Jesaja tot het profetenambt geroepen
1 IN het jaar, toen de koning Uzzia stierf, zo zag ik den Heere, zittende op een hogen en verheven troon, en Zijn zomen vervullende den tempel.
2 De serafs stonden boven Hem; een iegelijk had zes vleugelen; met twee bedekte ieder zijn aangezicht, en met twee bedekte hij zijn voeten, en met twee vloog hij.
3 En de een riep tot den ander, en zeide: Heilig, heilig, heilig is de HEERE der heirscharen. De ganse aarde is van Zijn heerlijkheid vol.
4 Zodat de posten der dorpels zich bewogen van de stem des roependen; en het huis werd vervuld met rook.
5 Toen zeide ik: Wee mij, want ik verga, dewijl ik een man van onreine lippen ben, en ik woon in het midden eens volks, dat onrein van lippen is; want mijn ogen hebben den Koning, den HEERE der heirscharen gezien.
6 Maar een van de serafs vloog tot mij, en had een gloeiende kool in zijn hand, die hij met de tang van het altaar genomen had.
7 En hij roerde mijn mond daarmede aan, en zeide: Zie, deze heeft uw lippen aangeroerd; alzo is uw misdaad van u geweken, en uw zonde is verzoend.
8 Daarna hoorde ik de stem des Heeren, dewelke zeide: Wien zal Ik zenden, en wie zal voor Ons henengaan? Toen zeide ik: Zie, hier ben ik, zend mij henen.
9 Toen zeide Hij: Ga henen, en zeg tot dit volk: Horende hoort, maar verstaat niet, en ziende ziet, maar merkt niet.
10 Maak het hart dezes volks vet, en maak hun oren zwaar, en sluit hun ogen, opdat het niet zie met zijn ogen, noch met zijn oren hore, noch met zijn hart versta, noch zich bekere, en Hij het geneze.
11 Toen zeide ik: Hoe lang, Heere? En Hij zeide: Totdat de steden verwoest worden, zodat er geen inwoner zij, en de huizen, dat er geen mens zij, en dat het land met verwoesting verstrooid worde.
12 Want de HEERE zal die mensen verre wegdoen, en de verlating zal groot wezen in het binnenste des lands.
13 Doch nog een tiende deel zal daarin zijn, en het zal wederkeren, en zijn om af te weiden; maar gelijk de eik, en gelijk de haageik, in dewelke na de afwerping der bladeren nog steunsel is, alzo zal het heilige zaad het steunsel daarvan zijn.
De Propheet siet in een gesichte de heerlickheyt des waren Godts, ver s 1. daer over hy sich verschrickt, 5. hy wort in sijn ampt bevestight, 6. sijne gewilligheyt om Godt te dienen, 8. hy wort tot de Ioden gesonden, om haer, van wegen hare verstocktheyt, haren eyndelicken ondergangh te verkondigen, 9. Doch alsoo, datter noch een heyligh zaet onder haer soude overigh blijven, 13.
1 IN den jare doe de Koningh Uzia sterf, soo sagh ick den Heere sittende op eenen hoogen ende verhevenen throon, ende sijne zoomen vervullende den Tempel.
2 De Seraphim stonden boven hem, een yegelick hadde ses vleugelen: met twee bedeckte [yeder ] sijn aengesichte, ende met twee bedeckte hy sijne voeten, ende met twee vloogh hy.
3 Ende de eene riep tot den anderen, ende seyde: Heyligh, Heyligh, Heyligh is de HEERE der heyrscharen: De gantsche aerde is sijner heerlickheyt vol:
4 Soo dat de posten der dorpelen haer beweeghden van de stemme des roependen: ende het huys wert vervult met roock.
5 Doe seyde ick, Wee my, want ick vergae, dewijle ick een man van onreyne lippen ben, ende ick woone in ’t midden eens volcks dat onreyn van lippen is: want mijne oogen hebben den Koningh den HEERE der heyrscharen gesien.
6 Maer een van de Seraphim vloogh tot my, ende hadde een gloeijende kole in sijne hant, [die ] hy met de tange van den altaer genomen hadde:
7 Ende hy roerde mijnen mont daer mede aen, ende seyde, Siet dese heeft uwe lippen aengeroert: alsoo is uwe misdaet [van u ] geweken, ende uwe sonde is versoent.
8 Daer na hoorde ick de stemme des Heeren, dewelcke seyde: Wien sal ick senden? ende wie sal ons henen gaen? doe seyde ick, Siet, [hier ] ben ick, sendt my henen.
9 Doe seyde hy, Gaet henen, ende seght tot desen volcke, Hoorende hoort, maer en verstaet niet, ende siende siet, maer en merckt niet.
10 Maeckt het herte deses volcks vett, ende maeckt hare ooren swaer, ende sluyt hare oogen, op dat het niet en sie met sijne oogen, noch met sijne ooren en hoore, noch met sijn herte en verstae, noch sich bekeere, ende hy het genese.
11 Doe seyde ick, Hoe lange Heere? ende hy seyde: Tot dat de steden verwoest worden, soo datter geen inwoonder en zy, ende de huysen, datter geen mensche en zy, ende dat het lant met verwoestinge verstoort worde.
12 Want de HEERE sal die menschen verre wech doen, ende de verlatinge sal groot wesen in het binnenste des lants.
13 Doch sal noch een tiende deel daer in zijn, ende het sal weder keeren, ende zijn om af te weyden: [maer ] gelijck de eycke, ende gelijck de haegh-eycke, in dewelcke na de afwerpinge [der bladen noch ] steunsel is: [alsoo ] sal het heylige zaet het steunsel daer van zijn.