De Psalmist vermaent tot prijs ende lof des Heeren alle bevrijdde uyt de hant harer wederpartijders, alle dwalende in vreemdelinghschap, alle gevangene, ende krancke, alle zeevarende, ende voorts alle andre menschen van wegen de veranderingen in elcken lande ende persoone, door Godes regeeringe, prijsende de gene die dit wel waer nemen.
1 LOoft den HEERE, want hy is goet, want sijne goedertierenheyt is in der eeuwigheyt.
2 Dat [sulcks ] de bevrijdde des HEEREN seggen, die hy van de hant der wederpartijders gevrijdt heeft.
3 Ende die hy uyt de landen versamelt heeft, van ’t Oosten ende van ’t Westen, van ’t Noorden, ende van de zee.
4 Die in de woestijne dwaelden, in eenen wegh der wildernisse: die geene stadt ter wooninge en vonden.
5 Sy waren hongerigh, oock dorstigh, hare ziele was in hen overstelpt.
6 Doch roepende tot den HEERE in de benauwtheyt die sy hadden, heeft hyse geredt uyt hare anghsten.
7 Ende hy leyddese op eenen rechten wegh: om te gaen tot een stadt ter wooninge.
8 Laetse voor den HEERE sijne goedertierenheyt loven, ende sijne wonderwercken voor de kinderen der menschen.
9 Want hy de dorstige ziele verzadight, ende de hongerige ziele met goet vervult heeft.
10 Die in duysternisse ende de schaduwe des doots saten, gebonden met verdruckinge ende yser:
11 Om datse wederspannigh waren geweest tegen Godes geboden, ende den raet des Alderhooghsten onweerdelick verworpen hadden.
12 Daerom hy haer ’t herte door swarigheyt vernedert heeft: sy zijn gestruyckelt, ende daer en was geen helper.
13 Doch roepende tot den HEERE in de benauwtheyt die sy hadden: verloste hyse uyt hare anghsten.
14 Hy voerdese uyt de duysternisse, ende de schaduwe des doots: ende hy brack hare banden.
15 Laetse voor den HEERE sijne goedertierenheyt loven, ende sijne wonderwercken voor de kinderen der menschen.
16 Want hy heeft de koperen deuren gebroken: ende d’yseren grendelen in stucken gehouwen.
17 De sotte worden om den wegh harer overtredinge, ende om hare ongerechtigheden geplaeght.
18 Hare ziele grouwelde van alle spijse: ende sy waren tot aen de poorten des doots gekomen.
19 Doch roepende tot den HEERE in de benauwtheyt die sy hadden: verloste hyse uyt hare anghsten.
20 Hy sondt sijn woort uyt, ende heeldese, ende rucktese uyt hare kuylen.
21 Laetse voor den HEERE sijne goedertierenheyt loven, ende sijne wonderwercken voor de kinderen der menschen.
22 Ende datse lof-offeren offeren, ende met gejuych sijne wercken vertellen.
23 Die met schepen ter zee afvaren, handel doende op groote wateren,
24 Die sien de wercken des HEEREN, ende sijne wonderwercken in de diepte.
25 Als hy spreeckt, soo doet hy eenen stormwint opstaen, die hare golven om hooge verheft.
26 Sy rijsen op na den hemel, sy dalen neder tot in de afgronden: hare ziele versmelt van anghst.
27 Sy danssen ende waggelen als een droncken man, ende al hare wijsheyt wort verslonden.
28 Doch roepende tot den HEERE in de benauwtheyt die sy hadden: soo voerde hyse uyt hare anghsten.
29 Hy doet den storm stille staen, soo dat hare golven stille swijgen.
30 Dan zijnse verblijdt, om datse gestilt zijn, ende dat hyse tot de haven harer begeerte geleyt heeft.
31 Laetse voor den HEERE sijne goedertierenheyt loven, ende sijne wonderwercken voor de kinderen der menschen,
32 Ende hem verhoogen, in de gemeynte des volcks, ende in ’t gestoelte der Oudtsten hem roemen.
33 Hy stelt de rivieren tot eene woestijne, ende watertochten tot een dorstigh [lant .]
34 ’t Vruchtbaer lant tot souten [gront ,] om de boosheyt der gener die daer in woonen.
35 Hy stelt de woestijne tot eenen waterpoel, ende het dorre lant tot watertochten.
36 Ende hy doet de hongerige aldaer woonen, ende sy stichten eene stadt ter wooninge:
37 Ende bezaeijen ackers ende planten wijngaerden, die inkomende vrucht voort brengen.
38 Ende hy zegentse, soo datse seer vermenighvuldigen, ende haer vee en vermindert hy niet.
39 Daer na verminderense, ende komen t’onder, door verdruckinge, quaet, ende droeffenisse.
40 Hy stort verachtinge uyt, over de Princen, ende doetse dwalen in’t woeste, daer geen wegh en is.
41 Maer hy brenght den nootdruftigen uyt de verdruckinge in een hoogh vertreck, ende maeckt de huysgesinnen als kudden.
42 De oprechte sien ’t, ende zijn verblijdt, maer alle ongerechtigheyt stopt haren mont.
43 Wie is wijs? die neme dese [dingen ] waer: ende datse verstandelick letten op de goedertierenheden des HEEREN.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
