Iephtah, als on-echt, van sijne broederen verstooten zijnde, gaet woonen in’t lant Tob, alwaer hy sich met eenich volck oeffent in uyttochten, v. 1, etc . Wort daer na van de Outsten Gileads beroepen tot krijchs-Overste tegen de Ammoniten, 5. Sulcx hy onder sekere conditie aenneemt, 9. Sendt tweemael boden tot den Coninck der Ammoniten, om hem tot afstant van krijch te bewegen, maer te vergeefs, 12. Dies Iephtah, door Godts Geest gedreven, tegen hem optreckt, ende doet een onbedachte gelofte, 29. hy slaet de Ammoniten, 32. Ende volbrengt sijne gelofte aen sijne dochter, 34.
1 IEphtah nu de Gileaditer was een strijdtbaer helt; maer hy was een hoeren-kint: doch Gilead hadde Iephtah gegenereert.
2 Gileads huysvrouwe baerde hem oock sonen: ende de sonen deser vrouwe groot geworden zijnde, stieten Iephtah uyt, ende seyden tot hem; Ghy en sult in ’t huys onses vaders niet erven, want ghy zijt een soon van eene andere vrouwe.
3 Doe vlood Iephtah voor het aengesichte sijner broederen, ende woonde in den lande Tob: ende ydele mannen vergaderden hen tot Iephtah, ende togen met hem uyt.
4 Ende het geschiedde na eenige dagen, dat de kinderen Ammons tegen Israël krijchden.
5 So geschiedde ’t, als de kinderen Ammons tegen Israël krijchden, dat de Outsten van Gilead henen gingen, om Iephtah te halen uyt den lande Tob.
6 Ende sy seyden tot Iephtah; Komt, ende weest ons tot een Overste, op dat wy strijden tegen de kinderen Ammons.
7 Maer Iephtah seyde tot de Outsten van Gilead; En hebt ghylieden my niet gehaett, ende my uyt mijns vaders huys verstooten? waerom zijt ghy dan nu tot my gekomen, terwijlen ghy in benautheyt zijt.
8 Ende de Outsten van Gilead seyden tot Iephtah; Daerom zijn wy nu tot u wedergekomen, dat ghy met ons trecket, ende tegen de kinderen Ammons strijdet: ende ghy sult ons tot een hooft zijn, over alle inwoonderen van Gilead.
9 Doe seyde Iephtah tot de Outsten van Gilead; So ghylieden my wederhaelt om te strijden tegen de kinderen Ammons, ende de HEERE haer voor mijn aengesichte geven sal; sal ick u dan tot een hooft zijn?
10 Ende de Outsten van Gilead seyden tot Iephtah; De HEERE zy toehoorder tusschen ons, indien wy niet alsoo nae uwen woorde en doen.
11 Also ginck Iephtah met de Outsten van Gilead, ende het volck stelde hem tot een Hooft ende Overste over haer: ende Iephtah sprack alle sijne woorden voor het aengesichte des HEEREN te Mizpa.
12 Voorts sondt Iephtah boden tot den Koninck der kinderen Ammons, seggende: Wat hebben ick ende ghy met malkanderen te doen, dat ghy tot my gekomen zijt, om tegen mijn lant te krijgen?
13 Ende de Koninck der kinderen Ammons seyde tot de boden van Iephtah; Om dat Israël, als hy uyt Egypten optooch, mijn lant genomen heeft, van Arnon af tot aen Iabbok, ende tot aen de Iordane: so geeft my dat nu weder met vrede.
14 Maer Iephtah voer wijders voort, ende sondt boden tot den Koninck der kinderen Ammons;
15 Ende hy seyde tot hem; Soo seyt Iephtah: Israël en heeft het lant der Moabiten, ende het lant der kinderen Ammons niet genomen.
16 Want als sy uyt Egypten optogen, so wandelde Israël door de woestijne tot aen de Schelf-zee, ende quam tot Kades.
17 Ende Israël sondt boden tot den Koninck der Edomiten, seggende; Laet my doch door u lant doortrecken: maer de Koninck der Edomiten en gaf geen gehoor; ende hy sondt oock tot den Koninck der Moabiten, die oock niet en wilde: also bleef Israël in Kades.
18 Daerna wandelde hy in de woestijne, ende tooch om het lant der Edomiten , ende het lant der Moabiten, ende quam van den opganck der Sonne aen het lant der Moabiten, ende sy legerden hen op gene zijde van Arnon: maer sy en quamen niet binnen de lantpale der Moabiten; want Arnon is der Moabiten lantpale.
19 Maer Israël sondt boden tot Sihon, den Koninck der Amoriten, Koninck van Hesbon: ende Israël seyde tot hem; Laet ons doch door u lant doortrecken tot aen mijne plaetse.
20 Doch Sihon en betrouwde Israël niet door sijne lantpale door te trecken; maer Sihon versamelde al sijn volck, ende sy legerden hen tot Iaza: ende hy streedt tegen Israël.
21 Ende de HEERE, de Godt Israëls, gaf Sihon met al sijn volck in Israëls hant, dat syse sloegen: also nam Israël erflick in het gantsche lant der Amoriten, die in den selven lande woonden.
22 Ende sy namen erflick in de gantsche lantpale der Amoriten, van Arnon af tot aen Iabbok, ende van de woestijne tot aen de Iordane.
23 So heeft nu de HEERE, de Godt Israëls, de Amoriten voor het aengesichte sijns volcx Israëls uyt de besittinge verdreven: ende soudt ghy haerlieder erfgenaem zijn?
24 Soudt ghy niet den genen erven, dien uwe Godt Camos voor u uyt de besittinge verdreve? Also sullen wy allen den genen erven dien de HEERE onse Godt voor ons aengesichte uyt de besittinge verdrijft.
25 Nu voorts, zijt ghy veel beter als Balak, de sone Zippors, der Moabiten Koninck? heeft hy oyt met Israël getwistet, heeft hy oock oyt tegen hen gekrijgt?
26 Terwijlen Israël drye hondert jaer gewoont heeft in Hesbon, ende in hare stedekens, ende in Aroër ende in hare stedekens, ende in alle de steden, die aen de zijde van Arnon zijn; waerom en hebt ghy ’t dan in dien tijt niet gereddet?
27 Oock en heb ick aen u niet gesondicht, maer ghy doet qualick by my, dat ghy tegen my krijgt: de HEERE, die Richter is, richte heden tusschen de kinderen Israëls ende tusschen de kinderen Ammons.
28 Maer de Koninck der kinderen Ammons en hoorde niet nae de woorden van Iephtah, die hy tot hem gesonden hadde.
29 Doe quam de Geest des HEEREN op Iephtah, dat hy Gilead ende Manasse doortrock: want hy trock door tot Mizpe in Gilead, ende van Mizpe in Gilead trock hy door tot de kinderen Ammons.
30 Ende Iephtah beloofde den HEERE eene gelofte, ende seyde: Indien ghy de kinderen Ammons gantschelick in mijne hant sult geven;
31 So sal het uytgaende, dat uyt de deure mijnes huyses my te gemoete sal uytgaen, als ick met vrede van de kinderen Ammons wederkome, dat sal des HEEREN zijn, ende ick sal ’t offeren ten brantoffer.
32 Also trock Iephtah door, nae de kinderen Ammons, om tegen hen te strijden: ende de HEERE gafse in sijne hant.
33 Ende hy sloechse van Aroër af tot daer ghy komt te Minnith, twintich steden, ende tot aen Abel Keramim, met eenen seer grooten slach: also werden de kinderen Ammons t’ onder gebracht voor het aengesichte der kinderen Israëls.
34 Doe nu Iephtah tot Mizpa by sijn huys quam, siet so ginck sijne dochter uyt hem te gemoete, met trommelen ende reyen: sy nu was alleen een eenich [kint], hy en hadde uyt sich [anders] geenen sone ofte dochter.
35 Ende het geschiedde, als hy haer sach, so verscheurde hy sijne kleederen, ende seyde; Ach mijne dochter, ghy hebt my gantschlick nedergebogen, ende ghy zijt onder de gene die my beroeren: want ick hebbe mijnen mont opgedaen tot den HEERE, ende ick en sal niet konnen te rugge gaen.
36 Ende sy seyde tot hem; Mijn vader, hebt ghy uwen mont opgedaen tot den HEERE, doet my, gelijck als uyt uwen monde gegaen is: naedien u de HEERE volkomene-wrake gegeven heeft van uwe vyanden, van de kinderen Ammons.
37 Voorts seyde sy tot haren vader; Laet dese sake aen my geschieden: Laet twee maenden van my af, dat ick henen gae, ende gae af tot de bergen, ende beweene mijnen maechdom, ick ende mijne gesellinnen.
38 Ende hy seyde, Gaet henen; ende hy lietse twee maenden gaen: doe ginck sy henen met hare gesellinnen, ende beweende haren maechdom op de bergen.
39 Ende het geschiedde ten eynde van twee maenden, dat sy tot haren vader weder quam, die aen haer volbrachte sijne gelofte, die hy belooft hadde: ende sy en heeft geenen man bekent; Voorts wert het eene gewoonheyt in Israël;
40 [Dat] de dochteren Israëls van jaer tot jaer henen gingen, om de dochter van Iephtah, den Gileaditer, aen te spreken: vier dagen in’t jaer.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
