1 Gelijck Godt sijn volck klaerheyt verleende, ende door de vyer-colomne geleydde, 4 als hy den Egyptenaren, na hare verdiensten, in duysternisse liet sitten, 7 dat alsoo de vrome getroost, ende de godtloose gestraft worden, 11 gelijck de Egyptenaren gestraft zijn door ’t dooden harer eerstgeborene, 17 ende door groote verschrickingen. 20 Dat Godt wel somtijts sijn eygen volck plaeght, maer dat de plage ophoudt, soo haest sy haer bekeeren.
1 MAer uwe Heylige hadden een seer groot licht: der welcker stemme sy wel hoorden, maer en sagen hare gedaente niet:
2 Ende achteden die geluckigh, datse oock niet en leden: maer danckten haer datse te voren verongelijckt zijnde, haer [nochtans ] geen schade en deden: ende smeeckten om genade, dat sy met haer geschil hadden gehadt.
3 Waer voor ghy haer gaeft een vyervlammige colomne die haer geleydde op den wegh der onbekende reyse, ende een sonne die haer niet en beschadighde in hare heerlicke herberge.
4 Want sy waren oock weerdigh dat sy van ’t licht berooft ende in de duysternisse gevangen wierden gehouden, die uwe kinderen gevangelick in gesloten hielden, door welcke het onverderffelick licht uwer wet, der werelt soude gegeven worden.
5 Ende als sy beraetslaeght hadden de kleyne kinderen der Heylige te dooden, ende een kint van dien [in ’t water ] uytgeset ende behouden was, naemt ghy tot overtuyginge de menighte harer kinderen wech, ende verdorstse gesamentlick in een geweldigh water.
6 Die selve nacht was te voren onsen vaderen bekent geworden: op dat sy sekerlick wetende wat eeden het waren die sy gelooft hadden, daer over goets moedts souden zijn.
7 Ende van uw’ volck is verkregen de verlossinge der rechtveerdige, ende het verderf der vyanden.
8 Want gelijck ghy de tegenpartijen hebt gestraft, [alsoo ] hebt ghy ons daer mede tot u geroepen, ende verheerlickt.
9 Want de heylige kinderen der vrome offerden in ’t verborgen, ende ordineerden de Godtlicke wet met eendrachtigheyt, dat de Heylige beyde der selver goederen ende perijckelen te gelijck deelachtigh souden worden, singende alreede te voren den lof der vaderen.
10 Ende daer tegen klonck een niet over een stemmigh gekrijt der vyanden: ende een erbarmelicke stemme over de kinderen die beweent wierden, verspreydde haer gins en weder.
11 Ende de knecht met den heere wierden met gelijcke straffe geplaeght, ende de gemeene man moeste met den Koningh even het selve lijden.
12 Ende sy hadden gesamentlick alle, onder eenen naem des doots, ontallicke dooden: want de levendige en waren selfs niet genoeghsaem om die te begraven, overmits dat haer edelste geslachte in eenen oogenblick tijts verdorven wiert.
13 Want geen van alle dese dingen geloovende van wegen de tooverijen, hebben sy in den doot der eerstgeborene beleden, dat dit volck kinderen Godts waren.
14 Want als nu alle dingen in ruste ende stilte waren, ende de nacht in hare snelheyt half voorby was,
15 Doe sprongh uw’ alvermogende woort van den hemel uyt de Konincklicke throonen af, als een ernstigh krijghsheldt in ’t midden van haer lant, dat verdorven soude worden,
16 Dragende een scherp sweert, [namelick ] uw’ ongeveynst gebodt, ende staende vervulde het alles met doode, ende raeckte wel aen den hemel, maer gingh oock op de aerde.
17 Doe ontroerden haer terstont seer de inbeeldingen van schrickelicke droomen, ende een onverwachte vreese over quam haer:
18 Ende de eene herwaerts, de ander ginswaerts geworpen liggende half doot, openbaerde om wat oorsake hy stierf.
19 Want de droomen die haer ontroerden, hadden haer dit te voren beteeckent, op dat sy niet en souden vergaen, sonder te weten waerom sy [soo veel ] quaet leden.
20 Oock heeft al te met de aenvechtinge des doots de rechtveerdige aengeraeckt, ende is in de woestijne een verbrekinge der menighte geschiet: maer die toorn en duerde niet langh.
21 Want de onstraffelicke man quam haestelick ende streedt voor haer, brengende de wapenen sijnes diensts, [namelick ] het gebedt ende de versoeninge door het reuckwerck, ende stelde hem tegen de gramschap, ende maeckte een eynde van het jammer, betoonende dat hy uwe dienstknecht was.
22 Ende hy overwon den Verderver, niet door sterckte des lichaems, niet door kracht van wapenen: maer door het woort bracht hy den Plagenden t’onder, hebbende verhaelt de eeden, ende de verbonden met den vaderen opgerecht.
23 Want als nu alreede de doode met hoopen over malkanderen gevallen lagen, stont hy tusschen beyden, ende hieuw den toren af, ende sneedt den wegh af tot de levendige.
24 Want op den langen rock was het geheele verciersel, ende de heerlickheyt der vaderen in de vier rijen der steenen ingegraveert, ende uwe grootmogentheyt op den hoedt sijns hoofts.
25 Voor dese dingen weeck de Verderver, ende dese vreesde hy: Want de beproevinge des toorns was alleen genoegh.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
