1 De godtloose als’se aenmercken de kortheyt, broosheyt, ende elendigheyt deses levens, 6 begeven haer om het selve door te brengen in allerley wellustigheyt. 10 Ende om de vrome te onderdrucken, 13 dewijle die haer selven houden voor kinderen Godts, ende der godtloosen quaet leven misprijsen ende bestraffen. 21 Wat haer soo verblint, 23 ende van waer dat selve gekomen is.
1 WAnt [dese dingen ] niet recht overleght hebbende, seggen sy tot malkanderen; Ons leven is kort ende moeijelick, ende daer en is geen genesinge tegen den doot des menschen, ende niemant en wort gekent die uyt de helle weder gekeert is.
2 Want by gevalle zijn wy geboren, ende na desen sullen wy zijn als of wy niet geweest waren: want het snuyven in onse neusgaten is een roock, ende de reden is een voncke, [voort komende ] door de beweginge onses herten.
3 Welcke uytgebluscht zijnde, soo wort het lichaem tot assche, ende onsen geest wort verspreyt gelijck de wijde lucht.
4 Ende onsen naem wort vergeten met der tijt, ende niemant en sal aen onse wercken gedencken: ende ons leven gaet voorby, gelijck de voetstappen van een wolcke, ende wort verstroyt gelijck een nevel, die van de stralen der sonne na gejaeght ende van hare hitte beswaert wort.
5 Want onsen tijt is een schaduwe die voorby gaet, ende daer en is geen wederkeeren van onse doot, want die is verzegelt, ende niemant en keert wederom.
6 Komt dan, ende laet ons de tegenwoordige goederen genieten, ende het gene wy besitten met der haest gebruycken, gelijck in der jeught.
7 Laet ons, ons opvullen met kostelicken wijn ende salve: ende de bloeme des lochts en gae ons niet voorby.
8 Laet ons, ons kroonen met rooseknoppen, eer dat sy verwelcken.
9 Niemant van ons en zy sonder deel te hebben aen onse vermetenheyt: laet ons over al merckteeckenen der weelde laten: want dit is ons’ deel, ende dit is ons’ lot.
10 Laet ons den armen rechtveerdigen overweldigen: ende laet ons de weduwen niet verschoonen, noch de grijse veeljarige hayren des ouden niet ontsien.
11 Maer onse sterckte zy een wet der gerechtigheyt, want het gene swack is wort onnuttigh bevonden.
12 Ende laet ons op den rechtveerdigen loeren, want hy is ons nadeeligh, ende stelt sich tegen onse wercken, ende verwijt ons de sonden [begaen ] tegen de wet, ende beruchtight ons van wegen de sonden onser wandelinge.
13 Hy wendt voor dat hy kennisse Godts heeft, ende noemt hemselven een kint des Heeren.
14 Hy is ons geworden tot een wederlegginge onser gedachten.
15 Hy is ons beswaerlick oock selfs om aen te sien, want sijn leven is den anderen ongelijck, ende sijne paden gantsch andere.
16 Wy worden van hem geacht voor valsch [silver ,] ende hy hout hem af van onse wegen, als van onreynigheden: hy prijst saligh het eynde der rechtveerdige, ende pocht dat Godt sijn vader is.
17 Laet ons sien, of sijne woorden waerachtigh zijn, ende laet ons versoecken wat uytkomste hy hebben sal.
18 Want indien de rechtveerdige een sone Godts is, soo sal hy hem te hulpe komen, ende sal hem verlossen uyt de hant der gene die hem tegenstaen.
19 Laet ons hem met smaet ende pijninge ondersoecken, op dat wy sijne bescheydenheyt mogen weten, ende sijne verdraeghsaemheyt beproeven.
20 Laet ons hem tot eenen schandelicken doot verwijsen, want daer sal op hem opsicht genomen worden, gelijck hy seght.
21 Dit hebben sy overleght, maer hebben gedwaelt: want hare boosheyt heeftse verblint.
22 Ende sy en verstaen de verborgentheden Godts niet, noch en hebben den loon der heyligheyt niet te hopen, noch en achten de eere der onbestraffelicke zielen niet.
23 Want Godt heeft den mensche geschapen tot onverderffelickheyt: ende heeft hem gemaeckt een beelt van sijne eygene natuere.
24 Maer door des duyvels nijdigheyt is de doot in de werelt gekomen: ende die sijnes deels zijn, die proeven deselve.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
