Uitnemendheid der Wijsheid
1 ROEPT de Wijsheid niet, en verheft niet de Verstandigheid Haar stem?
2 Op de spits der hoge plaatsen, aan den weg, ter plaatse, waar paden zijn, staat Zij;
3 Aan de zijde der poorten, voor aan de stad, aan den ingang der deuren roept Zij overluid:
4 Tot u, o mannen, roep Ik, en Mijn stem is tot de mensenkinderen.
5 Gij slechten, verstaat kloekzinnigheid, en gij zotten, verstaat met het hart.
6 Hoort, want Ik zal vorstelijke dingen spreken, en de opening Mijner lippen zal enkel billijkheid zijn.
7 Want Mijn gehemelte zal de waarheid bedachtelijk uitspreken, en de goddeloosheid is Mijn lippen een gruwel.
8 Al de redenen Mijns monds zijn in gerechtigheid; er is niets verdraaids, noch verkeerds in.
9 Zij zijn alle recht voor dengene, die verstandig is, en rechtmatig voor degenen, die wetenschap vinden.
10 Neemt Mijn tucht aan, en niet zilver, en wetenschap, meer dan het uitgelezen uitgegraven goud.
11 Want wijsheid is beter dan robijnen, en al wat men begeren mag, is met haar niet te vergelijken.
12 Ik, Wijsheid, woon bij de kloekzinnigheid, en vinde de kennis van alle bedachtzaamheid.
13 De vreze des HEEREN is, te haten het kwade, de hovaardigheid, en den hoogmoed, en den kwaden weg; Ik haat ook den mond der verkeerdheden.
14 Raad en het wezen zijn Mijne; Ik ben het Verstand, Mijne is de Sterkte.
15 Door Mij regeren de koningen, en de vorsten stellen gerechtigheid.
fillerstatenvertaling
16 Door Mij heersen de heersers, en de prinsen, al de rechters der aarde.
17 Ik heb lief, die Mij liefhebben; en die Mij vroeg zoeken, zullen Mij vinden.
18 Rijkdom en eer is bij Mij, duurachtig goed en gerechtigheid.
19 Mijn vrucht is beter dan uitgegraven goud, en dan dicht goud; en Mijn inkomen dan uitgelezen zilver.
20 Ik doe wandelen op den weg der gerechtigheid, in het midden van de paden des rechts;
21 Opdat Ik Mijn liefhebbers doe beërven dat bestendig is, en Ik zal hun schatkameren vervullen.
De Wijsheid is eeuwig
22 De HEERE bezat Mij in het beginsel Zijns wegs, vóór Zijn werken, van toen aan.
23 Ik ben van eeuwigheid af gezalfd geweest; van den aanvang, van de oudheden der aarde aan.
24 Ik was geboren, als de afgronden nog niet waren, als nog geen fonteinen waren, zwaar van water;
25 Aleer de bergen ingevest waren, vóór de heuvelen was Ik geboren.
26 Hij had de aarde nog niet gemaakt, noch de velden, noch den aanvang van de stofjes der wereld.
27 Toen Hij de hemelen bereidde, was Ik daar; toen Hij een cirkel over het vlakke des afgronds beschreef;
28 Toen Hij de opperwolken van boven vestigde; toen Hij de fonteinen des afgronds vastmaakte;
29 Toen Hij der zee haar perk zette, opdat de wateren Zijn bevel niet zouden overtreden; toen Hij de grondvesten der aarde stelde;
30 Toen was Ik een voedsterling bij Hem, en Ik was dagelijks Zijn vermakingen, te aller tijd voor Zijn aangezicht spelende;
31 Spelende in de wereld Zijns aardrijks, en Mijn vermakingen zijn met de mensenkinderen.
32 Nu dan, kinderen, hoort naar Mij; want welgelukzalig zijn zij, die Mijn wegen bewaren.
33 Hoort de tucht, en wordt wijs, en verwerpt die niet.
34 Welgelukzalig is de mens, die naar Mij hoort, dagelijks wakende aan Mijn poorten, waarnemende de posten Mijner deuren.
35 Want die Mij vindt, vindt het leven, en trekt een welgevallen van den HEERE.
36 Maar die tegen Mij zondigt, doet zijn ziel geweld aan; allen, die Mij haten, hebben den dood lief.
De eeuwige selfstandige Wijsheyt des Vaders (de Sone Godts, onse Heere Iesus Christus ) wort hier ingevoert, predikende tot alle soorten van menschen, openbaerlick ende klaerlick, ver s 1. van hare leere, 6. hooghwaerdigheyt, 10. natuere, 12. Souvereyne macht ende heerschappije, 15. met verhael van de gelucksaligheyt der gener die haer aennemen, 17. Item, van hare eeuwige Godtheyt, onbegrijpelicke geboorte uyt den Vader ende eenigheyt met hem, 22. van haer salighmakende ampt, ende gemeensame openbaringe aen de menschen kinderen, 31. vermanende tot gehoorsaemheyt, met belofte van saligheyt, ende waerschouwende voor ongehoorsaemheyt, op pene van eeuwigh verderf, 32.
1 ROept de Wijsheyt niet? ende en verheft [niet ] de verstandigheyt hare stemme?
2 Op de spitse der hooge plaetsen, aen den wegh, ter plaetse daer paden zijn, staet sy:
3 Aen de zijde der poorten, voor aen de stadt, [aen ] den ingangh der deuren roept sy overluyt.
4 Tot u, O mannen, roepe ick: ende mijne stemme is tot der menschen kinderen.
5 Ghy slechte, verstaet kloecksinnigheyt: ende ghy sotte, verstaet [metter ] herten.
6 Hooret; want ick sal vorstelicke dingen spreken; ende de openinge mijner lippen sal enckele billickheyt zijn.
7 Want mijn gehemelte sal de waerheyt bedachtelick uytspreken: ende de godtloosheyt is mijnen lippen een grouwel.
8 Alle de redenen mijnes monts zijn in gerechtigheyt: daer en is niet verdraeyts, nochte verkeerts in.
9 Sy zijn alle recht, voor den genen die verstandigh is, ende rechtmatigh voor de gene, die wetenschap vinden.
10 Nemet mijne tucht aen, ende niet silver; ende wetenschap meer dan het uytgelesen uytgegraven gout.
11 Want wijsheyt is beter dan robijnen; ende al wat men begeeren mach en is met haer niet te vergelijcken.
12 Ick Wijsheyt woone [by ] de kloecksinnigheyt; ende vinde de kennisse aller bedachtsaemheyt.
13 De vreese des HEEREN is, te haten het quade, de hoovaerdigheyt, ende den hooghmoedt, ende den quaden wegh: ick hate oock den mont der verkeertheden.
14 Raet, ende het wesen zijn mijne: ick ben het verstant, mijne is de sterckte.
15 Door my regeeren de Koningen, ende de Vorsten stellen gerechtigheyt.
16 Door my heerschen de Heerschers, ende de Princen, alle de Richters der aerde.
17 Ick hebbe lief, die my lief hebben: ende die my vroegh soecken, sullen my vinden.
18 Rijckdom, ende eere is by my; duerachtigh goet, ende gerechtigheyt.
19 Mijne vrucht is beter dan uytgegraven gout, ende dan dicht gout: ende mijn inkomen, dan uytgelesen silver.
20 Ick doe wandelen op den wegh der gerechtigheyt: in het midden van de paden des rechts:
21 Op dat ick mijne liefhebbers doe be-erven dat bestendigh is: ende ick sal hare schatkameren vervullen.
22 De HEERE besat my [in het ] beginsel sijns weghs, voor sijne wercken, van doe aen.
23 Ick ben van eeuwigheyt af gesalft geweest, van den aenvangh, van de oudtheden der aerde aen.
24 Ick was geboren als de afgronden noch niet en waren: als noch geene fonteynen en waren, swaer van water:
25 Al eer de bergen ingevestet waren: voor de heuvelen was ick geboren.
26 Hy en hadde de aerde noch niet gemaeckt, noch de velden; noch den aenvangh van de stofkens der werelt.
27 Doe hy de hemelen bereydde, was ick daer: doe hy eenen circkel over het vlacke des afgronts beschreef:
28 Doe hy de opperwolcken van boven vestighde: doe hy de fonteynen des afgronts vast maeckte.
29 Doe hy de zee haer perck settede, op dat de wateren sijn bevel niet en souden overtreden: doe hy de grontvesten der aerde stelde.
30 Doe was ick een voedsterlingh by hem, ende ick was dagelicks [sijne ] vermakingen: t’aller tijt voor sijn aengesichte spelende.
31 Spelende in de werelt sijns aerdtrijcks: ende mijne vermakingen zijn met der menschen kinderen.
32 Nu dan, kinderen, hooret na my: want wel gelucksaligh zijnse, [die ] mijne wegen bewaren.
33 Hooret de tucht, ende wordet wijs, ende en verwerpet [die ] niet.
34 Welgelucksaligh is de mensche, die na my hoort, dagelicks wakende aen mijne poorten, waernemende de posten mijner deuren.
35 Want die my vindt, vindt het leven, ende treckt een welgevallen van den HEERE.
36 Maer die [tegen ] my sondight, doet sijne ziele gewelt aen: alle die my haten hebben de doot lief.