1 Hy siet in den droom eenen mensche komende uyt de zee, dien vele bekrijghden. 10 doch hy doodese door den wint sijnes monts. 25 uytlegginge van desen droom. 54 Hy wort gepresen, ende hem wort belooft dat hy noch meer sien sal.
1 ENde het geschiedde na seven dagen dat ick des nachts eenen droom droomde.
2 Ende siet daer stont eenen wint op vande zee, die alle de baren der selve beweeghde.
3 Ende ick sach, ende siet, een man wert gesterckt met de duysenden des hemels, ende waer hy sijn aengesicht keerde om op te mercken, daer verschrickte alles wat onder hem gesien wert.
4 Ende waer henen sijne stemme uyt sijnen mondt ginck, daer ontbrandden alle diese hoorden: gelijck de aerde in stilte is, wanneer sy het vyer gevoelt.
5 Ende daer na sach ick ende siet daer vergaderde een menichte van menschen, die men niet tellen en konde, van de vier winden des Hemels: op dat sy dien man souden bekrijgen, die van der zee was opgekomen.
6 Ende ick sach, ende siet, hy hadde hem selven eenen grooten berch uygesneden, ende hy vloogh daer op.
7 Ende ick socht de lantstreke ofte plaetse te sien, van welcke de berch uytgesneden was, maer ick en konde niet.
8 Ende daer na sach ick, ende siet, alle die t’ samen vergadert waren tegen hem, om hem te bestrijden, waren seer bevreest: ende nochtans bestonden sy te strijden.
9 Ende siet, so haest als hy het gewelt der aenkomende menichte sach, soo en hief hy sijne handt niet op, noch en hielt geen sweert, noch eenich krijchsgeweer, maer alleen sach ick dit,
10 Dat hy uyt sijnen mont liet gaen als eenen vyerigen blas, ende uyt sijne lippen eenen vlammenden adem, ende van sijne tonge liet hy uytgaen voncken ende onweder, ende dese alle zijn te samen vermenght geworden. Namelick den vyerigen blas, ende vlammenden adem, ende het groot onweder.
11 Ende het viel met gewelt over de menichte, die bereyt was om te strijden, ende verbranddese alle: also dat vande ontallicke menichte inder haest niets en wert gesien, dan alleen stof, ende sterck-rieckenden roock, ende ick sagh het, ende wiert verschrickt.
12 Ende daerna sagh ick den mensche selve van den bergh afkomen, ende een andere menichte van vreedsaem volck tot hem roepen.
13 Ende daer quamen vele menschen tot hem, sommige met een vrolick aengesicht, sommige droevigh: doch sommige gebonden, ende sommige leydende uyt haer die souden geoffert werden, ende ick wiert sieck van groote verschrickinge, ende ontwaeckte, ende seyde,
14 Ghy hebt vanden beginne uwen dienstknecht dese wonderen getoont, ende ghy hebt my weerdigh geacht, dat ghy mijn gebedt soudt aennemen:
15 Soo toont my dan nu noch de verklaringe van desen droom.
16 Want also ick achte in mijn gemoet, wee den genen die overgelaten sijn geweest in die dagen: ende veel meer, wee den genen die niet en zijn overgelaten geweest.
17 Want die niet overgelaten en sijn geweest, die waren treurigh.
18 Ick verstae nu de dingen die wechgelegt zijn tot op de laetste dagen, ende ’tgene desen overkomen sal, mitsgaders oock den genen die overgelaten zijn.
19 Want daerom zijnse in groot gevaer, ende veel noot gekomen, gelijck dese droomen uytwijsen.
20 Maer nochtans is het verdragelicker datmen hier in kome met gevaer, ende nu sie de dingen die in’t laetste geschieden sullen, dan datmen door de werelt passere als een wolcke. Ende hy antwoordde ende seyde tot my,
21 Ick sal u oock de verklaringe van dit gesichte seggen, ende sal u openinge doen van ’t gene daer ghy van gesproken hebt.
22 Dat ghy van dese geseght hebt, die overgelaten zijn, daer van is dit de verklaringe:
23 Die het gevaer gedragen sal hebben in dien tijdt, die sal hem selven hier bewaert hebben: die in’t gevaer gevallen zijn, dese zijn ’t die de wercken hebben, ende het geloove op den Allerstercksten.
24 So weet dan, dat die saliger sullen zijn die overgelaten zijn, dan die gestorven zijn.
25 Dit sijn de verklaringen van dit gesichte. Dat ghy hebt gesien een man opklimmen uyt het midden der zee,
26 Dese ist, welcken de Allerhooghste nu vele tijden bewaert, die door hem selven sijn schepsel sal verlossen, ende hy sal tot ordre brengen de gene die overgelaten zijn.
27 Ende dat ghy uyt sijnen mondt hebt sien gaen als eenen blas, ende vyer, ende onweder,
28 Ende dat hy geen sweert en hielt, noch eenich krijchs-geweer, ende sijn gewelt nochtans verderfde gantsche menichte die gekomen was om hem te bestrijden, Daer van is dit de verklaringe:
29 Siet de dagen komen, wanneer de Allerhooghste sal beginnen te verlossen de gene die op aerden zijn.
30 Ende hy sal als in een verruckinge van sinnen komen over de gene die de aerde bewoonen.
31 Ende d’een sal d’ander willen bestrijden, d’een stadt d’andere, d’een plaetse d’andere, ende het een volck sal tegen het ander sijn, ende het een rijck tegen het ander.
32 Ende als dese dingen geschieden, ende de teeckenen gebeuren, die ick u te voren getoont hebbe, dan sal mijn Sone geopenbaert worden, dien ghy als een man hebt sien opkomen.
33 Ende wanneer alle volckeren sijn stemme sullen hooren, so sal een yegelick in sijn lant sijnen krijch, dien hy tegen den anderen hadde, laten varen.
34 Ende een ontallicke menichte sal by een vergaderen, als of sy wilden komen ende hem bestrijden.
35 Doch hy sal staen op de spitse des berghs Syon.
36 Syon nu sal komen, ende sy sal bereyt ende opgebouwt aen allen vertoont worden, gelijck ghy gesien hebt, dat den bergh sonder handen wiert uytgehouwen.
37 Doch dese mijn Sone sal de dingen bestraffen die de volckeren uytgevonden hebben, [namelick ] dese hare godtloosheden, welcke het onweder na by komen van wegen hare quade bedenckingen, ende de pijningen, waermede sy sullen beginnen gepijnight te worden:
38 Die met de vlamme worden vergeleecken: ende hy salse verderven sonder arbeyt, door de wet, die met vyer wort vergeleecken.
39 Ende dat ghy gesien hebt dat hy een ander vreedsame menichte tot hem vergadert heeft:
40 Dese sijn de thien stammen, die uyt haer landt gevangen zijn genomen in de dagen des Conincks Osee, welcken Salmanaser de Coninck der Assyriers gevanckelick wech gevoert heeft: ende heeftse over de riviere gevoert, ende sy zijn overgebracht in een ander landt.
41 Doch sy werden te rade, dat sy de menichte der Heydenen souden verlaten, ende in een verder landt vertrecken, daer geen menschelick geslachte oyt te voren gewoont en hadde.
42 Daer wilden sy hare rechten onderhouden, die sy in haer landt niet gehouden en hadden.
43 Sy zijn dan daer in getogen door de enge ingangen van de riviere Euphrates.
44 Want de Allerhooghste dede haer alsdoe teeckenen, ende hielt de aderen der riviere op, tot dat sy daer over gegaen zijn.
45 Want door dat landt was eenen wegh van een lange reyse van anderhalf jaer, daerom wort die lantstreke Assareth genaemt.
46 Doe hebben sy daer in gewoont tot den laetsten tijdt: ende als sy nu wederom sullen beginnen te komen,
47 So sal de Allerhooghste wederom de aderen der riviere ophouden, op dat sy daer over gaen mogen: daerom hebt ghy dese menichte vreedsaem gesien.
48 Doch die overgelaten zijn van uw’ volck, zijn dese, die binnen mijne lantpalen gevonden worden.
49 Het sal dan geschieden, wanneer hy sal beginnen te verderven de menichte der gene, die uyt de volckeren vergadert zijn, dat hy sal beschermen het volck ’t welck overgebleven is.
50 Ende alsdan sal hy haer vele wonderteeckenen toonen.
51 Doe seyde ick, O heerschende Heer, toont my doch dit, waerom ick gesien hebbe dat de man van het midden der zee opquam. Ende hy seyde tot my,
52 Gelijck ghy de dingen niet en kondt doorgronden noch weten, die in de diepte der zee zijn, also en sal niemant op der aerden konnen sien mijnen Sone, ofte de gene die by hem zijn, dan op den tijdt dies daeghs.
53 Dit is de verklaringe van den droom, dien ghy gesien hebt, ende om welckes wille ghy alleen hier verlicht zijt.
54 Want ghy hebt uw’ eyghen wet verlaten, ende hebt u ontrent mijne wet besich gehouden, ende hebt die gesocht.
55 Ghy hebt uw’ leven gericht door wijsheyt, ende hebt verstant genaemt uwe moeder.
56 Ende daerom hebbe ick u getoont de schatten [die ] by den Allerhoochsten [zijn ], Ende na dry andere dagen sal ick noch andere dingen tot u spreken, ende ick sal u sware ende wonderlicke saken verklaren.
57 Doe ben ick in’t velt henen gegaen, den Allerhooghsten zeer lovende ende prijsende, van wegen de wonderen die hy van tijdt tot tijdt dede:
58 Ende dat hy den selven [tijt ], met ’t gene in de tijden te wege gebracht wert, regeert. Ende ick sat aldaer dry dagen.
