Iob verklaert reden te hebben van sijne groote onsteltenisse, ende klachten, v. 1, etc. Volgens en heeft hy geenen smaeck in de berispinge van Eliphaz, 6. wenscht te sterven, 8. hoopt geene lichamelicke gesontheyt, 11. beschuldigt Eliphaz van een verkeert oordeel over de oprechticheyt sijns persoons, 13. van onbeleeftheyt, 14. van trouweloosheyt in’t vertroosten van sijnen vrient, 15. van onvriendelickheyt in’t bestraffen sijner redenen, 24. hy bidt sijne vrienden van sulcke bestraffingen op te houden, ende op sijne sake beter acht te geven, 28.
met-andere-woorden
1 MAer Iob antwoordde, ende seyde:
2 Och of mijn verdriet recht gewogen wierde, ende men mijne elende t’samen in eene weech-schale ophieve.
3 Want het nu swaerder soude zijn dan het zant der zeen: daerom worden mijne woorden opgeswolgen.
4 Want de pijlen des Almachtigen zijn in my, welcker vyerich venijn mijnen geest uyt-drinckt: de verschrickingen Godts rusten sich tegen my.
5 Ruchelt oock de wout-ezel by het jonge gras? loeyt de osse by sijn voeder?
6 Wort oock het onsmaecklicke gegeten sonder sout? isser smaeck in’t witte des doyers?
7 Mijne ziele weygert [uwe woorden] aen te roeren: die zijn, als mijne laffe spijse.
8 Och of mijne begeerte quame; ende dat Godt mijne verwachtinge gave.
9 Ende dattet Godt beliefde, dat hy my verbrijselde: liete sijne hant los, ende een eynde met my maeckte.
10 Dat soude noch mijnen troost zijn, ende soude my verquicken in den weedom [so] hy niet en spaerde: want ick en hebbe de redenen des Heyligen niet verborgen gehouden.
11 Wat is mijne kracht, dat ick hopen soude? ofte welck is mijn eynde, dat ick mijn leven verlengen soude?
12 Is mijne kracht steenen kracht? is mijn vleesch stael?
13 Is dan mijne hulpe niet in my? ende is de wijsheyt uyt my verdreven?
14 Aen hem die versmolten is, soude van sijnen vrient weldadicheyt geschieden: ofte hy soude de vreese des Almachtigen verlaten.
15 Mijne broeders hebben trouwlooselick gehandelt als eene beke: als de stortinge der beken gaense door.
16 Die verdonckert zijn van het ijs, [ende] in de welcke de sneeuw haer verbergt.
17 Ter tijt alsse van hitte vervlieten, wordense uytgedelget: alsse warm worden, verdwijnense uyt hare plaetse.
18 De gangen hares weechs wenden sich ter zijden af: sy loopen op in’t woeste, ende vergaen.
19 De reysigers van Tema siense: de wandelaers van Scheba wachten op haer.
20 Sy worden beschaemt, om dat elck een vertrouwde: als sy daer toe komen so worden sy schaem-root.
21 Voorwaer [alsoo] zijt ghy lieden [my] nu niets geworden: ghy hebt gesien de ontsettinge, ende ghy hebt gevreest.
22 Hebbe ick geseyt: Brenget my, ende gevet geschencken voor my van u vermogen?
23 Ofte bevrijdet my van de hant des verdruckers, ende verlosset my vande hant der tyrannen.
24 Leeret my, ende ick sal swijgen: ende gevet my te verstaen, waer in ick gedwaelt hebbe.
25 O hoe krachtich zijn de rechte redenen! maer wat bestraft het bestraffen, [dat] van u lieden is?
26 Sult ghy, om te bestraffen, woorden bedencken? ende sullen de redenen des mismoedigen voor wint zijn?
27 Oock werpet ghy u op een weese; ende ghy gravet tegen uwen vrient.
28 Maer nu, beblievet u, wendet u tot my: ende het sal voor ulieder aengesichte zijn, of ick liege.
29 Keeret doch weder, laetter geen onrecht wesen, ja keeret weder, noch sal mijne gerechticheyt daer in zijn.
30 Soude onrecht op mijne tonge wesen? soude mijn gehemelte niet de elenden te verstaen geven?
Antwoord van Job aan Elifaz
1 Maar Job antwoordde en zei:

2 Och, werd mijn verdriet maar eens nauwkeurig gewogen,
en legden ze al mijn ellende maar bij elkaar in een weegschaal!
3 Want het is nu zwaarder dan het zand van de zeeën;
daarom zijn mijn woorden ondoordacht.
4 Want de pijlen van de Almachtige zijn in mij,
mijn geest drinkt het vergif ervan;
de verschrikkingen van God staan tegen mij opgesteld.

5 Balkt de wilde ezel bij het malse gras?
Loeit het rund bij zijn voer?
6 Wordt het smakeloze gegeten zonder zout?
Zit er smaak aan het wit van een ei?
7 Mijn ziel weigert dat aan te raken;
het is als ziekmakend voedsel voor mij.

8 Och, werd mijn begeerte maar vervuld,
en gaf God mij maar waarop ik hoop!
9 Was God maar zo goed dat Hij mij verbrijzelde,
dat Hij Zijn hand losmaakte en een einde aan mij maakte!
10 Dat zou nog een troost voor mij zijn,
ik zou opspringen in mijn droefheid als Hij mij niet spaarde;
want ik heb de woorden van de Heilige niet verloochend.

11 Wat is mijn kracht, dat ik nog zou kunnen hopen?
Of wat is het doel waarvoor ik mijn leven zou willen verlengen?
12 Is mijn kracht soms de kracht van stenen?
Is mijn vlees soms van brons?
13 Of is er in mij geen hulp meer voor mezelf,
en is de wijsheid uit mij verdreven?

14 Wie wanhopig is, mag van zijn vriend goedertierenheid verwachten ;
of hij zou de vreze van de Almachtige verlaten.
15 Mijn broeders hebben trouweloos gehandeld, als een beek;
zij gaan voorbij als stromende beken,
16 die donker zijn van het ijs,
waarin de sneeuw zich verbergt.

17 Op het moment dat zij weer stromen, verdwijnen zij;
als het warm wordt, drogen zij op van hun plaats.
18 De paden van hun loop gaan alle kanten op,
zij gaan de woestenij in en vergaan.

19 De karavanen van Tema kijken ernaar uit,
de reizigers van Sjeba wachten erop.
20 Zij worden beschaamd in hun vertrouwen;
als zij erbij komen, worden zij teleurgesteld.
21 Voorzeker, zo zijn jullie nu voor mij geworden: niets!
Jullie hebben de ontzetting gezien en jullie zijn bevreesd geworden.

22 Heb ik soms gezegd: Geef mij iets ,
of: Geef een geschenk voor mij van jullie vermogen?
23 of: Bevrijd mij uit de hand van de tegenstander,
en verlos mij uit de hand van de geweldplegers?
24 Onderwijs mij, dan zal ík zwijgen,
doe mij begrijpen waarin ik gedwaald heb.

25 Wat zijn oprechte woorden krachtig!
Maar wat betekent het straffen dat bij jullie vandaan komt ?
26 Willen jullie woorden bedenken om te straffen?
Zijn de woorden van een wanhopige dan wind?
27 Jullie zouden zelfs over een wees het lot werpen,
jullie zouden jullie vriend verkopen.

28 Maar nu, wees zo goed om jullie tot mij te wenden;
zou ik midden in jullie gezicht liegen?
29 Kom toch tot inkeer, laat er geen onrecht zijn,
ja, kom tot inkeer; mijn gerechtigheid is er nog.
30 Is er onrecht op mijn tong?
Zou mijn gehemelte grote ellende niet onderscheiden?