Belofte aan Abram
1 NA deze dingen geschiedde het woord des HEEREN tot Abram in een gezicht, zeggende: Vrees niet, Abram, Ik ben u een Schild, uw Loon zeer groot.
2 Toen zeide Abram: Heere, HEERE, wat zult Gij mij geven, daar ik zonder kinderen heenga en de bezorger van mijn huis is deze Damaskener Eliëzer?
3 Voorts zeide Abram: Zie, mij hebt Gij geen zaad gegeven, en zie, de zoon van mijn huis zal mijn erfgenaam zijn.
4 En ziet, het woord des HEEREN was tot hem, zeggende: Deze zal uw erfgenaam niet zijn; maar die uit uw lijf voortkomen zal, die zal uw erfgenaam zijn.
5 Toen leidde Hij hem uit naar buiten, en zeide: Zie nu op naar den hemel, en tel de sterren, indien gij ze tellen kunt; en Hij zeide tot hem: Zo zal uw zaad zijn.
6 En hij geloofde in den HEERE; en Hij rekende het hem tot gerechtigheid.
Het offer
7 Voorts zeide Hij tot hem: Ik ben de HEERE, Die u uitgeleid heb uit Ur der Chaldeeën, om u dit land te geven, om dat erfelijk te bezitten.
8 En hij zeide: Heere, HEERE, waarbij zal ik weten, dat ik het erfelijk bezitten zal?
9 En Hij zeide tot hem: Neem Mij een driejarige vaars, en een driejarige geit, en een driejarigen ram, en een tortelduif, en een jonge duif.
10 En hij bracht Hem deze alle, en hij deelde ze middendoor, en hij legde elks deel tegen het andere over; maar het gevogelte deelde hij niet.
11 En het wild gevogelte kwam neder op het aas; maar Abram joeg het weg.
12 En het geschiedde, als de zon was aan het ondergaan, zo viel een diepe slaap op Abram; en ziet, een schrik, en grote duisternis viel op hem.
13 Toen zeide Hij tot Abram: Weet voorzeker, dat uw zaad vreemd zal zijn in een land, dat het hunne niet is, en zij zullen hen dienen, en zij zullen hen verdrukken vierhonderd jaren.
14 Doch Ik zal het volk ook rechten, hetwelk zij zullen dienen; en daarna zullen zij uittrekken met grote have.
15 En gij zult tot uw vaderen gaan met vrede; gij zult in goeden ouderdom begraven worden.
16 En het vierde geslacht zal herwaarts wederkeren; want de ongerechtigheid der Amorieten is tot nog toe niet volkomen.
17 En het geschiedde, dat de zon onderging en het duister werd, en ziet, daar was een rokende oven en vurige fakkel, die tussen die stukken doorging.
18 Ten zelfden dage maakte de HEERE een verbond met Abram, zeggende: Aan uw zaad heb Ik dit land gegeven, van de rivier van Egypte af, tot aan die grote rivier, de rivier Frath:
19 Den Keniet, en den Keniziet, en den Kadmoniet,
20 En den Hethiet, en den Fereziet, en de Refaïeten,
21 En den Amoriet, en den Kanaäniet, en den Girgaziet, en den Jebusiet.
Abram, kleynmoedigh zijnde, wort van Godt door een gesichte, ende seer heerlicke, soo geestelicke, als lichamelicke beloften ghesterckt, ende door het geloove gerechtveerdight, vers 1. Godt bevestigt sijn verbont op eene bysondere wyse met Abram, hem voorseggende ende afbeeldende wat sijnen zade soude wedervaren, 9.
1 NAe dese dingen geschiedde ’t woort des HEEREN tot Abram in een gesichte, seggende: En vreest niet Abram, Ick ben u een Schildt, u loon seer groot.
2 Doe seyde Abram; Heere HEERE, wat sult ghy my geven, daer ick sonder kinderen henen gae? ende de besorgher van mijn huys is dese Damascener Eliëzer.
3 Voorder seyde Abram; Siet, my en hebt ghy geen zaedt gegeven, ende siet, de soon van mijn huys sal mijn erfgenaem zijn.
4 Ende siet, het woordt des HEEREN was tot hem, seggende; Dese en sal u erfghenaem niet zijn: maer die uyt uwen lijve voort komen sal, die sal u erfgenaem zijn.
5 Doe leydde hy hem uyt nae buyten, ende seyde; Siet nu op na den Hemel, ende telt de sterren, indien ghyse tellen kondt: ende hy seyde tot hem, Soo sal u zaedt zijn.
6 Ende hy geloofde in den HEERE: ende hy reeckende het hem [tot ] gerechtigheydt.
7 Voorder seyde hy tot hem: Ick ben de HEERE, die u uytgeleydt hebbe uyt Ur der Chaldeen, om u dit landt te geven, om dat erflick te besitten.
8 Ende hy seyde: Heere HEERE, waer by sal ick weten, dat ick het erflick besitten sal?
9 Ende hy seyde tot hem; Neemt my eene drie-jarige veerse, ende eene drie-jarige geyte, ende eenen drie-jarigen ram, ende eene tortel-duyve, ende eene jonge duyve.
10 Ende hy bracht hem alle dese, ende hy deeldese midden door, ende hy leyde elcks deel tegen het ander over: maer het gevogelte en deelde hy niet.
11 Ende het wildt gevogelte quam neder op het aes, maer Abram joegh het wech.
12 Ende het geschiedde, als de Sonne was aen het onder gaen, soo viel een diepe slaep op Abram: ende siet, een schrick, [ende ] groote duysternisse viel op hem.
13 Doe seyde hy tot Abram: Weet voorseker, dat u zaedt vreemt sal zijn in een landt, dat haer-lieder niet en is, ende sy sullen hen dienen, ende sy sullense verdrucken vier hondert jaer.
14 Doch ick sal het volck oock richten het welck sy sullen dienen: ende daer na sullen sy uyt trecken met groote have.
15 Ende ghy sult tot uwe vaderen gaen met vrede: ghy sult in goeden ouderdom begraven worden.
16 Ende het vierde gheslachte sal herwaerts weder keeren: want de ongherechtigheydt der Amoriten en is tot noch toe niet volkomen.
17 Ende het gheschiedde, dat de Sonne ondergingh, ende het duyster wert: ende siet, daer was een roockende oven, ende vyerighe fackel, die tusschen die stucken doorgingh.
18 Te dien selven daghe maeckte de HEERE een verbondt met Abram, seggende: Uwen zade heb ick dit lant gegeven, van de riviere Egypti af, tot aen die groote riviere, de riviere Phrath.
19 Den Keniter, ende den Keniziter, ende den Kadmoniter;
20 Ende den Hethiter, ende den Pheriziter, ende de Rephaim;
21 Ende den Amoriter, ende den Canaaniter, ende den Girgasiter, ende den Iebusiter.
