Het kritisch gebruik van de Hebreeuwse bijbels in de Statenvertaling 1637
De Statenvertaling is, wat betreft het Oude Testament, op een andere Hebreeuwse tekst gebaseerd dan de NBG 1951 en de Nieuwe Bijbelvertaling. Maar op welke Hebreeuwse tekst gaat de Statenvertaling eigenlijk terug? En kun je wel spreken over dé brontekst van de Statenvertaling, of maakten de vertalers gebruik van meerdere tekstedities? Tot slot: welke verschillen zijn er tussen de Statenvertaling en andere vertalingen door het verschil in brontekstgebruik? Op deze vragen geeft dit artikel een antwoord.
De Statenvertaling van 1637 is de eerste Nederlandse Bijbelvertaling waarvan de canonieke boeken van het Oude Testament volledig uit de Hebreeuwse en Aramese bronteksten zijn vertaald. Vóór die tijd was de Duitse Lutherbijbel de basis voor de protestantse Bijbelvertaling in het Nederlands. In 1562 was in Emden de Deux-Aesbijbel verschenen, waarvan het Oude Testament terugging op de Bijbel van Luther.1 Maar er was al vrij snel kritiek gekomen op deze vertaling. Dit had onder andere te maken met het feit dat de wetenschappelijke bestudering van de Hebreeuwse brontekst in de tweede helft van de zestiende eeuw een hoge vlucht had genomen. Daardoor konden kenners van het Hebreeuws de Deux-Aesbijbel toetsen aan de oorspronkelijke Hebreeuwse versie.
Steeds meer gereformeerde predikanten en Bijbelwetenschappers constateerden dat de Deux-Aesbijbel als vertaling in veel opzichten niet meer aan de eisen voldeed.2 Soms was er verkeerd uit het Duits vertaald, en soms was de betekenis van het Hebreeuws verkeerd weergegeven. Op meerdere plaatsen bleken versdelen in de vertaling te zijn weggelaten, elders waren woorden of verzen verplaatst. De Deux-Aesbijbel bleef net als de Lutherbijbel vaak dicht bij de Vulgata.3 Terwijl deze Bijbeluitgave door het grote publiek zeer werd gewaardeerd – er zijn zo’n tweehonderd edities van geïnventariseerd – groeide in wetenschappelijke kring de onvrede.4
Met het oog daarop besloot uiteindelijk de Synode van Dordrecht (1618-1619) dat er een nieuwe Nederlandse Bijbelvertaling moest komen, rechtstreeks uit de bronteksten. Gezien de vele vraagtekens die men stelde bij de kwaliteit van de Deux-Aesbijbel, verbaast het niet dat de vertalers als eerste richtlijn meekregen:5 Ut originali textui semper religiose adhaereant, atque ipsas originalium linguarum phrases, quantum orationis perspicuitas et sermonis Belgici proprietas permittunt, sollicite retineant, ‘Dat zij (de vertalers, JvD) altijd zorgvuldig bij de oorspronkelijke tekst blijven, en de manieren van spreken der oorspronkelijke talen, zoveel de duidelijkheid en eigenschap der Nederlandse spraken kan toelaten, nauwkeurig bewaren.’
In deze bijdrage ga ik in op een aantal vragen die te maken hebben met het brontekstgebruik van de Statenvertalers. Wat was voor de vertalers van de Hebreeuwse boeken van het Oude Testament de oorspronkelijke tekst? Welke tekstedities hebben zij gebruikt? Hoe zijn ze omgegaan met varianten in de verschillende tekstedities en teksttradities?
Allereerst inventariseer ik de verschillende tekstedities waarover de Statenvertalers beschikten. Vervolgens bespreek ik gevallen waarin de vertalers strikt de door hen gekozen Hebreeuwse brontekst volgden. Daarna wijs ik op teksten waarin de Statenvertalers de voorkeur gaven aan andere lezingen dan hun Hebreeuwse tekst. Ik eindig met een aantal concluderende opmerkingen.
De Hebreeuwse bronteksten
Tijdens het vertaalproces stond het werk vanuit de bronteksten van de Bijbel centraal. Helaas zijn er geen lijsten waarop de Statenvertalers zelf hebben aangegeven welke Hebreeuwse tekstedities ze hebben gebruikt. Van een van de vertalers, Baudartius, is bekend dat hij van plan was om als langst levende vertaler van het Oude Testament een persoonlijk verslag te schrijven over zijn vertaalwerkzaamheden.6 Maar voordat hij dat kon afmaken, overleed hij in 1640 te Zutphen.
In de secundaire literatuur over de Statenbijbel lopen de ideeën over de bibliotheek van de vertalers nogal uiteen. De Leidse kerkhistoricus C.C. de Bruin vermoedt dat de vertalers van het Oude Testament konden beschikken over de rabbijnenbijbel van Johannes Buxtorf.7 Dit concludeert hij uit het feit dat de voorzitter van de vertaalcommissie, Johannes Bogerman, een exemplaar van deze Bijbel in zijn bezit had. Daarnaast zijn er enkele citaten uit deze editie in de notities van de Statenvertalers terug te vinden. De rabbijnenbijbel van Buxtorf bevatte de gevocaliseerde Hebreeuwse tekst uit de derde druk van de rabbijnenbijbel van Bomberg (1546-1548), en die zou wat betreft de Bijbeltekst weer teruggaan op de uitgave van Jakob ben Chajjim uit 1525-1526. In rabbijnenbijbels staan behalve de Hebreeuwse tekst ook de Targoem en Bijbelcommentaren van middeleeuwse geleerden zoals Ibn Ezra en Rasji.
Daarnaast zullen de Statenvertalers zeker de Antwerpse polyglot van Plantijn – ook wel Biblia Regia genoemd – hebben gebruikt. Deze polyglot (een Bijbelvertaling in meerdere talen) bevat naast de Hebreeuwse tekst ook de Vulgata, de Septuaginta en de Targoem, met de Latijnse vertalingen van de twee laatst genoemde versies. De Biblia Regia werd tussen 1568 en 1572 uitgegeven door de Antwerpse boekdrukker Christoffel Plantijn in opdracht van de Spaanse koning Filips II.8 De inhoudelijke verantwoordelijkheid voor de Biblia Regia lag bij Benedictus Arias Montanus.9 Een exemplaar van deze Bijbel werd door Willem van Oranje in 1575 aan de Leidse Universiteitsbibliotheek geschonken.10
Verreweg de meeste informatie over de bibliotheek van de Statenvertalers biedt de oudtestamenticus en Bijbelvertaler C.M.L. Verdegaal.11 Zijn onderzoek bevestigt dat de vertalers de beschikking hadden over de rabbijnenbijbel van Johannes Buxtorf en over de Biblia Regia. Verder gebruikten ze de Hebreeuwse uitgave van Benedictus Arias Montanus met een interlineaire Latijnse vertaling, gebaseerd op de vertaling van Sanctes Pagninus. Een andere editie van de Hebreeuwse Bijbel die de vertalers hebben kunnen raadplegen, is de uitgave van Sebastianus Munsterus uit 1534-1535 (Bazel).12 Deze gevocaliseerde teksteditie van de Tenach, getiteld מִקְדַּדשׁ יְיָ, Miqdasj JHWH, ‘Het heiligdom van JHWH’, bevatte ook een Latijnse vertaling van Munsterus zelf. Tot slot gebruikten de vertalers mogelijk een aantal ongevocaliseerde Hebreeuwse teksten: de editie van Robertus Stephanus (1546), die van Plantijn (1573 en 1580), die van Waldkirch (1611), een Geneefse druk uit 1618, en de eerste volledige Noord-Nederlandse, ongevocaliseerde uitgave van de Hebreeuwse Bijbel van Plantijn in Leiden, bezorgd door Raphelengius (1610). Ook deze teksten had Bogerman in zijn bibliotheek.
Verdegaal concludeert dat de vertalers en revisoren van de Statenvertaling in elk geval drie tekstedities hebben gebruikt: die van Buxtorf, die van Munsterus en die van Pagninus/Arias Montanus.13
Tegelijk moeten we niet vergeten dat de vertalers in Leiden (waar ze gehuisvest waren voor het werk aan deze vertaling) de universiteitsbibliotheek konden raadplegen. Daar was zo ongeveer alles te vinden wat in de zestiende en zeventiende eeuw op het gebied van de Bijbelwetenschap als belangrijk gold, en met name de werken van christelijke hebraïsten zoals Johannes Reuchlin, Joannes Mercerus, Johannes Drusius en Immanuel Tremellius.14
Navolging van de Buxtorf-editie
De vertaling van de canonieke boeken van het Oude Testament in de Statenvertaling onderscheidt zich van andere vertalingen door het gebruik van de Buxtorf-versie van de rabbijnenbijbel. Met name bij een vergelijking met moderne vertalingen die de Biblia Hebraica Stuttgartensia (BHS, Codex Leningradensis B19A) als basistekst hebben, springen de verschillen in het oog. Die verschillen hebben te maken met de specifieke kenmerken van de rabbijnenbijbel en de BHS wat betreft accentuatie, vocalisatie, consonantenschrift, tekstindeling, lay-out, masoretische aantekeningen, de volgorde van de Bijbelboeken en drukfouten.15
Op de vraag hoe talrijk de verschillen zijn, wordt in de literatuur over de vertalingen die op edities van de rabbijnenbijbel teruggaan – en dat zijn alle Bijbelvertalingen vóór het verschijnen van de derde druk van de Biblia Hebraica van Rudolf Kittel in 1937 – geen eensluidend antwoord gegeven.16 Een probleem daarbij is dat alle edities van de rabbijnenbijbel onderling verschillen vertonen en onnauwkeurigheden bevatten.17 Evenals trouwens de vele edities van de Hebreeuwse tekst die teruggaan op het werk van Jakob ben Chajjim. Zijn uitgave van de rabbijnenbijbel vertegenwoordigt wat als de zogenoemde textus receptus werd beschouwd. In The Hebrew University Bible worden de (honderden) verschillen wat betreft de orthografie, vocaaltekens en accentuatie van de rabbijnenbijbel van Jakob ben Chajjim ten opzichte van de Codex Aleppo vermeld.18
Tetragrammaton
Een van de opvallendste verschillen tussen de rabbijnenbijbel en andere Hebreeuwse tekstuitgaven houdt verband met de vocalisatie van het tetragrammaton. De Statenvertalers hebben hierover een kanttekening gemaakt bij Genesis 2:4b, het eerste vers waarin het tetragrammaton in de Bijbel voorkomt. In deze kanttekening geven zij een toelichting bij de weergave van het tetragrammaton:
Na de voleyndinge van het werck der scheppinge, wort hier aldereerst Gode de naem van IEHOVAH gegeven, beteeckenende den selfstandigen, selfwesenden, van hem selven zijnde van eeuwicheyt tot eeuwicheyt, ende den oorspronck ofte oorsake van het wesen aller dingen; daerom oock dese naem den waren Godt alleen toecomt. Onthoudt dit eens voor al; waer ghy voortaen het woord HEERE met groote letteren geschreven vindt, dat aldaer in ’t Hebr. het woort IEHOVAH, ofte korter, IAH, staet.
De drie klinkertekens bij de godsnaam JHWH in de rabbijnenbijbel zijn de vocalen van het Hebreeuwse woord ’adonaj, ‘mijn heer’. De Statenvertalers realiseerden zich niet dat het tetragrammaton met de drie klinkertekens sjwa, cholèm en qamets een zogenaamd qeree perpetuum voorstelt. Bij een qeree perpetuum is het de bedoeling om het woord te lezen dat oorspronkelijk bij de klinkers hoort. Het is dus niet de bedoeling om de medeklinkers JHWH te combineren met de klinkertekens sjwa, cholèm en qamets tot de naam IEHOVAH. De vocalisatie in de rabbijnenbijbel wijst er immers op dat de godsnaam als ’adonaj moet worden gelezen. In de BHS, die teruggaat op de Codex Leningradensis, het oudste volledige handschrift van de Hebreeuwse Bijbel, is de godsnaam gewoonlijk niet gevocaliseerd met drie klinkertekens (sjwa, cholèm en qamets), maar met twee klinkertekens (sjwa en qamets). Die vocalisatie is ontleend aan het Aramese woord sjema’ dat ‘de naam’ betekent.19
Sefanja 3:15b
Verder zijn er diverse gevallen te noemen waarin de Statenvertalers een bepaald woord uit de rabbijnenbijbel van Buxtorf hebben overgenomen, terwijl dat woord afwijkt van andere tekstversies waarover de vertalers beschikten. Een voorbeeld vinden we in Sefanja 3:15b, waar de Statenvertalers hebben vertaald: ‘de Coninck Israëls, de HEERE is in’t midden van u, ghy en sult geen quaet meer sien (cursief JvD).’ Dat laatste betekent dat Israël geen tegenspoed of onheil meer zal treffen.20
In de NBG-vertaling 1951 luidt hetzelfde versdeel: ‘De Koning Israëls, de HERE, is in uw midden; gij zult geen kwaad meer vrezen (cursief JvD).’ Het verschil tussen beide vertalingen is te verklaren uit de verschillende bronteksten die de vertalers hebben gebruikt. Voor de NBG-vertaling 1951 is de Codex Leningradensis gebruikt. Daarin staat in vers 15b de persoonsvorm תִּירְאִי, een imperfectum-vorm van het werkwoord יָרֵא, ‘vrezen’. In de rabbijnenbijbel van Buxtorf die de Statenvertalers raadpleegden, staat op dezelfde plaats de werkwoordsvorm תִּרְאִי, een imperfectum-vorm van het werkwoord רָאָה, ‘zien’.
De twee andere Hebreeuwse Bijbels die de Statenvertalers met zekerheid hebben gebruikt, de Biblia Regia en de interlineaire Hebreeuws-Latijnse uitgave van Arias Montanus-Pagninus, komen met de rabbijnenbijbel overeen. Maar in de Biblia Regia is ook de Vulgata opgenomen, en die leest non timebis malum ultra, ‘gij zult geen kwaad meer vrezen (cursief JvD)’. Deze lezing wordt ook vermeld in de Duitse vertaling van Piscator, de Latijnse vertaling van Tremellius en in de kantlijn van de interlineaire Hebreeuws-Latijnse editie van Arias Montanus. Ook in de Complutensische Polyglot (een meertalige Bijbel uit 1514-1517) staat in Sefanja 3:15b ‘vrezen’ (תִּירְאִי) in plaats van ‘zien’.21
Overzicht van twee pagina’s in de Biblia Regia, de Antwerpse polyglot van Christoffel Plantijn. Op de linkerpagina staat de Hebreeuwse gevocaliseerde bijbeltekst, met rechts daarvan de Vulgata. Daaronder staat de tekst van de Targoem. Op de rechterpagina staat rechts de tekst van de Septuaginta, met links een vertaling daarvan in eht Latijn. Daaronder staat de Latijnse vertaling van de Targoem. Afgebeeld is een gedeelte uit Sefanja 3. Foto: NBG/Sandra Haverman.
De Statenvertalers hielden zich evenwel aan het Hebreeuwse aanbod van de rabbijnenbijbel van Buxtorf. In de kanttekeningen geven zij weliswaar een bijzondere draai aan de vertaling. Bij ‘ghy en sult geen quaet meer sien’ noteerden zij: Dat is: ghy en hoeft u voor geen quaet meer te vreesen (…). Met die aanvullende uitleg hebben zij geen andere Hebreeuwse tekst meer nodig en hebben ze toch hun interpretaties verbonden aan de lezing in de rabbijnenbijbel van Buxtorf.22
Een bladzijde uit de rabbijnenbijbel met de tekst van Sefanja 3:15.
Spreuken 8:16
Een ander voorbeeld van een variant in de Masoretische Tekst die onder andere bekend is via de rabbijnenbijbel, is te vinden in Spreuken 8:16. De Statenvertaling geeft dat vers weer met: ‘Door my heerschen de Heerschers, ende de Princen, alle de Richters der aerde (cursief JvD).’ In de NBV luidt de vertaling: ‘Vorsten heersen dankzij mij, / ik laat leiders rechtvaardig (cursief JvD) regeren.’
Het verschil in de vertalingen wordt veroorzaakt door het laatste woord in de Hebreeuwse tekst van vers 16. De rabbijnenbijbel van Buxtorf sluit het vers af met: אָרֶץ כָּל־שֺׁפטֵי. In de BHS eindigt het vers met drie andere consonanten: צֶדֶק כָּל־שֺׁפטֵי. De Statenvertalers hebben de Hebreeuwse tekst van Buxtorf gevolgd. Via de Targoem en de Vulgata waren zij weliswaar bekend met de צֶדֶק-variant, maar de vertalers hadden weinig reden om daaraan de voorkeur te geven. Zij hielden zich aan het tekstaanbod van de Bijbeluitgave van Buxtorf.
In hun voetsporen treedt de NBG-vertaling 1951 die, tegen de lezing van de Codex Leningradensis in, Spreuken 8:16 weergeeft met: ‘Door mij heersen de vorsten en de edelen, al de rechters der aarde.’23 Ook moderne commentatoren kiezen trouwens voor de lezing van de rabbijnenbijbel, omdat die stilistisch beter zou aansluiten bij de context van Spreuken 8:15-16.24 In de Biblia Hebraica Quinta wordt deze variant echter beoordeeld als een bewuste aanpassing van de tekst aan een uitdrukking die wel vaker in de Hebreeuwse Bijbel voorkomt (Psalm 2:10, 148:11, Jesaja 40:23).25
Spreuken 10:3
Een bevestiging dat de Statenvertalers de Buxtorf-editie van de rabbijnenbijbel hebben gebruikt, levert de vertaling van Spreuken 10:3. Die luidt: ‘De HEERE en laet de ziele des rechtveerdigen niet hongeren; maer de have der godtloosen stoot hy wech.’ De tweede helft van het vers vormt een antithese met de eerste helft: er wordt afgerekend met de רְשָׁעִים, ‘goddelozen’, die zich verrijkt hebben met andermans goed. In de editie van de rabbijnenbijbel van Jakob ben Chajjim uit 1525-26 stond בּוֹגְדִים, ‘bedriegers’, in plaats van רְשָׁעִים, ‘goddelozen’.26 Die lezing heeft niet standgehouden als de beste van de masoretische tekstoverlevering. Elke heruitgave van de rabbijnenbijbel, inclusief die van Buxtorf, was een recensie van de Masoretische Tekst. De Hebreeuwse tekstoverlevering werd kritisch bestudeerd en op basis van wetenschappelijke argumenten opnieuw vastgesteld. Het vertaalwerk van de Statenvertalers was wat betreft de inhoud van de Hebreeuwse brontekst gebaseerd op het meest recente Bijbelonderzoek in hun tijd. Zo namen zij de nieuwste lezing van Spreuken 10:3 op in hun vertaling.
Afwijkingen van de Buxtorf-editie
1 Koningen 20:38
De Statenvertalers volgden niet overal de Hebreeuwse tekst van de Buxtorf-editie van de rabbijnenbijbel. Een voorbeeld is te vinden in 1 Koningen 20:35-43, waar wordt verteld hoe een profeet de koning van Israël de les leest vanwege zijn coulante houding tegenover de koning van Aram. De profeet doet zich voor als iemand die aan het hoofd gewond is geraakt, en hij vermomt zich door iets (namelijk אֲפֵר) op of over zijn ogen te doen (1 Koningen 20:38). De Statenvertalers gaven het woord אֲפֵר weer met ‘as’, alsof er אֵפֶר stond, een woord dat ‘as, stof’ betekent.
Maar met een vocalisatie zoals in de Hebreeuwse brontekst van vers 38 (en 41) betekent אֲפֵר ‘doek, hoed’, zoals de grote woordenboeken van Buxtorf en Sanctes Pagninus, waarover de Statenvertalers beschikten, duidelijk aangaven.27 De Statenvertalers laten in de kanttekeningen doorschemeren dat zij die betekenis van אֲפֵר hebben gekend. Zij lichten het vermommen door de profeet als volgt toe:
Het Hebr. woort beteeckent, sich veranderen om niet bekent te worden: het welcke dese Propheet gedaen heeft met asschen op sijn aengesicht te stroyen, ofte, (gelijck andere oversetten) met een decksel op sijn oogen te doen …
Als alternatieve betekenis voor ‘as, stof’ geven zij in de daaropvolgende kanttekening ‘sluyer’ en ‘decksel’.
Maar om een of andere reden hebben de Statenvertalers, tegen de Hebreeuwse tekst in (zoals ook weergegeven in de Buxtorf-editie), vastgehouden aan de weergave van de King James Version, aan de vertaling van de door hen zeer geëerde Piscator, en aan de vertaling van Luther, zoals weergegeven in de Deux-Aesbijbel.28 Hoewel het veel logischer is dat de gewonde profeet zich vermomt door een verband om zijn hoofd te doen. In de Herziene Statenvertaling (2010) is de keuze van de eerste vertalers gecorrigeerd: ‘Hij had zichzelf vermomd met een band (cursief JvD) over zijn ogen.’
In de Antwerpse polyglot is een Hebreeuws-Latijnse uitgave opgenomen. De Latijnse vertaling is van de hand van Sanctes Pagninus. In de marge staan alternatieve lezingen en interpretaties. Op de foto staat de tekst van een gedeelte uit 1 Koningen 20. Bij vers 38 staat interlineair de vertaling ‘(omslag)doek’ (velum), in de marge de vertaling ‘hoed’ (pileum). Foto: NBG/Sandra Haverman.
Jozua 21:36-37
Een andere passage waarin de Statenvertalers hun Hebreeuwse Buxtorf-editie niet hebben gevolgd, is Jozua 21:36-37. In Jozua 21 is in een lijst aangegeven welke steden in de gebieden van de verschillende stammen van Israël zijn bestemd voor de Levieten. Jozua 21:7 meldt dat er twaalf steden in het gebied van de stammen Ruben, Gad en Zebulon worden toegewezen aan de Levieten die van Merari afstammen. Welke steden dat precies zijn, staat in het gedeelte vanaf Jozua 21:34. De Hebreeuwse tekst van Buxtorf – evenals de rabbijnenbijbel van Jakob ben Chajjim – noemt alleen de acht steden in het gebied van Zebulon en Gad, niet de vier steden in het gebied van de stam Ruben.29 Daarachter gaat ongetwijfeld een probleem in de Hebreeuwse tekstoverlevering schuil.30 De Septuaginta, de Vulgata en een aantal middeleeuwse handschriften vermelden de ontbrekende vier steden wel. Ze komen ook voor in de Pesjitta, de oude Syrische vertaling, zij het op een andere plaats. Ook in 1 Kronieken 6:63-64 worden de steden genoemd.
Met behulp van het aanbod van met name de Septuaginta en 1 Kronieken 6:63-64 is ten behoeve van het Bijbelvertaalwerk een ‘nieuwe’ Hebreeuwse tekst gereconstrueerd voor Jozua 21:36-37.31 De vertaling daarvan in de Traduction Oecuménique de la Bible luidt:
Au-delà du Jourdain de Jéricho, sur la tribu de Ruben: Bècèr, la ville de refuge pour le meurtrier, dans le désert du plateau, ainsi que ses communaux, Yahça et ses communaux, Qedémoth et ses communaux, Méfaath et ses communaux: soit quatre villes.
De Statenvertalers hebben het ontbrekende deel op een andere manier hersteld met:
Ende van de stamme Ruben, Bezer, ende hare voorsteden: ende Iaza, ende hare voorsteden. Kedemoth ende hare voorsteden, ende Mephaath, ende hare voorsteden: vier steden.
Zij hebben zich daarvoor kunnen beroepen op de Hebreeuwse tekst in de Biblia Regia, die overeenkomt met de lezing van de Vulgata. Welke reconstructie de voorkeur verdient, is nu niet de vraag. Belangrijk is de constatering dat de Statenvertalers niet de voorkeur gaven aan de lezing in de Septuaginta. Ze kozen voor een beknoptere reconstructie van de tekst in de Biblia Regia. Die paste ook beter bij het strikt opsommende karakter van de lijst met namen in Jozua 21:34-35.
2 Kronieken 33:19
Er zijn echter ook gevallen waarin de Statenvertalers juist wel lezingen in de Septuaginta verkozen en het tekstaanbod van Buxtorfs rabbijnenbijbel negeerden. In 2 Kronieken 33:19 staat dat belangrijke momenten uit het leven van koning Manasse beschreven zijn in de דִּבְרֵי חוֹזָי, ‘de woorden van Chozai’. In plaats daarvan leest de Septuaginta ἐπὶ τῶν λόγων τῶν ὁρώντων, ‘in de woorden van de zieners’. Net zoals in de King James Version en de Deux-Aesbijbel wordt de versie van de Septuaginta ook in de Statenvertaling gevolgd. In een tekstkritische kanttekening bij ‘woorden der Sienders’ in vers 19 wordt als alternatief wel de vertaling van de Hebreeuwse tekst aangeboden:
D. der Propheten, als bov. 18. so dat hier Hosai soude zijn voor Hosim. De Propheten hebben dan meest de historien, ende memorien, der dingen, die geschiedden, gestelt, ende uytgegeven, op datse der gemeynte tot vermaningen, ende waerschouwingen mochten dienen: and. in de geschiedenissen van Hosai, houdende dit woort den naem geweest te zijn eenes Propheets, van den welcken men nieuwers meer en leest.
De laatste, alternatieve lezing zou een exacte weergave van het Hebreeuws zijn geweest, maar de Statenvertalers gingen mee met de Septuaginta.
Hosea 14:1
Een ander voorbeeld van een vertaling waarin de Statenvertaling de Septuaginta volgt en niet de Hebreeuwse tekst, is te vinden in Hosea 14:1: ‘Samaria sal woest worden; want sy is wederspannich geweest tegen haren Godt.’
De eerste woorden van het vers luiden in de Septuaginta: ἀφανισθήσεται Σαμάρεια, ‘Samaria zal verwoest worden.’ Het gebruikte Hebreeuwse werkwoord is אָשַׁם. In Hosea 13:1 hebben de Statenvertalers dat woord vertaald met ‘schuldig worden’, overeenkomstig de betekenis van het Hebreeuws. Die betekenis zou ook in Hosea 14:1 goed hebben gepast, maar de Statenvertalers gaven met de King James Version de voorkeur aan de weergave van de Septuaginta. In de Herziene Statenvertaling (2010) is die keuze verbeterd: ‘Samaria zal schuldig staan, omdat het ongehoorzaam geweest is aan zijn God.’
Jeremia 50:11
Ook de vertaling van Jeremia 50:11 laat zien dat de Statenvertalers in sommige gevallen de interpretatie van de Septuaginta aantrekkelijk vonden. Hun vertaling van Jeremia 50:11 luidt: ‘Om dat ghy u verblijdt hebt, om dat ghy van vreuchde hebt opgesprongen, ghy plunderaers mijner erffenisse: om dat ghy geyl geworden zijt als een grasige veerse, [ende] hebt gebriescht als de stercke [peerden].’ Uit de kanttekening bij ‘als een grasige veerse’ spreekt twijfel over de gekozen vertaaloplossing: ‘Ofte (…) als eene jonge veerse, die in jonck teder gras gaet weyden.’
De vertaling en de toelichting worden begrijpelijk als men kennis neemt van de weergave van deze tekst in Jeremia 50:11 in de Septuaginta: διότι ἐσκιρτᾶτε ὡς βοΐδια ἐν βοτάνῃ, ‘omdat jullie huppelden als jonge koeien in de wei’. Die interpretatie is ook te vinden in de vertaling van Piscator en in de King James Version.
Maar er is wel een kanttekening bij te plaatsen. De Hebreeuwse woorden כְּעֶגְלָה דָשָׁה zijn volgens het Lexicon Hebraicum et Chaldaicum van Buxtorf op twee manieren te interpreteren: a) sicut vitula herbilis, ‘als een graskalf’, en b) sicut vitula triturans, ‘als een dorsend kalf’. Om de eerste betekenis te verkrijgen moet volgens Buxtorf een detail in de Hebreeuwse tekst gewijzigd worden: lees דָשָׁה als דָשָׁא (‘groen zijn’) of דֶשֶׁא (‘gras, vegetatie’). Voor de tweede betekenis moet דָשָׁה afgeleid worden van het werkwoord דושׁ, ‘dorsen’, en kan de tekst intact blijven. De Statenvertalers sloten niettemin aan bij de meerderheid van de vertalers en uitleggers van hun tijd en kozen in het spoor van de Septuaginta voor de eerste betekenis.
Tot slot
De Statenvertalers gebruikten verschillende Hebreeuwse tekstuitgaven die in de vijftiende, zestiende en zeventiende eeuw met de nodige zorg en deskundigheid tot stand waren gekomen. Voor het onderzoek naar de werkwijze van de Statenvertalers is het van groot belang geweest dat Verdegaal heeft achterhaald over welke Bijbeluitgaven en andere wetenschappelijke vertaalinstrumenten de vertalers konden beschikken. Daardoor wordt het mogelijk preciezer vast te stellen welke tekstkeuzes de Statenvertalers hebben gemaakt.
Al is voor deze bijdrage een beperkt aantal teksten onderzocht, duidelijk is in elk geval dat de Statenvertalers zich voortdurend hebben afgevraagd hoe de te vertalen tekst moest luiden. Zij volgden daarbij niet alleen hun eigen inzichten, maar ook het werk van vele voorgangers. Het gaat te ver om te concluderen dat zij wel eens klakkeloos vertaald hebben overeenkomstig de Vulgata, Luther, Piscator of de Deux-Aesbijbel.32 Zij brachten hun eigen deskundigheid in, zij maakten wetenschappelijk weloverwogen afwegingen. De invloed van bijvoorbeeld de King James Version, de Geneefse vertaling, de Duitse vertaling en de aantekeningen van Piscator, van de Latijnse vertalingen van Hieronymus, Sanctes Pagninus en Tremmelius, van de Septuaginta en de Targoem is op elke pagina van de Statenbijbel merkbaar, en dat is de bewuste keuze geweest van de Statenvertalers. In de kanttekeningen lichtten de Statenvertalers hun beslissingen ten aanzien van de brontekst toe, en boden zij op vele plaatsen alternatieve lezingen aan. De Statenvertalers wisten heel goed wat zij deden.
Dr. J. van Dorp is als oudtestamenticus verbonden aan het Nederlands Bijbelgenootschap.
Bronvermelding
Jaap van Dorp, ‘Het kritisch gebruik van de Hebreeuwse Bijbels in de Statenvertaling 1637’ in: Met Andere Woorden 35/3-4 (november 2016), 50-64.
Wilhelmus Baudartius, Wech-bereyder op de verbeteringhe van den Nederlantschen Bybel, Arnhem 1606.
Dominique Barthélemy, Critique Textuelle de l’Ancien Testament 1. Josué, Juges, Ruth, Samuel, Rois, Chroniques, Esdras, Néhémie, Esther, Orbis Biblicus et Orientalis 50/1, Göttingen 1982.
Biblia Sacra Hebraice, Chaldaice, Graece & Latine Philippi II Reg. Cathol. pietate, et studio ad sacrosanctae ecclesiae usum Christoph. Plantinus excud. Antverpiae (1568-1572).
C.C. de Bruin, De StatenBijbel en zijn voorgangers. Nederlandse vertalingen vanaf de Reformatie tot 1637 (bewerkt door dr. F.G.M. Broeyer), Haarlem/Brussel 1993.
Michael V. Fox, Proverbs 1-9. A New Translation with Introduction and Commentary, The Anchor Bible, New Haven/Londen 2006.
Wim François, ‘De doopsgezinde BiestkensBijbel (1560) en de gereformeerde Deux-AesBijbel (1562). Bijbelvertalingen voor de protestanten’ in: Gillaerts e.a. (red.), De Bijbel in de Lage Landen. Elf eeuwen van vertalen, Heerenveen 2015, 304-341.
Christian D. Ginsburg, Introduction to the Massoretico-Critical Edition of the Hebrew Bible, Londen 1897.
Joh. de Groot, ‘De Statenvertaling van het Oude Testament als wetenschappelijk werk’ in: De Statenvertaling 1637-1937, Haarlem 1937, 93-103.
A.R. Hulst, Old Testament Translation Problems, Helps for Translators Prepared under the Auspices of the United Bible Societies volume I, Leiden 1960.
P. Joüon & T. Muraoka, A Grammar of Biblical Hebrew, Subsidia Biblica 27, Rome 2006.
Sandra Langereis, De woordenaar Christoffel Plantijn, ’s werelds grootste drukker en uitgever 1520-1589, Amsterdam 2014.
Dirk van Miert, ‘De Statenvertaling (1637)’ in: Paul Gillaerts e.a. (red.), De Bijbel in de Lage Landen. Elf eeuwen van vertalen, Heerenveen 2015, 406-444.
C. Rabin, S. Talmon & E. Tov, The Book of Jeremiah, The Hebrew University Bible, Jerusalem 1997.
Donald Sinnema, Christian Moser & Herman J. Selderhuis (red.), Acta et Documenta Synodi Nationalis Dordrechtanae (1618-1619). Dl. 1, Acta of the Synod of Dordt, Göttingen 2015.
Emanuel Tov, Textual Criticism of the Hebrew Bible, Minneapolis, 2012 (derde herziene en vermeerderde druk).
E.W. Tuinstra, Spreuken I, De Prediking van het Oude Testament, Baarn 1996.
C.M.L. Verdegaal, De statenBijbel en de rabbijnen. Een onderzoek naar de betekenis van de rabbijnse traditie voor de vertaling van het boek Job, Tilburg 1998.
Bruce K. Waltke, The Book of Proverbs Chapters 1-15, The New International Commentary on the Old Testament, Grand Rapids/Cambridge 2004.
De tijt der bouwinge van Salomons Tempel, v. 1, etc. de Forme ende grootte daer van, 2. de vensteren, kameren, ende materialen, 4. de belofte die Godt over den Tempel uytspreeckt, 11. de beschietinge der wanden, ende des vloers, 14. de Aenspraeck-plaetse, 16. de Cherubim, 23. verscheyden Cieraet, 28. deuren, 31. het binnen-voorhof, 36. de tijt hoe lange de bouwinge des Tempels geduert heeft, 37.
1HEt geschiedde nu
I. Coningen 6:1
Sommige rekenen dese jaren aldus: onder Mose in de woestijne zijn de kinderen Israels geweest 40 jaren, onder Iosua 17, onder de Richteren 299, onder Eli, Samuel, ende Saul 80, onder David 40. Dese t’samen gerekent met vier jaren van het Coninckrijcke Salomons, maken 480 jaren.
in’t vier hondertste, ende tachtentichste jaer, na den uytganck der kinderen Israëls uyt Egypten, in’t
Tempel van dat huys, was in sijne lengte van twintich ellen,
I. Coningen 6:3
D. dit voorhof is soo lanck geweest, als het huys des Heeren, ofte de Tempel breet was. Vgel. het voorgaende vs.
nae de breette van het huys, tien ellen in sijne
I. Coningen 6:3
Hier wort maer gesproken van sijne lengte, ende breette: maer 2.Chron. 3.4. vinden wy oock sijne hoochte. dewelcke was van 120 ellen.
breette, voor aen ’t huys.
4Ende hy maeckte vensteren aen het huys van
I. Coningen 6:4
D. die ten deele enge, ende als gesloten waren, tegen het inkijcken ende ongemack des weders, ten deele breet, ende alsoo bequaem voor het vatten des Sonne-schijns, ende het uytsichte. Aldus nae eeniger gevoelen, zijn de vensteren in den muer, die seer dicke was, van buyten enge, ende van binnen wijt geweest. Andere meynen datse van buyten wijt, ende van binnen enge waren, anderen van buyten ende van binnen wijt, doch alleynskens van beyden zijden nauwe, ingaende tot het midden des muers, alwaer sy met glas toegesloten waren, tegen het quaet weder. And. diemen openen ende sluyten konde.
geslotene uytsichten.
5Ende
I. Coningen 6:5
T.w. aen de zuyd, ende west, ende noort-zijden van het huys, doch niet aen de Oost-zijde, dewelcke met het portael beset was.
rontom
I. Coningen 6:5
D. aen de muer des Tempels; ende dat alsoo, dat de balcken der kameren hier gemelt, niet en waren gewrocht in de muer des Tempels, maer lagen op de neuten, ofte balck-steenen van den selven muer daer hy van buyten ingekort was. Dese inkortinge geschiedde tot driemael toe, t’elcken met het opgebouw van vijf ellen, ende dan waren op die uytstekende neut-steenen de balcken der kameren, die van drie verdiepingen waren, geleyt, ende gepast.
aen den wandt van het huys bouwde hy
I. Coningen 6:5
Hebr. vloeren. D. kameren-gebouwselen, ende vertrecken buyten aen den Tempel ten gebruycke der Priesteren, als sy haer ampt bedienen souden, ende om daer in op te sluyten de Eerstelingen, de Tienden, de Priesterlicke kleederen, de Offerhanden ende andere dingen behoorende tot den Godes-dienst, etc. Siet 2.Reg. 11.2. ende 1.Chron. 28.12. ende Ezech. 42.13, 14.
kameren, aen de wanden van ’t huys rontom [beyde]
I. Coningen 6:5
Verst. het voorste deel van den Tempel, anders genoemt het Heylige, daer in de Priesters dagelicx gingen om te roocken, ende de lampen toe te maken.
van den Tempel, ende vande
I. Coningen 6:5
Ofte, Antwoort-plaetse. Het Hebr. woort heeft sijnen name van aenspreken. Verst. de innerste plaetse des Tempels, anders genoemt het Heylige der Heyligen, van waer Godt sijne aensprake, ende antwoorde gaf. Vgel. ond. v. 16. ende 20.
Aenspraeck-plaetse: Also maeckte hy zijd-
I. Coningen 6:5
Hebr. ribben. verstaet de selve kameren, van de welcke in’t begin deses vs gesproken is, ofte sekere gangen van galeryen, die voor aen lancx de tweede, ende derde verdiepinge deser kameren waren.
cameren rontom.
6
I. Coningen 6:6
Also de muer des Tempels drie inkortingen hadde, de onderste, de middelste, ende de opperste, so was de onderste verdiepinge der kameren eene elle nauwer, dan de middelste, ende de middelste weder so veel nauwer als de opperste.
De onderste kamer was van vijf ellen in hare breette, ende de middelste van ses ellen in hare breette, ende de derde van seven ellen in hare breette: want
I. Coningen 6:6
Hy hadde de dickte van den muer des Tempels t’elcken een elle gesmalt, om op de neutsteenen de balcken der kameren te leggen. Dese smallinge, ofte in-kortinge was in de hoochte des muers van 5 ende 10 ende 15 ellen.
hy hadde aen het huys rontom buytenwaerts inkortingen gemaeckt, op datse
I. Coningen 6:6
T.w. de kameren.
haer niet en
I. Coningen 6:6
Dat is, met hare balcken in den muer des Tempels niet in-gelaten en wierden met door-booringe ende verbrekinge des selven. Vgel. Ezech. Ioan. 41.6.
hielden in de wanden van het huys.
7Het huys nu alst gebouwt wert, wert met
I. Coningen 6:7
D. die te vooren tot het werck volkomentlic bereyt was: ’t welcke oock van het hout is geseyt, bov. cap. 5.18.
volmaeckten steen,
I. Coningen 6:7
Hebr. der toevoeringe; D. met steen, alsoo hy daer aengevoert quam.
alsoo hy toegevoert was, gebouwt: so dat geene hameren, nochte bijle [ofte] eenich yseren gereetschap gehoort en wert in het huys, alst gebouwt wert.
8De deure
I. Coningen 6:8
D. door dewelcke men op ginck nae de middelste zijd-kamer.
der middelster zijd-kamer, was aen de
I. Coningen 6:8
Hebr. Schouder. de rechter-zijde des Tempels in ’t uytgaen was het Suyden. want den inganck des Tempels stont in’t Oosten, ende het alderheylichste in’t Westen.
rechter zijde van het huys: ende door wendel-trappen ginckmen tot de middelste [zijd-kamer], ende van de middelste tot de
I. Coningen 6:8
T.w. zijd-kameren. Uyt het getal van velen kanmen hier verstaen, dat elcke verdiepinge verscheydene kameren, ende hoecken heeft gehadt. Siet 2.Reg. 11.2.
derde.
9Also bouwde hy het huys, ende volmaecktet: ende
I. Coningen 6:9
T.w. van binnen aen sijn dack.
bedeckte dat huys met
I. Coningen 6:9
Hebr. nae sommiger gevoelen, ruggen.
gewelfsels, ende
I. Coningen 6:9
Hebr. ordeningen in, ofte, met Cederen, D. met ordentlicke t’samen-hechtinge van Cederen-balcken, plancken, ofte berderen.
rijgen van Cederen.
10Hy bouwde oock de kameren aen het gantsche huys, van vijf ellen in hare hoochte: ende
I. Coningen 6:10
D. hy leydese, ende pastese op de in-kortinge vanden muer des Tempels. Siet bov. het v 6.
hy voechdese vast aen dat huys met cederen hout.
11Doe geschiedde het woort des HEEREN tot Salomo, seggende:
in het midden der kinderen Israëls woonen: ende ick en sal mijn volck Israëls niet verlaten.
14Also
I. Coningen 6:14
D. hy ginck inde bouwinge des Tempels voort, om het selve van binnen te volmaken, ende te vercieren.
bouwde Salomo dat huys, ende volmaeckte het selve.
15Oock
I. Coningen 6:15
D. hy beschoot de wanden met Cederen plancken, etc. alsoo in het volgende vs.
bouwde hy de wanden des huyses van binnen met Cederen
I. Coningen 6:15
Hebr. zijden: ende soo in’t volgende.
plancken; van den vloer des huyses
I. Coningen 6:15
Hebr. tot aen de wanden des dacks, D. tot aen het opperste deel des muers, daer op het dack rust.
tot aen ’t dack der wanden, beschoot hyse van binnen met hout: ende overdeckte den vloer van
I. Coningen 6:15
Verst. dit niet van het innerste deel des huyses, maer van het voorste, genaemt het Heylige.
het huys met Dennen plancken.
16Daertoe
I. Coningen 6:16
De sin is, dat hy den tusschen-muer, waer door het Heylige van het Alderheylichste onderscheyden wert, met Cederen plancken beschoten heeft.
bouwde hy
I. Coningen 6:16
De lengte des Tempels was tsestich ellen; bov. v. 2. waer van het voorste hadde veertich, ende volgens het innerste twintich.
twintich ellen met Cederen plancken aen de zijden van ’t huys,
I. Coningen 6:16
D. den geheelen vloer van den eenen muer tot den anderen.
van de vloer af tot de wanden: dit bouwde hy
I. Coningen 6:16
N. den Heere, van den welcken recht te vooren in’t 13 vs gesproken is.
hem van binnen tot een Aenspraeck-plaetse, tot het Heylige der Heyligen.
17Dat huys nu was van veertich ellen; [namelick] de
I. Coningen 6:17
Genaemt het Heylige. Dit was even noch soo lanck, als het Heylige der Heyligen, het welcke maer 20 ellen in de lengte en hadde. ond. v. 20.
Tempel die voor aen was.
18Ende het Ceder aen het huys inwendich was gesneden met
I. Coningen 6:18
Anders: wilde Couwoerden. Alsoo ond. cap. 7.24.
knoppen, ende
I. Coningen 6:18
Hebr. openinge der bloemen. Alsoo in ’t volgende.
opene bloemen: Het was al Ceder, geen steen en wert gesien.
19Ende de Aenspraeck-plaetse bereydde hy
I. Coningen 6:19
T.w. de plaetse daer het alderheylichste was: in ’t uyterste van den Tempel.
inwaert in
I. Coningen 6:19
Hebr. in’t midden van het huys. het woordeken huys, beteeckent hier het geheele gestichte des Tempels.
’t huys, om de Arke des verbonts des HEEREN daer te setten.
20Ende de Aenspraeck-plaetse
I. Coningen 6:20
D. dewelcke, als yemant inginck van ’t Oosten nae ’t Westen, voor hem lach in ’t eynde van het Heylige. And. de ruymte, (ofte, de aengesichten) van de Aenspraeck-plaetse, was van, etc.
voor aen was van twintich ellen in lengte, ende van twintich ellen in breette, ende van
I. Coningen 6:20
Bov. v. 2. staet wel, van het geheele huys dattet 30 ellen in sijne hoochte hadde: maer dewijle men van het eerste Voorhof tot het tweede, ende van het tweede tot het Heylige, ende van dit tot het Alderheylichste met trappen moeste opklimmen, gelijckmen afnemen kan uyt Ezech. 40.6. so en ist niet wonder, dat de vloer eenige ellen hooger, ende naerder het dack geweest is.
twintich ellen in hare hoochte, ende hy overtoochse
I. Coningen 6:20
D. dicht, fijn, reyn. Siet 2.Chron. 3.4. ofte, alsoo genoemt (gelijck andere meynen) om dat het van David tot de timmeringe des Tempels was opgesloten, ende bewaert geweest. 1.Chron. 29.3, 4. alwaer het oock gout van Ophir genaemt wort, het welcke om sijne weerdicheyt altijt in groote achtinge geweest is, Iob 22.24. maer het edelste, ende kostelickste gout is in ’t gemeyne oock soo genaemt geweest, om datmen dat seer nauwe pleecht op te sluyten. Iob 28.15.
met geslotenen goude: oock overtooch hy den
I. Coningen 6:20
Verst. den reuck-Altaer van den welcken oock gesproken wort ond. v. 22. ende 23. Desen heeft Salomo oock met gout overtogen: ende wort daerom genoemt den gouden Altaer, ond. 7.48.
Cederen Altaer.
21Ende Salomo overtooch het
I. Coningen 6:21
Verst. het Heylige der Heyligen, gelijck in het eynde deses vskens verklaert wort.
huys van binnen met geslotenen goude: ende
I. Coningen 6:21
De sin is, dat Salomo eenen voorhanck heeft laten maken, dien hy lancks henen aen het schutsel, het welcke het Heylige van het Alderheylichste onderscheydde, heeft getoogen, hangende aen gouden ketenen. siet van desen voorhanck, Exod. c. 26. ven 31, 32, 33.
hy tooch voor de Aenspraeck-plaetse [eenen voorhanck] henen door met goude ketenen, ende overtooch dien met goude.
22Also overtooch hy het gantsche huys met gout, tot dat het gantsche huys volmaeckt was: daertoe overtooch hy met gout den
I. Coningen 6:22
Siet bov. op v 20.
geheelen Altaer, die voor de Aenspraeck-plaetse was.
De Cherubim, die Moses liet maken, waren van louter gout. Exod. 25.18. Sommige nu houden dese olyachtige boomen niet voor olijf-boomen, maer voor andere boomen, die mede olye uyt geven, als Ceder-boomen, ende Pijnbomen, etc. want de olijf-boomen van de olyachtige boomen somtijts onderscheyden worden, als Nehem. 8.16.
olyachtich hout: elcker hoochte was tien ellen.
24Ende van vijf ellen was de een vleugel des Cherubs, ende van vijf ellen de ander vleugel des Cherubs:
I. Coningen 6:24
Hebr. van de eynden sijner vleugelen, tot aen de eynden sijner vleugelen.
van het eynde sijnes eenen vleugels, tot aen het eynde sijnes anderen vleugels, waren tien ellen.
25Alsoo was de ander Cherub van tien ellen: beyde Cherubim hadden eenerley mate, ende eenerley
I. Coningen 6:25
D. maecksel.
snede.
26De hoochte des eenen Cherubs was van tien ellen, ende alsoo des anderen Cherubs.
27Ende hy settede dese Cherubim in’t midden van het
I. Coningen 6:27
D. het Heylige der Heyligen, alsoo wort het Heylige genaemt de Tempel die voor aen was. boven v 17.
De sin is, dat de 2 Cherubim in het Heylige der Heyligen staende, elck met haren eenen vleugel raeckten den wandt, de een, die aen de Suydzijde, de ander, die aen de Noort-zijde was, ende datse dan met hare andere vleugelen malkanderen raeckten: so datse met de selve de geheele breette der plaetse overreyckten: want gelijck dese 20 ellen breet was bov. v. 20, alsoo was elck een vleugel vijf ellen lanck. bov. v. 24. volgens stonden beyde de Cherubim van malkanderen tien ellen, ende elck van de wandt sijner zijde 5 ellen, makende tsamen 20 ellen. Vergel. 2.Chron. 3.11, etc.
de Cherubim spreydden de vleugelen uyt, so dat de vleugel des eenen raeckte aen dese wandt, ende de vleugel des anderen Cherubs raeckte aende andere wandt: ende hare vleugelen nae het midden van het huys raeckten vleugel aen vleugel.
28Ende hy overtooch dese Cherubim met gout.
29Ende alle de wanden van het huys, in’t ronde, graveerde hy met uytgesnedene graveringen van Cherubim, ende van Palm-boomen, ende opene bloemen: van binnen, ende
I. Coningen 6:29
Hier door verstaen sommige den wandt, die het Alderheylichste van het Heylige onderscheydde. dien hy verciert hebbe niet alleen van binnen aen de zijde, die in het Alderheylichste was, maer oock van buyten aen de zijde, die in het Heylige stont. Andere verstaen ’t in’t gemeyn van de wanden soo van ’t Alderheylichste als van het Heylige.
van buyten.
30Daertoe overtooch hy den vloer van het huys met gout
I. Coningen 6:30
D. in’t Alderheylichste, ende in het Heylige.
van binnen ende van buyten.
31Ende aen den inganck der Aenspraeck-plaetse maeckte hy deuren van olyachtich hout: de boven dorpel, [met] de posten
I. Coningen 6:31
D. hy was soo breet ende hooge, als het vijfde deel des wandts, te weten 4 ellen. want de wandt der Aenspraeck plaetse was 20 ellen breet, ende hooge. Siet bov. vs 16. Andere vertalen dit alsoo, dat de boven dorpel, ende de posten van vijf hoecken, ofte leden waren.
was het vijfde deel [des wandts].
32De twee deuren oock waren van olijeboomen, ende hy graveerde daer op graveringen van Cherubim, ende van Palmboomen, ende van opene bloemen, dewelcke hy met gout overtooch:
I. Coningen 6:32
Hier door konde het maecksel van het gegraveerde werck altijt gesien worden.
oock trock hy gout over de Cherubim, ende over de Palm-boomen.
33Ende alsoo maeckte hy aen de de deure des Tempels posten van olyachtige boomen: uyt
I. Coningen 6:33
Want de posten (de deure mede gerekent zijnde) waren 5 ellen breet, ende hooge, het welcke is het vierde deel van 20. Andere verstaen dit alsoo van de posten datse vier-hoeckich ofte vier-ledich waren. Vgel. bov. ’t v 31. ende d’aenteeck.
het vierde deel [vanden wandt].
34Ende de twee deuren waren van
I. Coningen 6:34
Siet bov. 5. op v 8.
dennen hout: de twee zijden der eener deure waren ommedraeyende, alsoo waren de twee gegraveerde [zijden] der andere deure ommedraeyende.
35Ende hy graveerdese met Cherubim, ende Palm-boomen, ende opene bloemen: dewelcke hy met gout overtooch; gericht nae het uytgesnedene.
36Daerna bouwede hy
I. Coningen 6:36
Verst. het voorhof dat naest den Tempel was, ende het voorhof der Priesteren genaemt wort. 2.Chron. 4.9. om dat niemant dan sy, ende de Leviten daer in mochten komen, ende op dat de Priesteren daer op den brand-offer Altaer offerhanden deden, ende den Godes-dienst waernamen.
het binnenste voorhof van drie rijgen gehouwene steenen, ende een rijge Cederen balcken.
37In het vierde jaer wert de gront van het huys des HEEREN geleyt in de maent
I. Coningen 6:37
Siet bov. op vs 1.
Ziu:
38Ende in het elfde jaer in de maent Bul,
I. Coningen 6:38
Dese maent komt over een ten deele met onsen October, ten deele met onsen November.
welcke is de achtste maent, was dit huys volmaeckt nae alle sijne
I. Coningen 6:38
Hebr. dingen, ofte, woorden, D. nae alles dat daer van geseyt, ende geordineert was.
stucken, ende nae alle sijne behoorte: also heeft hy seven jaren daer aen gebouwt.
De tempelbouw
1Het gebeurde nu in het vierhonderdtachtigste jaar na de uittocht van de Israëlieten uit het land Egypte, in het
grote zaal van het huis, was twintig el in zijn lengte, overeenkomstig de breedte van het huis, en tien el in zijn breedte, vóór aan het huis.
4Hij maakte voor het huis vensters voorzien van kozijnen met traliewerk.
5En rondom tegen de muur van het huis bouwde hij een uitbouw, tegen de muren van het huis rondom, zowel van de grote zaal als van het binnenste heiligdom. Zo maakte hij zijkamers rondom.
6De onderste verdieping van deze uitbouw was vijf el in zijn breedte, de middelste was zes el in zijn breedte, en de derde was zeven el in zijn breedte, want hij had aan het huis rondom aan de buitenkant uitdiepingen gemaakt, zonder in te grijpen in de muren van het huis.
7Het huis nu werd, toen het gebouwd werd, met afgewerkte stenen gebouwd, zoals die waren aangevoerd, zodat geen hamers of bijlen of enig ander ijzeren gereedschap in het huis gehoord werden toen het gebouwd werd.
8De ingang van de middelste zijkamer bevond zich aan de rechterzijde van het huis. En met wenteltrappen ging men naar boven naar de middelste verdieping en van de middelste naar de derde.
9Zo bouwde hij het huis en voltooide het. Hij bedekte het huis met dwarsbalken en rijen van ceders.
10Hij bouwde ook de uitbouw tegen heel het huis, vijf el in zijn hoogte, en hij bevestigde die aan het huis met cederhout.
11Toen kwam het woord van de HEERE tot Salomo:
12Wat dit huis betreft, dat u aan het bouwen bent,
als u overeenkomstig Mijn verordeningen wandelt, Mijn bepalingen houdt, al Mijn geboden in acht neemt door overeenkomstig daarmee te wandelen, dan zal ik Mijn woord,
dat Ik tot uw vader David gesproken heb, aan u gestand doen.
13Ik zal in het midden van de Israëlieten wonen en Ik zal Mijn volk Israël niet verlaten.
14Zo bouwde Salomo het huis en voltooide het.
De inrichting van de tempel
15Ook bouwde hij de wanden van het huis vanbinnen met cederhouten planken. Van de vloer van het huis tot aan de wanden ter hoogte van het dak overdekte hij ze vanbinnen met hout. Hij overdekte de vloer van het huis met planken van cipressen.
16Verder bouwde hij de laatste twintig el vanaf de achterzijde van het huis met cederhouten planken tot een vertrek, vanaf de vloer tot aan de wanden ter hoogte van het dak. Hij bouwde het voor Hem binnenin tot een binnenste heiligdom, tot het heilige der heiligen.
17Het huis nu was veertig el, dat wil zeggen de grote zaal aan de voorzijde.
18Het cederhout van het huis aan de binnenkant was voorzien van houtsnijwerk met kolokwinten en ontluikende bloemen. Het was één en al cederhout, er was geen steen te zien.
19Het binnenste heiligdom midden in het huis maakte hij binnenin gereed, om daar de ark van het verbond van de HEERE te plaatsen.
20Het binnenste heiligdom vooraan was twintig el in zijn lengte, twintig el in zijn breedte en twintig el in zijn hoogte. Hij overtrok die met bladgoud. Ook overtrok hij het altaar van cederhout daarmee.
21Salomo overtrok het huis vanbinnen met bladgoud, en hij hing gouden kettingen voor het binnenste heiligdom, dat hij met goud overtrokken had.
22Zo overtrok hij het hele huis met goud, totdat heel het huis voltooid was. Verder overtrok hij het hele altaar dat bij het binnenste heiligdom hoorde, met goud.
In het binnenste heiligdom maakte hij twee cherubs van olijfwilgenhout, elk tien el in zijn hoogte.
24Nu was de ene vleugel van de cherub vijf el en de andere vleugel van de cherub was ook vijf el. De afstand van het einde van zijn ene vleugel tot aan het einde van zijn andere vleugel was tien el.
25Ook de andere cherub was tien el. Beide cherubs hadden één maat en één vorm.
26De hoogte van de ene cherub was tien el, evenals die van de andere cherub.
27Hij zette de cherubs midden in het binnenste huis.
De cherubs spreidden hun vleugels zo uit, dat de vleugel van de ene de ene wand raakte, en de vleugel van de andere cherub de andere wand raakte. En hun andere vleugels raakten elkaar in het midden van het huis, vleugel aan vleugel.
28Hij overtrok de cherubs met goud.
29En op alle wanden van het huis rondom bracht hij graveringen van houtsnijwerk aan: cherubs, dadelpalmen en ontluikende bloemen, vanbinnen en vanbuiten.
30En de vloer van het huis overtrok hij vanbinnen en vanbuiten met goud.
31Voor de ingang van het binnenste heiligdom maakte hij deuren van olijfwilgenhout. Het raamwerk van de deurposten vormde een vijfhoek.
32De twee deuren waren ook van olijfwilgenhout. Hij bracht er houtsnijwerk op aan: cherubs, dadelpalmen en ontluikende bloemen, die hij met goud overtrok. Ook op de cherubs en op de dadelpalmen bracht hij goud aan.
33Zo maakte hij ook voor de ingang van de grote zaal deurposten van olijfwilgenhout, vierhoekig in vorm,
34met twee deuren van cipressenhout. Twee zijden van de ene deur waren draaibaar en twee zijden van de andere deur waren draaibaar.
35Hij bracht er houtsnijwerk op aan: cherubs, dadelpalmen en ontluikende bloemen, die hij overtrok met goud, glad uitgeslagen over het gegraveerde.
36Daarna bouwde hij de binnenste voorhof van drie lagen gehouwen stenen en een laag balken van cederhout.
37In het vierde jaar werd de fundering van het huis van de HEERE gelegd, in de maand Ziv.
38En in het elfde jaar, in de maand Bul, dat is de achtste maand, had hij de bouw van het huis voltooid, helemaal volgens de afspraken erover en helemaal volgens de bepaling daaromtrent. Dus bouwde hij het in zeven jaar.
