Mose wort versterckt door het veranderen sijnes stafs in een slange, v. 1. etc. ende door de melaetscheyt sijner hant, 6. Oock door ’t veranderen des waters in bloet, 9. Mose maeckt swaricheyt om tot Pharao te gaen, 10. Daer over sich Godt vertoornt, ende geeft hem Aaron tot sijnen tael-man, 14. Iethro geeft Mose verlof om nae Egypten te gaen, 18. De Heere seyt Mose, wat hy doen ende spreken soude tot Pharao, 21. De Heere wilde Mose op den wech dooden, 24. Zippora besnijdt haren sone, 25. Godt sendt Aaron Mose in ’t gemoet, 27. Sy beyde openen den Israëliten haren last, 29. ende worden gelooft, 31.
1 DOe antwoordde Mose, ende seyde; Maer siet, sy en sullen my niet gelooven, noch mijne stemme hooren, want sy sullen seggen, De HEERE en is u niet verschenen.
2 Ende de HEERE seyde tot hem, wat isser in uwe hant? ende hy seyde, Een staf.
3 Ende hy seyde, Werpt hem ter aerden, ende hy wierp hem ter aerden, doe wert hy tot eene slange: ende Mose vloodt van haer.
4 Doe seyde de HEERE tot Mose, Streckt uwe hant uyt, ende grijptse by haren steert: doe streckte hy sijne hant uyt, ende vattese, ende sy wert tot eenen staf in sijne hant.
5 Op dat sy gelooven, dat u verschenen zy de HEERE de Godt harer vaderen, de Godt Abrahams, de Godt Isaacs, ende de Godt Iacobs.
6 Ende de HEERE seyde voorder tot hem, Steeckt nu uwe hant in uwen boesem, ende hy stack sijne hant in sijnen boesem: daer na trock hyse uyt, ende siet, sijne hant was melaetsch, wit als sneeuw.
7 Ende hy seyde, Steeckt uwe hant wederom in uwen boesem, ende hy stack sijne hant wederom in sijnen boesem: daer na trock hyse uyt sijnen boesem, ende siet, sy was weder als sijn [ander] vleesch.
8 Ende het sal geschieden, so sy u niet en gelooven, noch nae de stemme des eersten teeckens hooren: so sullen sy de stemme des laetsten teeckens gelooven.
9 Ende het sal geschieden so sy oock dese twee teeckenen niet en gelooven, nochte nae uwe stemme en hooren, so neemt van de wateren der Riviere, ende gietse op het drooge: so sullen de wateren die ghy uyt de Riviere sult nemen, die selve sullen tot bloet worden op het drooge.
10 Doe seyde Mose tot den HEERE; Och Heere, ick en ben geen man wel ter tale, noch van gisteren , noch van eer-gisteren, noch van doe af, doe ghy tot uwen knecht gesproken hebt: want ick ben swaer van monde, ende swaer van tonge.
11 Ende de HEERE seyde tot hem, Wie heeft den mensche den mont gemaeckt? ofte wie heeft den stommen, of dooven, of sienden, of blinden, gemaeckt? Ben ick’t niet, de HEERE?
12 Ende nu gaet henen, ende ick sal met uwen monde zijn, ende sal u leeren, wat ghy spreken sult.
13 Doch hy seyde, Och Heere: sendt doch door de hant [des genen dien] ghy soudt senden.
14 Doe ontstack de toorn des HEEREN over Mose, ende hy seyde, Is niet Aaron de Levijt uw’ broeder? ick weet dat hy seer wel spreken sal. ende oock siet, hy sal uytgaen u te gemoete, wanneer hy u siet, so sal hy in sijn herte verblijt zijn.
15 Ghy dan sult tot hem spreken, ende de woorden in sijnen monde leggen: ende ick sal met uwen monde, ende met sijnen monde zijn, ende ick sal u-lieden leeren, wat ghy doen sult.
16 Ende hy sal voor u tot den volcke spreken: ende het sal geschieden, dat hy u tot eenen monde sal zijn, ende ghy sult hem tot eenen Godt zijn.
17 Neemt dan desen staf in uwe hant, daer mede ghy die teeckenen doen sult.
18 Doe ginck Mose henen, ende keerde weder tot Iether sijnen schoon-vader, ende seyde tot hem, Laet my doch gaen, dat ick wederom tot mijne broederen keere, die in Egypten zijn, ende sie, of sy noch leven: Iethro dan seyde tot Mose, Gaet in vrede.
19 Oock seyde de HEERE tot Mose in Midian, Gaet henen, keert weder in Egypten: want alle de mannen zijn doot, die uwe ziele sochten.
20 Mose dan nam sijne vrouwe, ende sijne sonen, ende voerdese op eenen esel, ende keerde weder in Egyptenlant; ende Mose nam den staf Godes in sijne hant.
21 Ende de HEERE seyde tot Mose: Terwijle ghy henen treckt om weder in Egypten te keeren, siet toe, dat ghy alle de wonderen doet voor Pharao, die ick in uwe hant gestelt hebbe: doch ick sal sijn herte verstocken, dat hy het volck niet en sal laten gaen.
22 Dan sult ghy tot Pharao seggen: Alsoo seyt de HEERE, Mijn sone, mijn Eerstgeboren, is Israël.
23 Ende ick hebbe tot u geseyt, Laet mijnen sone trecken, dat hy my diene, maer ghy hebt geweygert hem te laten trecken: siet ick sal uwen sone, uwen eerstgeborenen dooden.
24 Ende het geschiedde op den wech in de herberge, dat de HEERE hem tegen quam, ende socht hem te dooden.
25 Doe nam Zippora een steenen [mes] ende besneedt de voorhuyt hares soons, ende wierpse voor sijne voeten: ende seyde, Voorwaer ghy zijt my een bloet-bruydegom.
26 Ende hy liet van hem af: doe seyde sy, Bloet-bruydegom, van wegen de besnijdenissen.
27 De HEERE seyde oock tot Aaron, Gaet Mose te gemoete in de woestijne: ende hy ginck, ende ontmoette hem aen den berch Godes, ende hy kuste hem.
28 Ende Mose gaf Aaron te kennen alle de woorden des HEEREN, die hem gesonden hadde: ende alle de teeckenen die hy hem bevolen hadde.
29 Doe ginck Mose ende Aaron, ende sy versamelden alle de Outste der kinderen Israëls.
30 Ende Aaron sprack alle de woorden, die de HEERE tot Mose gesproken hadde: en hy dede de teeckenen voor de oogen des volcks.
31 Ende het volck geloofde, ende hoorden, dat de HEERE de kinderen Israëls besocht, ende dat hy hare verdruckinge sach, ende sy neygden hare hoofden, ende aenbaden.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
