Balac de Koningh der Moabiten ontbiedt Bileam, om Israël te vloecken, ver s 1, et c. Bileam vraeght den HEERE wat hy doen soude, 8. Die verbiedt hem tot Balac te gaen, 12. Balac ontbiedt hem ten anderen male, 15. ende de HEERE laet hem gaen, 20. De Engel soude hem gedoot hebben, hadde niet sijn ezelinne ter zijden af getreden, 21. ende haer onder hem neder geleyt, 27. Bileams oogen worden geopent, dat hy den Engel sagh, 31. Die bestraft hem, 32. Hy bekent sijn schult, ende is willigh weder te keeren, 34. maer de Engel laet hem voort trecken, 35. Balac komt Bileam te gemoete, ende ontfanght hem seer treffelick, 36. maer wat hy hem voor eere doet, hy en kan hem niet bewegen Israël te vloecken, 38.
1 DAer na reysden de kinderen Israëls, ende legerden sich in de vlacke velden Moabs, aen dese zijde der Iordane van Iericho.
2 Doe Balac de sone Zippors sagh, alles dat Israël den Amoriten gedaen hadde:
3 Soo vreesde Moab seer voor het aengesichte deses volcks, want het was vele: ende Moab was beanghstight voor het aengesichte der kinderen Israëls.
4 Derhalven seyde Moab tot de Oudtste der Midianiten, Nu sal dese gemeynte oplecken al wat rontom ons is, gelijck de osse de groente des velts opleckt: Te dier tijt nu was Balac de sone Zippors Koningh der Moabiten.
5 Die sondt boden aen Bileam den sone Beors te Pethor, welcke aen de riviere is, in het lant der kinderen sijns volcks, om hem te roepen: seggende, Siet daer is een volck uyt Egypten getogen, siet, het heeft het gesichte des lants bedeckt, ende het blijft liggen recht tegen over my.
6 Ende nu, komt doch, vervloeckt my dit volck, want het is machtiger dan ick, misschien sal ick het kunnen slaen, ofte sal het uyt het lant verdrijven: want ick weet, dat wien ghy zegent, die sal gezegent zijn, ende dien ghy vervloeckt, die sal vervloeckt zijn.
7 Doe gingen de Oudtste der Moabiten, ende de Oudtste der Midianiten, ende hadden den [loon der ] waerseggingen in hare hant: alsoo quamen sy tot Bileam, ende spraken tot hem de woorden Balacs.
8 Hy dan seyde tot haer, Vernacht hier desen nacht, soo sal ick u-lieden een antwoorde weder brengen, gelijck als de HEERE tot my sal gesproken hebben: doe bleven de Vorsten der Moabiten by Bileam.
9 Ende Godt quam tot Bileam, ende seyde, Wie zijn die mannen, die by u zijn?
10 Doe seyde Bileam tot Godt: Balac de sone Zippors de Koningh der Moabiten heeftse tot my gesonden, [seggende :]
11 Siet, daer is een volck uyt Egypten getogen, ende ’t heeft het gesichte des lants bedeckt: komt nu, vervloeckt het my, misschien sal ick tegen het selve kunnen strijden, ofte het uytdrijven.
12 Doe seyde Godt tot Bileam, Ghy en sult met hen niet trecken: ghy en sult dat volck niet vloecken, want het is gezegent.
13 Doe stont Bileam ’s morgens op, ende seyde tot de Vorsten Balacs, Gaet na u lant: want de HEERE weygert my toe te laten met u-lieden te gaen.
14 Soo stonden dan de Vorsten der Moabiten op, ende quamen tot Balac: ende sy seyden, Bileam heeft geweygert met ons te gaen.
15 Doch Balac voer noch voort Vorsten te senden, meer ende eerlicker dan die waren:
16 Die tot Bileam quamen, ende hem seyden, Alsoo seyt Balac de sone Zippors, Laet u doch niet beletten tot my te komen.
17 Want ick sal u seer hooge vereeren, ende al dat ghy tot my seggen sult, dat sal ick doen: soo komt doch, vervloeckt my dit volck.
18 Doe antwoordde Bileam, ende seyde tot de dienaren Balacs, Wanneer Balac my sijn huys vol silvers ende gouts gave, soo en vermochte ick niet het bevel des HEEREN mijnes Godts te overtreden, om te doen kleyn ofte groot.
19 Ende nu, blijft ghylieden doch oock hier desen nacht, dat ick wete wat de HEERE tot my voorder spreken sal.
20 Godt nu quam tot Bileam des nachts, ende seyde tot hem, Dewijle die mannen gekomen zijn om u te roepen, staet op, gaet met hen: ende nochtans sult ghy dat doen, het welcke ick tot u spreken sal.
21 Doe stont Bileam des morgens op, ende zadelde sijn ezelinne, ende hy trock henen met de Vorsten Moabs.
22 Doch Godes toorn wert ontsteken, om dat hy henen toogh, ende de Engel des HEEREN stelde sich in den wegh, hem tot een tegenpartije: hy nu reedt op sijne ezelinne, ende twee sijner jongeren waren by hem.
23 De ezelinne nu sagh den Engel des HEEREN staende in den wegh, met sijn uytgetrocken sweert in sijne hant, daerom weeck de ezelinne uyt den wegh, ende gingh in het velt: doe sloegh Bileam de ezelinne, om deselve na den wegh te doen wenden.
24 Maer de Engel des HEEREN stont in een padt der wijngaerden, zijnde een muer aen dese, ende een muer aen gene zijde.
25 Doe de ezelinne den Engel des HEEREN sagh, soo klemde sy haer selven aen den wandt, ende klemde Bileams voet aen den wandt: daerom voer hy voort haer te slaen.
26 Doe gingh de Engel des HEEREN noch voorder: ende hy stont in een enge plaetse, daer geen wegh en was, om te wijcken ter rechter, noch ter slincker hant.
27 Als de ezelinne den Engel des HEEREN sagh, soo leyde sy haer neder onder Bileam: ende de toorn Bileams ontstack, ende hy sloegh de ezelinne met eenen stock.
28 De HEERE nu opende den mont der ezelinne, die tot Bileam seyde, Wat hebbe ick u gedaen, dat ghy my nu drie mael geslagen hebt?
29 Doe seyde Bileam tot de ezelinne, Om dat ghy my bespott hebt: och oft ick een sweert in mijne hant hadde! want ick soude u nu dooden.
30 De ezelinne nu seyde tot Bileam, Ben ick niet uwe ezelinne, op dewelcke ghy gereden hebt van doe af dat ghy [mijn heere ] geweest zijt, tot op desen dagh? ben ick oyt gewent geweest u alsoo te doen? hy dan seyde, Neen.
31 Doe ontdeckte de HEERE de oogen Bileams, soo dat hy den Engel des HEEREN sagh staende in den wegh, ende sijn uytgetrocken sweert in sijne hant: daerom neyghde hy het hooft ende buyghde sich op sijn aengesichte.
32 Doe seyde de Engel des HEEREN tot hem, Waerom hebt ghy uwe ezelinne nu drie mael geslagen? siet, ick ben uyt gegaen [u ] tot een tegenpartije, dewijle desen wegh van my afwijckt.
33 Maer de ezelinne heeft my gesien, ende sy is nu drie mael voor mijn aengesichte geweken: indien sy voor mijn aengesicht niet geweken en ware, sekerlick ick soude u nu oock gedoodet, ende haer by het leven behouden hebben.
34 Doe seyde Bileam tot den Engel des HEEREN, Ick hebbe gesondight, want ick en hebbe niet geweten, dat ghy my te gemoete op desen wegh stont: ende nu, is het quaet in uwe oogen, ick sal weder keeren.
35 De Engel des HEEREN nu seyde tot Bileam, Gaet henen met dese mannen, maer alleenlick dat woort, dat ick tot u spreken sal, dat sult ghy spreken: Alsoo toogh Bileam met de Vorsten Balacs.
36 Als Balac hoorde, dat Bileam quam: soo gingh hy uyt hem te gemoete tot de stadt der Moabiten, welcke aen de lantpale Arnons [leyt ,] die aen het uyterste der lantpale is.
37 Ende Balac seyde tot Bileam, Hebbe ick niet ernstelick tot u gesonden, om u te roepen? waerom en zijt ghy niet tot my gekomen? kan ick u niet te rechte vereeren?
38 Doe seyde Bileam tot Balac, Siet ick ben tot u gekomen, sal ick nu eenighsins yets kunnen spreken? het woort het welck Godt in mijnen mont leggen sal, dat sal ick spreken.
39 Ende Bileam gingh met Balac: ende sy quamen te Kiriath-Huzoth.
40 Doe slachtte Balac runderen ende schapen; ende hy sondt aen Bileam, ende aen de Vorsten die by hem waren.
41 Ende het geschiedde des morgens, dat Balac den Bileam nam, ende voerde hem op de hooghten Baals: dat hy van daer sage het uyterste des volcks.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
