Mose verklaert voor den volcke, dat hy haest sal sterven, ende in ’t lant Canaan niet komen, belovende, dat Godt hen door Iosua daer in brengen, ende hare vyanden verdelgen sal, v. 1, etc. hy sterckt ende troost Iosua, 7. schrijft ende levert dit Wet-boeck den Priesteren, Leviten ende Outsten over, met bevel, van het selve alle seven jaren voor den gantschen volcke te lesen, 9. Godt stelt Iosua in sijn ampt, 14. ende voorseyt Mose ende Iosue de ongehoorsaemheyt ende afwijckinge des volcx, mitsgaders de toekomstige straffen, 16. beveelt Mose een Liedt tot waerschouwinge ende overtuyginge des volcx te schrijven, ende hen dat te leeren, 19. Mose beveelt den Leviten dit Wet-boeck te leggen aen de zyde der Arke des verbonts, 24. gebiedt het gantsche volck te versamelen, om het Liedt te aenhooren, 28.
1 DAerna ginck Mose henen, ende sprack dese woorden tot gantsch Israël,
2 Ende seyde tot hen; Ick ben heden hondert en twintich jaer out; ick sal niet meer konnen uytgaen ende ingaen: daer toe heeft de HEERE tot my geseyt; Ghy en sult over dese Iordane niet gaen:
3 De HEERE uwe Godt, die sal voor u aengesichte overgaen, die sal dese volcken van voor u aengesicht verdelgen, dat ghyse erflick besittet: Iosua, die sal voor u aengesichte overgaen, gelijck als de HEERE gesproken heeft.
4 Ende de HEERE sal hen doen, gelijck als hy Sihon ende Og, Coningen der Amoriten, ende haren lande gedaen heeft; die hy verdelgt heeft.
5 Wanneerse nu de HEERE voor u aengesichte sal gegeven hebben; dan sult ghy hen doen nae allen gebodt, dat ick ulieden geboden hebbe.
6 Weest sterck ende hebt goeden moet, en vreest niet, ende en verschrickt niet voor haer aengesichte: want het is de HEERE uwe Godt die met u gaet; hy en sal u niet begeven noch u verlaten.
7 Ende Mose riep Iosua, ende seyde tot hem voor de oogen des gantschen Israëls; Zijt sterck, ende hebt goeden moet; want ghy sult met dit volck ingaen in ’t lant, dat de HEERE haren vaderen gesworen heeft, haer te sullen geven: ende ghy sult het haer doen erven.
8 De HEERE nu is de gene, die voor u aengesichte gaet, die sal met u zijn, hy en sal u niet begeven, noch u verlaten: en vreest niet, ende en ontsett u niet.
9 Ende Mose schreef dese wet, ende gafse aen de Priesteren, de sonen van Levi, die de Arke des verbonts des HEEREN droegen, ende aen alle Outsten van Israël.
10 Ende Mose geboodt hen, seggende: Ten eynde van seven jaren, op den gesetten tijt van ’t jaer der vrylatinge, op het feest der Loofhutten:
11 Als gantsch Israël sal komen om te verschijnen voor het aengesichte des HEEREN uwes Godts, inde plaetse, die hy sal verkoren hebben, sult ghy dese wet voor gantsch Israël uytroepen, voor hare ooren:
12 Vergadert het volck, de mannen ende de wijven, ende de kinderkens, ende uwe vreemdelingen, die in uwe poorten zijn: op dat sy hooren, ende op dat sy leeren, ende vreesen den HEERE uwen Godt, ende waernemen te doen alle woorden deser wet.
13 Ende dat hare kinderen, die ’t niet geweten en hebben, hooren ende leeren, om te vreesen den HEERE uwen Godt: alle de dagen, die ghy leeft op het lant, nae ’t welcke ghy over de Iordane zijt henen gaende, om dat te erven.
14 Ende de HEERE seyde tot Mose; Siet, uwe dagen zijn genaedert, om te sterven; roept Iosua, ende stelt ulieden in de Tente der t’samen-komste, dat ick hem bevel geve: So ginck Mose, ende Iosua, ende sy stelden sich in de Tente der t’samen-komste.
15 Doe verscheen de HEERE in de Tente, in de wolcken-columne: ende de wolcken-columne stont boven de deure der Tente.
16 Ende de HEERE seyde tot Mose; Siet, ghy sult slapen met uwe vaderen: ende dit volck sal opstaen, ende na- hoereren de Goden der vreemden van dat lant, daer het nae toegaet in ’t midden van dien; ende het sal my verlaten, ende vernietigen mijn verbont, dat ick met het selve gemaeckt hebbe.
17 So sal mijn toorn te dien dage tegens het selve ontsteken, ende ick salse verlaten, ende mijn aengesicht van hen verbergen, dat sy ter spijse zijn, ende vele quaden, ende benaeutheden sullen het treffen: dat het te dien dage sal seggen : Hebben my dese quaden niet getroffen, om dat mijn Godt in ’t midden van my niet en is?
18 Ick dan sal mijn aengesichte te dien dage gantschlick verbergen, om al het quaet, dat het gedaen heeft: want het heeft sich gewendt tot andere Goden.
19 Ende nu, schrijft ulieden dit Liedt, ende leert het den kinderen Israëls, legt het in haren mont: op dat dit Liedt, my ten getuyge zy tegens de kinderen Israëls.
20 Want ick sal dit [volck] inbrengen in ’t lant, dat ick sijnen vaderen gesworen hebbe, vloeyende van melck ende honich, ende ’t sal eten, ende versadicht, ende vet worden: dan sal ’t sich wenden tot andere Goden, ende hen dienen, ende sy sullen my tergen, ende mijn verbont vernietigen.
21 Ende ’t sal geschieden, wanneer vele quaden ende benautheden het selve sullen treffen, dan sal dit Liedt voor sijn aengesichte antwoorden tot getuyge; want het sal uyt den mont sijns zaets niet vergeten worden: dewijle ick weet sijn gedichtsel, dat het heden maeckt, aleer ick het inbrenge in ’t lant, dat ick gesworen hebbe.
22 So schreef Mose dit Liedt te dien dage: ende hy leerde het den kinderen Israëls.
23 Ende hy geboodt Iosua, den sone van Nun, ende seyde; Zijt sterck, ende hebt goeden moet, want ghy sult de kinderen Israëls inbrengen in ’t lant, dat ick hen gesworen hebbe: ende ick sal met u zijn.
24 Ende het geschiedde, als Mose voleyndt hadde de woorden deser wet te schrijven in een boeck; tot datse voltrocken waren:
25 So geboodt Mose den Leviten, die de Arke des verbonts des HEEREN droegen, seggende:
26 Neemt dit wetboeck, ende legt het aen de zijde der Arke des verbonts des HEEREN uwes Godts: dat het aldaer zy ten getuyge tegens u.
27 Want ick kenne uwe wederspannicheyt, ende uwen harden necke: Siet, terwijlen ick noch heden met ulieden leve, zijt ghy wederspannich geweest, tegens den HEERE, hoe veel te meer na mijnen doot?
28 Vergadert tot my alle de Outsten uwer stammen, ende uwe Amptlieden: dat ick voor hare ooren dese woorden spreke, ende tegens hen den hemel ende de aerde tot getuyge neme.
29 Want ick weet, dat ghy het na mijnen doot sekerlick sult verderven, ende afwijcken vanden wech, dien ick u geboden hebbe: dan sal u dit quaet in ’t laetste der dagen ontmoeten, wanneer ghy sult gedaen hebben, dat quaet is inde oogen des HEEREN, om hem door het werck uwer handen tot toorn te verwecken.
30 Doe sprack Mose, voor de ooren der gantscher gemeynte van Israël, de woorden deses Liedts, tot datse voltrocken waren.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
