1 Esther hare cieraet weder aengedaen hebbende verschijnt voor den Coninck. 7 die haer met toornigen gesichte aensiet, so dat sy in onmacht valt. 8 De Coninck neemt haer op, ende vertroost’se.
1 ENde het geschiedde ten derden dage dat sy ophieldt van bidden, ende leyde hare treurkleederen af, ende toogh hare heerlicke kleederen aen.
2 Ende seer cierlick opgesmuckt zijnde, riep sy den verlosser aen, ende die alle dinck siet: ende nam hare twee dienstmaeghden met haer,
3 Ende leende op de eene, als haer zeer teerlick houdende.
4 Ende de andere volghde haer na, op-lichtende den sleep harer kleedinge.
5 Ende sy was bloosende in de jeught van hare schoonheyt, ende haer aengesicht was vrolick, ende als vriendelick: maer haer herte was benouwt van vreese.
6 Ende als sy alle de deuren ingegaen was, stont sy stil voor den Coninck, daer hy was geseten op sijnen Conincklicken stoel, ende bekleet was met alle de kleedingen sijner heerlickheyt, geheel in’t goudt ende kostelicke gesteenten, ende was seer verschrickelick:
7 Ende sijn aengesicht opheffende, dat van heerlickheyt glinsterde, sach hy haer met hevigen toorne aen, ende de Coninginne sonck neder, ende haer coleur veranderde, ende viel in onmacht, ende buyghde haer neder op het hooft der dienstmaeght die voorginck.
8 Ende Godt veranderde het herte des Conincks tot goedicheyt, ende hem wert bange, ende spronck af, van sijnen throon, ende omvinckse met sijne armen, tot dat sy tot haer selven quam, ende trooste’se met woorden des vredes, ende seyde tot haer, Wat is u Esther? ick ben u broeder, zijt goets moets, ghy en sult niet sterven, want dit gebodt is ons gemeen.
9 Comt herwaerts: ende sijnen gouden scepter op-heffende, leyde hy dien op haren hals,
10 Ende omhelsde haer, ende seyde, Spreeckt tot my.
11 Ende sy seyde tot hem, Ick sach u aen, Heere, als een Engel Godts, ende mijn herte wierdt beroert uyt vreese uwer heerlickheyt.
12 Want ghy zijt wonderlick, Heere, ende u aengesicht is vol genade.
13 Ende als sy dat seyde, viel sy weder in onmacht.
14 Ende de Coninck wiert beroert, ende alle sijne dienaren troosteden haer.
