1 De godtloose als’se aenmercken de kortheyt, broosheyt, ende elendicheyt deses levens. 6 begeven haer om ’t selve door te brengen in allerley wellusticheyt. 10 ende om de vrome te onderdrucken 13 dewijle die haer selven houden voor kinderen Godts, ende der godtloosen quaet leven misprijsen ende bestraffen. 21 Wat haer soo verblindt: 23 ende van waer dat selve gecomen is.
1 WAnt [dese dingen ] niet recht overleght hebbende seggen sy tot malkanderen, Ons leven is kort ende moeyelick, ende daer en is geen genesinge tegen den doodt des menschen, ende niemandt en wort gekent die uyt de helle weder gekeert is.
2 Want by gevalle zijn wy geboren, ende na desen sullen wy zijn als of wy niet geweest en waren: want het snuyven in onse neusgaten is een roock, ende de reden is een voncke, [voort-comende ] door de beweginge onses herten.
3 Welcke uytgebluscht sijnde soo wort het lichaem tot assche, ende onsen geest wort verspreyt gelijck de wijde lucht.
4 Ende onsen naem wort vergeten met der tijt ende niemandt en sal aen onse wercken gedencken: ende ons leven gaet voorby, gelijck de voet-stappen van een wolcke, ende wort verstroyt gelijck een nevel, die van de stralen der sonne nagejaeght ende van hare hitte beswaert wort.
5 Want onsen tijdt is een schaduwe die voorby gaet, ende daer en is geen wederkeeren van onse doot, want die is versegelt, ende niemandt en keert wederom.
6 Komt dan, ende laet ons de tegenwoordige goederen genieten, ende ’t gene wy besitten met der haest gebruycken, gelijck inder jeught.
7 Laet ons, ons opvullen met kostelijcken wijn ende salve: ende de bloeme des lochts en gae ons niet voorby.
8 Laet ons ons croonen met roose-knoppen, eer dat sy verwelcken.
9 Niemandt van ons en sy sonder deel te hebben aen onse vermetenheyt: laet ons overal merckteeckenen der weelde laten: want dit is ons’ deel, ende dit is ons’ lot.
10 Laet ons den armen rechtveerdigen overweldigen: ende laet ons de weduwen niet verschoonen, noch de grijse veeljarige hayren des ouden niet ontsien.
11 Maer onse sterckte zy een wet der gerechtigheyt, want het gene swack is wort onnuttich bevonden.
12 Ende laet ons op den rechtveerdigen loeren, want hy is ons nadeelich, ende stelt sich tegen onse wercken, ende verwijt ons de sonden [begaen ] tegen de Wet, ende beruchtight ons van wegen de sonden onser wandelinge.
13 Hy wendt voor dat hy kennisse Godts heeft, ende noemt hemselven een kindt des Heeren.
14 Hy is ons geworden tot een weder-legginge onser gedachten.
15 Hy is ons beswaerlich oock selfs om aen te sien, want sijn leven is den anderen ongelijck, ende sijne paden gantsch andere.
16 Wy worden van hem geacht voor valsch [silver ], ende hy houdt hem af van onse wegen, als van onreynicheden: hy prijst salich het eynde der rechtveerdige, ende pocht dat Godt sijn vader is.
17 Laet ons sien, of sijne woorden waerachtich zijn, ende laet ons versoecken wat uytcomste hy hebben sal.
18 Want indien de rechtveerdige een sone Godts is, soo sal hy hem te hulpe comen, ende sal hem verlossen uyt de handt der gene die hem tegenstaen.
19 Laet ons hem met smaet ende pijninge ondersoecken, op dat wy sijne bescheydenheyt mogen weten, ende sijne verdraechsaemheyt beproeven.
20 Laet ons hem tot eenen schandelicken doot verwijsen, want daer sal op hem opsicht genomen worden, gelijck hy seght.
21 Dit hebben sy overleght, maer hebben gedwaelt: want hare boosheyt heeftse verblindt.
22 Ende sy en verstaen de verborgentheden Godts niet, noch en hebben den loon der heylicheyt niet te hopen, noch en achten de eere der onbestraffelicke zielen niet.
23 Want Godt heeft den mensche geschapen tot onverderffelickheydt: ende heeft hem gemaeckt een beeldt van sijne eygene nature.
24 Maer door des Duyvels nijdicheyt is de doot in de werelt gecomen: ende die sijnes deels zijn, die proeven de selve.
1 De godtloose als’se aenmercken de kortheyt, broosheyt, ende elendicheyt deses levens. 6 begeven haer om ’t selve door te brengen in allerley wellusticheyt. 10 ende om de vrome te onderdrucken 13 dewijle die haer selven houden voor kinderen Godts, ende der godtloosen quaet leven misprijsen ende bestraffen. 21 Wat haer soo verblindt: 23 ende van waer dat selve gecomen is.
1 WAnt [dese dingen ] niet recht overleght hebbende seggen sy tot malkanderen, Ons leven is kort ende moeyelick, ende daer en is geen genesinge tegen den doodt des menschen, ende niemandt en wort gekent die uyt de helle weder gekeert is.
2 Want by gevalle zijn wy geboren, ende na desen sullen wy zijn als of wy niet geweest en waren: want het snuyven in onse neusgaten is een roock, ende de reden is een voncke, [voort-comende ] door de beweginge onses herten.
3 Welcke uytgebluscht sijnde soo wort het lichaem tot assche, ende onsen geest wort verspreyt gelijck de wijde lucht.
4 Ende onsen naem wort vergeten met der tijt ende niemandt en sal aen onse wercken gedencken: ende ons leven gaet voorby, gelijck de voet-stappen van een wolcke, ende wort verstroyt gelijck een nevel, die van de stralen der sonne nagejaeght ende van hare hitte beswaert wort.
5 Want onsen tijdt is een schaduwe die voorby gaet, ende daer en is geen wederkeeren van onse doot, want die is versegelt, ende niemandt en keert wederom.
6 Komt dan, ende laet ons de tegenwoordige goederen genieten, ende ’t gene wy besitten met der haest gebruycken, gelijck inder jeught.
7 Laet ons, ons opvullen met kostelijcken wijn ende salve: ende de bloeme des lochts en gae ons niet voorby.
8 Laet ons ons croonen met roose-knoppen, eer dat sy verwelcken.
9 Niemandt van ons en sy sonder deel te hebben aen onse vermetenheyt: laet ons overal merckteeckenen der weelde laten: want dit is ons’ deel, ende dit is ons’ lot.
10 Laet ons den armen rechtveerdigen overweldigen: ende laet ons de weduwen niet verschoonen, noch de grijse veeljarige hayren des ouden niet ontsien.
11 Maer onse sterckte zy een wet der gerechtigheyt, want het gene swack is wort onnuttich bevonden.
12 Ende laet ons op den rechtveerdigen loeren, want hy is ons nadeelich, ende stelt sich tegen onse wercken, ende verwijt ons de sonden [begaen ] tegen de Wet, ende beruchtight ons van wegen de sonden onser wandelinge.
13 Hy wendt voor dat hy kennisse Godts heeft, ende noemt hemselven een kindt des Heeren.
14 Hy is ons geworden tot een weder-legginge onser gedachten.
15 Hy is ons beswaerlich oock selfs om aen te sien, want sijn leven is den anderen ongelijck, ende sijne paden gantsch andere.
16 Wy worden van hem geacht voor valsch [silver ], ende hy houdt hem af van onse wegen, als van onreynicheden: hy prijst salich het eynde der rechtveerdige, ende pocht dat Godt sijn vader is.
17 Laet ons sien, of sijne woorden waerachtich zijn, ende laet ons versoecken wat uytcomste hy hebben sal.
18 Want indien de rechtveerdige een sone Godts is, soo sal hy hem te hulpe comen, ende sal hem verlossen uyt de handt der gene die hem tegenstaen.
19 Laet ons hem met smaet ende pijninge ondersoecken, op dat wy sijne bescheydenheyt mogen weten, ende sijne verdraechsaemheyt beproeven.
20 Laet ons hem tot eenen schandelicken doot verwijsen, want daer sal op hem opsicht genomen worden, gelijck hy seght.
21 Dit hebben sy overleght, maer hebben gedwaelt: want hare boosheyt heeftse verblindt.
22 Ende sy en verstaen de verborgentheden Godts niet, noch en hebben den loon der heylicheyt niet te hopen, noch en achten de eere der onbestraffelicke zielen niet.
23 Want Godt heeft den mensche geschapen tot onverderffelickheydt: ende heeft hem gemaeckt een beeldt van sijne eygene nature.
24 Maer door des Duyvels nijdicheyt is de doot in de werelt gecomen: ende die sijnes deels zijn, die proeven de selve.
