Een bedroefde klaghte der Ioden in Babel, over het schampen en spotten harer vyanden, die van hen vrolicke liedekens eyschten: hare bestendige hope tot Godt, mitsgaders een vloeck over Edom ende Babel.
1 AEn de rivieren van Babel, daer saten wy, oock weenden wy, als wy gedachten aen Zion.
2 Wy hebben onse harpen gehangen aen de wilgen die daer inne zijn.
3 Als aldaer die ons gevangen hielden, de woorden eenes liedts van ons begeerden: ende sy die ons over hoop geworpen hadden, vreught: [seggende ,] Singht ons [een ] van de liederen Zions.
4 [Wy seyden ] Hoe souden wy een liedt des HEEREN singen in een vreemt lant?
5 Indien ick u vergete, O Ierusalem, soo vergete mijne rechter hant [haer selfs .]
6 Mijne tonge kleve aen mijn gehemelte, soo ick aen u niet en gedencke, soo ick Ierusalem niet en verheffe boven het hooghste mijner blijdtschap.
7 HEERE, gedenckt aen de kinderen Edoms, aen den dagh Ierusalems, die daer seyden, Ontblootse, Ontblootse tot haer fondament toe.
8 O dochter Babels, die verwoest sult worden, welgeluckigh sal hy zijn, die u uwe misdaet vergelden sal, die ghy aen ons misdaen hebt.
9 Welgeluckigh sal hy zijn, die uwe kinderkens grijpen, ende aen de steenrotze verpletteren sal.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
