Godt geeft Mose de tien Geboden op den berch Sinai, v. 1 etc. Met donder, blixem, geluyt der basuynen, etc. daer van het volck verschrickte, 18. Mose trootstse, 20. Godt verbiedt haer wel eernstelick alle afgoderye, 23. Hoedanigen Altaer Godt wilde datmen hem soude bouwen. 24.
1 DOe sprack Godt alle dese woorden, seggende:
2 Ick ben de HEERE uwe Godt, die u uyt Egyptenlant, uyt den diensthuyse, uytgeleydt hebbe:
3 Ghy en sult geen andere Goden voor mijn aengesichte hebben.
4 Ghy en sult u geen gesneden beelt, noch eenige gelijckenisse maken, [van ’t gene] dat boven in den hemel is, noch [van ’t gene] dat onder op der aerde is: noch [van ’t gene] dat in de wateren onder der aerde is.
5 Ghy en sult u voor die niet buygen, noch haer dienen: want ick de HEERE uwe Godt ben een yverich Godt, die de misdaet der vaderen besoecke aen de kinderen, aen het derde, ende aen het vierde [lidt] der gener die my haten.
6 Ende doe barmherticheyt aen duysenden, der gener die my lief-hebben, ende mijne geboden onderhouden.
7 Ghy en sult den name des HEEREN uwes Godts niet ydelick gebruycken: want de HEERE en sal niet onschuldich houden, die sijnen name ydelick gebruyckt.
8 Gedenckt des Sabbath-daegs, dat ghy dien heyliget,
9 Ses dagen sult ghy arbeyden ende al u werck doen.
10 Maer de sevende dach is de Sabbath des HEEREN uwes Godts: [dan] en sult ghy geen werck doen, ghy, noch uw’ sone, noch uwe dochter, [noch] uw’ dienst-knecht, noch uwe dienst-maegt, noch u vee, noch uwe vreemdelinck, die in uwe poorten is.
11 Want in ses dagen heeft de HEERE den hemel, ende de aerde gemaeckt, de Zee, ende alles wat daer in is, ende hy rustte ten sevenden dage: daerom segende de HEERE den Sabbath-dach, ende heyligde den selven.
12 Eert uwen vader ende uwe moeder, op dat uwe dagen verlengt worden in den lande dat u de HEERE uwe Godt geeft.
13 Ghy en sult niet dootslaen.
14 Ghy en sult niet echt-breken.
15 Ghy en sult niet stelen.
16 Ghy en sult geen valsche getuygenisse spreken tegen uwen naesten.
17 Ghy en sult niet begeeren uwes naesten huys: ghy en sult niet begeeren uwes naesten wijf, noch sijnen dienstknecht, noch sijne dienst-maecht, noch sijne osse, noch sijnen esel, noch yet dat uwes naesten is.
18 Ende al het volck sach de donderen, ende de blixemen, ende het geluyt der basuyne, ende den roockenden berch: doe ’t volck sulcx sach, weken sy af, ende stonden van verre.
19 Ende sy seyden tot Mose, Spreeckt ghy met ons, ende wy sullen hooren: ende dat Godt met ons niet en spreke, op dat wy niet en sterven.
20 Ende Mose seyde tot den volcke: En vreest niet, want Godt is gekomen, op dat hy u versochte: ende op dat sijne vreese voor u aengesichte soude zijn, dat ghy niet en sondigdet.
21 Ende het volck stont van verre: maer Mose naederde tot de donckerheyt, al waer Godt was.
22 Doe seyde de HEERE tot Mose, Aldus sult ghy tot de kinderen Israëls seggen: Ghy hebt gesien, dat ick met ulieden van den hemel gesproken hebbe.
23 Ghy en sult nevens my niet maken silveren Goden, ende goudene Goden en sult ghy u niet maken.
24 Maeckt my eenen altaer van aerde, ende offert daer op u brand-offeren, ende uwe danck-offeren, uwe schapen, ende uwe runderen: aen alle plaetse daer ick mijnes naems gedachtenisse stichten sal, sal ick tot u komen, ende sal u segenen.
25 Maer indien ghy my eenen steenen altaer sult maken, so en sult ghy dien niet bouwen van gehouwen [steen]; so ghy u houw-ijser daer over verheft, so sult ghy hem ontheyligen.
26 Ghy en sult oock niet met trappen tot mijnen altaer opclimmen: op dat uwe schaemte voor hem niet ontdeckt en worde.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
