Godt geeft Mose te kennen, waerom hy Pharaos ende sijner knechten herten verhardt heeft, v. 1 etc. ende dreygtse met sprinc-hanen, 4. Pharaos knechten vermanen hem, dat hy de Israëliten trecken late, 7. Hy gelaet sich als of hy het woude doen, 8. Maer hy verandert van sinne, 10. De achtste plage, te weten, de sprinckhanen komen over Egypten, 12. Pharao bekent sijne sonde, 16. Begeert dat Mose voor hem bidde, 17. ’T welck Mose doet, 18. De sprinckhanen worden wech genomen, 19. maer Pharao blijft verhardt, 20. De negende plage, te weten, duysternisse, komt over Egypten, 21. Pharao wil Israël trecken laten, maer sonder vee, 24. Mose wil niet eenen klaeuw achter laten, 25. Pharao blijft verhardt, 27. ende verbiedt Mose by lijf-straffe sijn aengesichte weder te sien, 28. ’T is oock alsoo geschiet, 29.
1 DAer na seyde de HEERE tot Mose: Gaet in tot Pharao, want ick hebbe sijn herte verswaert, oock het herte sijner knechten, op dat ick dese mijne teeckenen in ’t midden van hem settede.
2 Ende op dat ghy voor de ooren uwer kinderen, ende uwer kints kinderen moocht vertellen, wat ick in Egypten uytgericht hebbe, ende mijne teeckenen, die ick onder hen gestelt hebbe: op dat ghy-lieden wetet, dat ick de HEERE ben.
3 So ginck Mose ende Aaron tot Pharao, ende seyden tot hem: Soo seyt de HEERE der Hebreen Godt, Hoe lange weygert ghy u voor mijn aengesichte te verootmoedigen? laet mijn volck trecken, dat sy my dienen.
4 Want indien ghy weygert mijn volck te laten trecken: siet so sal ick morgen sprinckhanen in uwe lant-pale brengen.
5 Ende sy sullen het gesichte des lants bedecken, also dat men de aerde niet sal kunnen sien: ende sy sullen af-eten het overige van ’t gene dat ontkomen is, ’t gene dat ulieden overgebleven was van den hagel, sy sullen oock al het geboomte af-eten, dat ulieden uyt het velt voortkomt.
6 Ende sy sullen vervullen uwe huysen, ende de huysen aller uwer knechten, ende aller Egyptenaren huysen, dewelcke uwe vaders, noch uwer vaderen vaders niet gesien en hebben , van dien dach aen, dat sy op den aerd-bodem geweest zijn, tot op desen dach: ende hy keerde hem omme, ende ginck uyt van Pharao.
7 Ende de knechten Pharaos seyden tot hem, Hoe lange sal ons desen tot eenen strick zijn? laet de mannen trecken, dat sy den HEERE haren Godt dienen: weet ghy noch niet dat Egypten verdorven is ?
8 Doe wierden Mose ende Aaron weder tot Pharao gebracht, ende hy seyde tot hen, Gaet henen, dient den HEERE uwen Godt: wie ende wie zijnse die gaen sullen?
9 Ende Mose seyde, Wy sullen gaen met onse jonge, ende met onse oude lieden, met onse sonen, ende met onse dochteren, met onse schapen, ende met onse runderen sullen wy gaen, want wy hebben een feest des HEEREN.
10 Doe seyde hy tot hen, De HEERE zy alsoo met u-lieden, gelijck ick u, ende uwe kleyne kinderen sal trecken laten: siet toe, want daer is quaet voor u-lieder aengesichte.
11 Niet alsoo, ghy mannen gaet nu henen, ende dient den HEERE, want dat hebt ghy-lieden versocht: ende men dreefse uyt van Pharaos aengesichte.
12 Doe seyde de HEERE tot Mose, Streckt uwe hant uyt over Egypten-lant, om de sprinck-hanen, dat sy opkomen over Egypten-lant: ende al het kruyt des lants op-eten, al ’t gene dat den hagel heeft overich gelaten.
13 Doe streckte Mose sijnen staf over Egypten-lant, ende de HEERE bracht eenen Oosten wint in dat lant, dien geheelen dach, ende dien gantschen nacht: ’t geschiedde des morgens, dat de Ooste wint de sprinck-hanen op bracht.
14 Ende de sprinck-hanen quamen op over het gantsche Egypten-lant, ende lieten haer neder aen alle de palen der Egyptenaren, seer swaer, voor dese en zijn dergelijcke sprinck-hanen als dese, noyt geweest, ende nae dese en sullender sulcke niet wesen.
15 Want sy bedeckten het gesichte des gantschen lants, also dat het lant verduystert wiert, ende sy aten al het kruyt des lants op, ende alle de vruchten der boomen, die de hagel hadde overich gelaten: ende daer en bleef niet groens aen de boomen, nochte aen de kruyden des velts, in den gantschen Egypten-lande.
16 Doe haestede Pharao, om Mose ende Aaron te roepen: ende seyde, Ick hebbe gesondicht tegen den HEERE uwen Godt, ende tegen u-lieden.
17 Ende nu vergeeft my doch mijne sonde alleen dit mael, ende bidt vyerichlick tot den HEERE uwen Godt, dat hy slechts dese doot van my wech-neme.
18 Ende hy ginck uyt van Pharao, ende badt vyerichlick tot den HEERE.
19 Doe keerde de HEERE eenen seer stercken westen wint, die hief de sprinck-hanen op, ende wierpse in de schelf-Zee: daer en bleef niet een sprinck-haen overich in alle de lant-palen van Egypten.
20 Doch de HEERE verstockte Pharaos herte, dat hy de kinderen Israëls niet en liet trecken.
21 Doe seyde de HEERE tot Mose, Streckt uwe hant uyt nae den hemel, ende daer sal duysternisse komen over Egypten-lant, datmen de duysternisse tasten sal.
22 Als Mose sijne hant uyt-streckte nae den hemel, werter een dicke duysternisse in den gantschen Egypten-lande, drye dagen.
23 Sy en sagen d’een den anderen niet, daer stont oock niemant op van sijne plaetse, in drye dagen: maer by alle de kinderen Israëls was het licht in hare wooningen.
24 Doe riep Pharao Mose, ende seyde, Gaet henen, dient den HEERE, alleen uwe schapen ende uwe runderen sullen vaste blijven: oock sullen uwe kinderkens met u gaen.
25 Doch Mose seyde, Oock sult ghy slacht-offeren ende brand-offeren in onse handen geven, die wy den HEERE onsen Godt doen mogen.
26 Ende onse vee sal oock met ons gaen, daer en sal niet een klaeuw achter blijven, want van ’t selve sullen wy nemen, om den HEERE onsen Godt te dienen: want wy en weten niet waer mede wy den HEERE onsen Godt dienen sullen tot dat wy daer komen.
27 Doch de HEERE verhardde Pharaos herte, ende hy en wildese niet laten trecken.
28 Maer Pharao seyde tot hem, Gaet van my, wacht u dat ghy niet meer mijn aengesichte en siet; want in welcken dage ghy mijn aengesichte sult sien, sult ghy sterven.
29 Mose nu seyde, Ghy hebt recht gesproken: ick en sal niet meer u aengesichte sien.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
