1 Dat Godt de afgoden-dienaers straft door de beesten die’se aenbaden. 2 Doch sijn volck heeft gegeven een spijse van eenen nieuwen smaeck. 5 ende als’se van de slangen gebeten waren, haer heeft genesen door sijn woort. 13 Dat Godt macht heeft des levens ende des doots, ende datmen sijne handt niet en kan ontvlieden. 24 Dat de schepselen Godts hem dienen om de boose te straffen, ende om sijn volck goet te doen. 23 De hope der ondanckbare sal verdwijnen.
1 DAerom zijn sy door diergelijcke billichlijck geplaeght, ende door een menichte der beesten gepijnicht geweest.
2 In plaetse van welcke plage, hebt ghy aen u volck weldadicheyt bewesen, welck ghy eenen vremden smaeck, tot eene spijse, [namelick ] quackelen hebt toebereydt, om den lust van hare begeerte [te versadigen ].
3 Op dat gene die tot spijse lust hadden , van wegen de vertoonde [plage ] der dingen die haer overgesonden waren, haer oock van de nootwendige begeerte souden afkeeren: maer dese hebbende eenen cleynen tijdt gebreck geleden, oock des vremden smaecks souden deelachtich zijn.
4 Want het betaemde dat den genen, die tyrannie oeffenden, eene onvermijdelijcke behoefte overquam: ende desen alleenlijck getoont wierde, hoe hare vianden gepijnicht wierden.
5 Want oock wanneer eene schrickelijcke grimmicheyt der dieren over haer quam, ende sy door de beten der schadelijcke slangen verdorven wierden,
6 So en duerde uwen toorn niet tot aen’t eynde: maer sy wierden voor eenen kleynen tijdt ontroert tot vermaninge, hebbende een teecken der behoudenisse, om haer te doen gedencken aen het gebodt van uwe wet.
7 Want die hem tot dat selve keerde, en wiert niet behouden door ’t gene hy aengeschouwt hadde, maer door u den behouder van alle.
8 Ende oock daermede hebt ghy onse vyanden doen verstaen, dat ghy’t zijt die uyt alle quaet verlost.
9 Want die wierden wel van de beten der sprinckhanen ende vliegen gedoodt, ende geen genesinge en wiert voor hare ziele gevonden: om dat sy weerdich waren van sulcke geplaeght te worden.
10 Maer uwe kinderen en zijn oock selfs van de tanden der venijnige draecken niet overwonnen: want uwe barmherticheyt quam haer te gemoet, ende genas haer.
11 Want sy wierden als met prickelen gesteken om te gedencken aen uwe woorden, ende haest weder geheelt, op dat sy niet vervallende in eene diepe vergetenheyt sulcke en soude worden, die niet en souden konnen aengehaelt worden door uwe weldadicheyt.
12 Want noch kruydt noch plaester en heeft haer genesen, maer, Heere, uw’ woort, ’twelck alle dingen heelt.
13 Want ghy hebt macht over leven ende over doot, ende ghy leydt af tot de poorten der hellen, ende leydt daer weder uyt.
14 Ende een mensche doodt wel [eenen anderen ] door sijne boosheyt, maer den geest die uyt gevaren is en kan hy niet doen wederkeeren, noch de ziele weder-brengen die wech genomen is.
15 Ende het is onmogelijck uwe handt te ontvlieden.
16 Want de godtloose weygerende u te kennen, zijn door uwen stercken arm gegeesselt geworden, door ongewoonlijcken regen, ende hagel, ende plas-regen onvermijdelijck vervolght, ende door’t vyer verteert wordende.
17 Want (’twelck op het hoochste te verwonderen is) het vyer hadde een meerder kracht in’t water, ’twelck doch alles uytbluscht: want de werelt strijdt voor de rechtveerdige.
18 Want somtijdts matighde haer de vlamme op datse niet en soude verbranden de beesten, die tegen de godtloose uyt gesonden waren: maer dat sy claerlick souden sien, datse door Godts oordeel aengedreven wierden.
19 Ende somtijts brandde oock [de vlamme ] in’t midden des waters boven de cracht des vyers, op dat sy ’t gewas des onrechtveerdigen lands soude verderven.
20 Daerentegen hebt ghy uw’ volck gespijsight met spijse der Engelen, ende toebereydt broot vanden hemel gesonden sonder haren arbeydt, vermogende allerley vermakinge te geven, ende allerley bequamen smaeck.
21 Want dese uwe onderstuttinge maeckte uwe soeticheyt tegen uwe kinderen openbaer: maer dienende tot begeerte des genen die daer toe quam, wiert sy getempert tot het gene een yegelick wilde.
22 Oock bleef sneeuw ende ijs onder het vyer, ende en versmolt niet, op dat sy souden erkennen dat het vyer brandende inden hagel, ende blixemende inden regen, het gewas der vyanden verdorven hadde.
23 Ende daerentegen heeft het selve oock sijn eygen kracht vergeten, op dat de rechtveerdige souden gevoedt worden.
24 Want het schepsel dienende u die ghy alles geschapen hebt, streckt [sijne kracht ] uyt tot straffe tegen de onrechtveerdige: ende laetse gedyen tot weldadicheyt voor de gene die u betrouwen.
25 Daerom oock doemaels in alles verandert zijnde, diende sy uwe al-voedende gave, na den wille der behoeftige.
26 Op dat uwe kinderen, welcke ghy liefhebt, Heere, leeren souden, dat niet het gewas der vruchten den mensche voedet: maer dat uw’ woort onderhoudt de gene die u gelooven.
27 Want ’t gene van ’t vyer niet verdorven en was, dat versmolt gantschelick, zijnde verwermt van eenen kleynen strael der Sonne.
28 Op dat alsoo kennelijck zy, datmen de Sonne moet voorcomen om u te dancken, ende u ontmoeten tegen den opgangh des lichts.
29 Want de hope des ondanckbaren sal versmelten als een rijm die des winters valt, ende sal wechvloeyen gelijck onnut water.
1 Dat Godt de afgoden-dienaers straft door de beesten die’se aenbaden. 2 Doch sijn volck heeft gegeven een spijse van eenen nieuwen smaeck. 5 ende als’se van de slangen gebeten waren, haer heeft genesen door sijn woort. 13 Dat Godt macht heeft des levens ende des doots, ende datmen sijne handt niet en kan ontvlieden. 24 Dat de schepselen Godts hem dienen om de boose te straffen, ende om sijn volck goet te doen. 23 De hope der ondanckbare sal verdwijnen.
1 DAerom zijn sy door diergelijcke billichlijck geplaeght, ende door een menichte der beesten gepijnicht geweest.
2 In plaetse van welcke plage, hebt ghy aen u volck weldadicheyt bewesen, welck ghy eenen vremden smaeck, tot eene spijse, [namelick ] quackelen hebt toebereydt, om den lust van hare begeerte [te versadigen ].
3 Op dat gene die tot spijse lust hadden , van wegen de vertoonde [plage ] der dingen die haer overgesonden waren, haer oock van de nootwendige begeerte souden afkeeren: maer dese hebbende eenen cleynen tijdt gebreck geleden, oock des vremden smaecks souden deelachtich zijn.
4 Want het betaemde dat den genen, die tyrannie oeffenden, eene onvermijdelijcke behoefte overquam: ende desen alleenlijck getoont wierde, hoe hare vianden gepijnicht wierden.
5 Want oock wanneer eene schrickelijcke grimmicheyt der dieren over haer quam, ende sy door de beten der schadelijcke slangen verdorven wierden,
6 So en duerde uwen toorn niet tot aen’t eynde: maer sy wierden voor eenen kleynen tijdt ontroert tot vermaninge, hebbende een teecken der behoudenisse, om haer te doen gedencken aen het gebodt van uwe wet.
7 Want die hem tot dat selve keerde, en wiert niet behouden door ’t gene hy aengeschouwt hadde, maer door u den behouder van alle.
8 Ende oock daermede hebt ghy onse vyanden doen verstaen, dat ghy’t zijt die uyt alle quaet verlost.
9 Want die wierden wel van de beten der sprinckhanen ende vliegen gedoodt, ende geen genesinge en wiert voor hare ziele gevonden: om dat sy weerdich waren van sulcke geplaeght te worden.
10 Maer uwe kinderen en zijn oock selfs van de tanden der venijnige draecken niet overwonnen: want uwe barmherticheyt quam haer te gemoet, ende genas haer.
11 Want sy wierden als met prickelen gesteken om te gedencken aen uwe woorden, ende haest weder geheelt, op dat sy niet vervallende in eene diepe vergetenheyt sulcke en soude worden, die niet en souden konnen aengehaelt worden door uwe weldadicheyt.
12 Want noch kruydt noch plaester en heeft haer genesen, maer, Heere, uw’ woort, ’twelck alle dingen heelt.
13 Want ghy hebt macht over leven ende over doot, ende ghy leydt af tot de poorten der hellen, ende leydt daer weder uyt.
14 Ende een mensche doodt wel [eenen anderen ] door sijne boosheyt, maer den geest die uyt gevaren is en kan hy niet doen wederkeeren, noch de ziele weder-brengen die wech genomen is.
15 Ende het is onmogelijck uwe handt te ontvlieden.
16 Want de godtloose weygerende u te kennen, zijn door uwen stercken arm gegeesselt geworden, door ongewoonlijcken regen, ende hagel, ende plas-regen onvermijdelijck vervolght, ende door’t vyer verteert wordende.
17 Want (’twelck op het hoochste te verwonderen is) het vyer hadde een meerder kracht in’t water, ’twelck doch alles uytbluscht: want de werelt strijdt voor de rechtveerdige.
18 Want somtijdts matighde haer de vlamme op datse niet en soude verbranden de beesten, die tegen de godtloose uyt gesonden waren: maer dat sy claerlick souden sien, datse door Godts oordeel aengedreven wierden.
19 Ende somtijts brandde oock [de vlamme ] in’t midden des waters boven de cracht des vyers, op dat sy ’t gewas des onrechtveerdigen lands soude verderven.
20 Daerentegen hebt ghy uw’ volck gespijsight met spijse der Engelen, ende toebereydt broot vanden hemel gesonden sonder haren arbeydt, vermogende allerley vermakinge te geven, ende allerley bequamen smaeck.
21 Want dese uwe onderstuttinge maeckte uwe soeticheyt tegen uwe kinderen openbaer: maer dienende tot begeerte des genen die daer toe quam, wiert sy getempert tot het gene een yegelick wilde.
22 Oock bleef sneeuw ende ijs onder het vyer, ende en versmolt niet, op dat sy souden erkennen dat het vyer brandende inden hagel, ende blixemende inden regen, het gewas der vyanden verdorven hadde.
23 Ende daerentegen heeft het selve oock sijn eygen kracht vergeten, op dat de rechtveerdige souden gevoedt worden.
24 Want het schepsel dienende u die ghy alles geschapen hebt, streckt [sijne kracht ] uyt tot straffe tegen de onrechtveerdige: ende laetse gedyen tot weldadicheyt voor de gene die u betrouwen.
25 Daerom oock doemaels in alles verandert zijnde, diende sy uwe al-voedende gave, na den wille der behoeftige.
26 Op dat uwe kinderen, welcke ghy liefhebt, Heere, leeren souden, dat niet het gewas der vruchten den mensche voedet: maer dat uw’ woort onderhoudt de gene die u gelooven.
27 Want ’t gene van ’t vyer niet verdorven en was, dat versmolt gantschelick, zijnde verwermt van eenen kleynen strael der Sonne.
28 Op dat alsoo kennelijck zy, datmen de Sonne moet voorcomen om u te dancken, ende u ontmoeten tegen den opgangh des lichts.
29 Want de hope des ondanckbaren sal versmelten als een rijm die des winters valt, ende sal wechvloeyen gelijck onnut water.
