Iob verwijt sijne vrienden, datse onvriendelicke, ende onbequame vertroosters waren, v. 1, etc. hy klaegt weder over sijnen elendigen staet, 6. hoewel hy onschuldich was over het gene, daer mede sijne vrienden hem beswaerden, 17. ’t welck hy wenscht voor Godt selve te mogen verantwoorden, 21. niet tegenstaende, dat sijn leven hier seer kort was, 22.
1 MAer Iob antwoordde, ende seyde:
2 Ick hebbe dergelijcke vele dingen gehoort: ghy alle zijt moeyelicke vertroosters.
3 Salder een eynde zijn aen de windige woorden? ofte wat stijft u, dat ghy [alsoo] antwoordt?
4 Soude ick oock, als ghy lieden spreken, indien uwe ziele ware in mijner zielen plaetse? soude ick woorden tegens u t’samen hoopen? ende soude ick over u met mijn hooft schudden?
5 Ick soude u verstercken met mijnen mont, ende de beweginge mijner lippen soude haer inhouden.
6 So ick spreke, mijne smerte en wort niet ingehouden: ende houde ick op, wat gaeter van my wech?
7 Gewisselick, hy heeft my nu vermoeyt: ghy hebt mijne gantsche vergaderinge verwoest.
8 Dat ghy my rimpelachtich gemaeckt hebt, is tot een getuyge: ende mijne magerheyt staet tegens my op; sy getuycht in mijn aengesichte.
9 Sijn toorn verscheurt, ende hy hatet my, hy knerst over my met sijne tanden: mijn wederpartijder scherpt sijne oogen tegen my.
10 Sy gapen met haren mont tegen my, sy slaen met smaetheyt op mijn kinnebacken : sy vervullen sich t’samen aen my.
11 Godt heeft my den verkeerden overgegeven; ende heeft my afgewendt inde handen der godtloosen.
12 Ick hadde ruste, maer hy heeft my verbroken, ende by mijnen necke gegrepen, ende my verplettert: ende hy heeft my hem tot een doel-wit opgericht.
13 Sijne schutters hebben my omringet, hy heeft mijne nieren doorspleten, ende niet gespaert: hy heeft mijne galle op d’aerde uytgegoten.
14 Hy heeft my gebroken met breucke op breucke: Hy is tegen my aengeloopen, als een geweldige.
15 Ick hebbe eenen sack over mijne huyt genaeyt; ick hebbe mijnen hoorn in ’t stof gedaen.
16 Mijn aengesichte is gantsch bemoddert van weenen, ende over mijne oogen-leden is des doots schaduwe:
17 Daer doch geen wrevel in mijne handen en is, ende mijn gebedt suyver is.
18 O aerde, en bedeckt mijn bloet niet: ende voor mijn geroep en zy geene plaetse.
19 Oock nu, siet, inden Hemel is mijn getuyge, ende mijn getuyge inde hoochten.
20 Mijne vrienden zijn mijne bespotters: [doch] mijn ooge druypt tot Godt.
21 Och, mochtmen rechten voor een man met Godt; gelijck een kint des menschen voor sijnen vrient!
22 Want [weynige] jaren in getale sullender [noch] aenkomen, ende ick sal het pat henen gaen [waer door] ick niet en sal wederkeeren.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
