde tot Bileam, hebbe ick niet eernstelick tot u gesonden, om u te roepen? waerom en zijt ghy niet tot my gekomen? kan ick u niet te rechte vereeren?
38 Doe seyde Bileam tot Balac, Siet ick ben tot u gekomen, sal ick nu eenichsins yets kunnen spreken? het woort ’t welck Godt in mijnen mont leggen sal, dat sal ick spreken.
39 Ende Bileam ginck met Balac: ende sy quamen te Kiriath-Huzoth.
40 Doe slachtte Balac runderen ende schapen; ende hy sondt aen Bileam, ende aen de Vorsten die by hem waren.
41 Ende ’t geschiedde des morgens, dat Balac den Bileam nam, ende voerde hem op de hoochten Baals: dat hy van daer sage het uyterste des volcx.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
