De Heere vertoont aen Daniel in een gesichte, den strijt tusschen den Ram ende den Bock , ende ’tgene dat na dien strijt volgen soude, v. 1, etc. De Engel Gabriel vertroost Daniel, ende leyt hem, door Christi bevel, dat gesichte uyt, 15. Daniel is hier over seer ontstelt, 27.
1 IN het derde jaer van het Coninckrijck des Conincks Belsazars, verscheen my een gesichte, my Daniel, na ’t gene dat my in den eersten verschenen was.
2 Ende ick sach in een gesichte, (’tgeschiedde nu doe ick’t sach, dat ick in de burcht Susan was, welcke in het lantschap Elam is) Ick sach dan in een gesichte, dat ick aen den vloet Ulai was.
3 Ende ick hief mijne oogen op, ende ick sach: ende siet, een Ram stont voor dien vloet, die hadde twee hoornen, ende die twee hoornen waren hooge, ende ’t eene was hooger dan het ander, ende ’t hoochste quam in’t laetste op.
4 Ick sach dat de Ram met de hoornen tegen’t Westen stiet, ende tegen’t Noorden, ende tegen’t Zuyden, ende geene dieren konden voor sijn aengesichte bestaen, ende daer en was niemant die uyt sijner hant verloste: maer hy dede nae sijn welgevallen, ende hy maeckte sich groot.
5 Doe ick [dit] over-leyde, siet daer quam een geyten-bock van’t Westen over den gantschen aerdbodem, ende en roerde de aerde niet aen: ende die bock hadde een aensienlick hoorn tusschen sijne oogen.
6 Ende hy quam tot den Ram, die de twee hoornen hadde, dien ick hadde sien staen voor den vloet: ende hy liep op hem aen in de grimmicheyt sijner kracht.
7 Ende ick sach hem, nakende aen den Ram, ende hy verbitterde sich tegen hem, ende hy stiet den Ram, ende hy brack sijne beyde hoornen: ende in den Ram en was geen kracht, om voor sijn aengesichte te bestaen: ende hy wierp hem ter aerde, ende hy vertradt hem, ende daer en was niemant die den Ram uyt sijne hant verloste.
8 Ende de geyten-bock maeckte sich uyt der mate groot: maer doe hy sterck geworden was, brack dat groote hoorn, ende daer quamen op, aen des selven plaetse vier aensienlicke, nae de vier winden des hemels.
9 Ende uyt eenen van die quam voort een kleyn hoorn, ’twelck uytnemende groot wert, tegen’t Zuyden, ende tegen’t Oosten, ende tegen het cierlicke [lant]:
10 Ende het wert groot tot aen het heyr des hemels: ende ’t wierper [sommige] van dat heyr, naemlick van de sterren, ter aerde neder, ende ’t vertradtse.
11 Ia het maeckte sich groot tot aen den Vorst dies heyrs, ende van dat selve wiert wechgenomen het geduerich [offer], ende de wooninge sijnes heylichdoms wiert nedergeworpen.
12 Ende het heyr wiert inden afval overgegeven tegen het geduerich [offer]: ende het wierp de waerheyt ter aerde, ende dedet, ende ’t geluckte wel.
13 Daerna hoorde ick eenen heyligen spreken: ende de heylige seyde tot den onbenoemden die daer sprack: Tot hoe lange sal dat gesichte van het geduerich [offer] ende [van] den verwoestenden afval zijn, dat so het heylichdom, als het heyr, [ter] vertredinge sal overgegeven worden?
14 Ende hy seyde tot my, Tot twee duysent ende drie hondert avonts, [ende] morgens: dan sal het heylichdom gerechtveerdicht worden.
15 Ende ’t geschiedde doe ick dat gesichte sach, ick Daniel; so socht ick ’t verstant [des selven]: ende siet, daer stont voor my als de gedaente eenes mans.
16 Ende ick hoorde tusschen Ulai eenes menschen stemme: die riep, ende seyde, Gabriel, geeft desen het gesichte te verstaen.
17 Ende hy quam nevens daer ick stont: ende als hy quam verschrickte ick, ende ick viel op mijn aengesichte: doe seyde hy tot my, Verstaet, ghy menschen kint: want dit gesichte sal zijn tot den tijt des eyndes.
18 Als hy nu met my sprack, viel ick in eenen diepen slaep op mijn aengesichte ter aerde: doe roerde hy my aen, ende hy stelde my op mijne stantplaetse.
19 Ende hy seyde, Siet, ick sal u te kennen geven watter geschieden sal ten eynde deser gramschap: want ter bestemder tijt sal’t eynde zijn.
20 De Ram met de twee hoornen, dien ghy gesien hebt, zijn de Coningen der Meden ende der Persen.
21 Die hayrige Bock nu, is de Coninck van Griecken-lant: ende het groote hoorn ’t welck tusschen zijne oogen is, is d’eerste Coninck.
22 Datter nu viere aen sijne plaetse stonden, doe het verbroken was: vier Coninckrijcken sullen uyt dat volck ontstaen, doch niet met sijne cracht.
23 Doch op het laetste hares Coninckrijcks, alst de afvallige op’t hoochste sullen gebracht hebben, so salder een Coninck staen, stijf van aengesichte, ende raetselen verstaende.
24 Ende sijne cracht sal sterck worden, doch niet door sijne cracht; ende hy sal’t wonderlick verderven, ende sal geluck hebben, ende sal’t doen: ende hy sal de stercke, mitsgaders het heylige volck verderven.
25 Ende door sijne cloeckheyt so sal hy de bedriegerye doen gedyen in sijne hant; ende hy sal sich in sijn herte verheffen: ende in stille ruste sal hyder vele verderven, ende sal staen tegen den Vorst der Vorsten: doch hy sal sonder hant verbroken worden.
26 ’Tgesichte nu van avont ende morgen, datter geseyt is, is de waerheyt: ende ghy, sluyt dit gesichte toe, want daer zijn noch vele dagen toe .
27 Doe wiert ick Daniel swack, ende was [eenige] dagen cranck: daerna stont ick op, ende dede des Conincks werck: ende ick was ontsett over dit gesichte, maer niemant merckte’t.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
