Iona, andermael van Godt gesonden zijnde, predickt den Nineviten haren ondergangh, ver s 1, et c. sulcks sy geloovende, verootmoedigen haer voor den Heere (soo wel de Koningh, als d’onderdanen) met vasten, bidden, ende beteren haers levens, 5. waer op haer Godt verschoont, 10.
1 ENde het woort des HEEREN geschiedde ten anderen male tot Iona, seggende:
2 Maeckt u op, gaet na de groote stadt Nineve: ende predickt tegen haer de predikinge, die ick tot u spreke.
3 Doe maeckte sich Iona op, ende gingh na Nineve, na ’t woort des HEEREN: Nineve nu was eene groote stadt Godts, van drie daghreysen.
4 Ende Iona begon in de stadt te gaen, eene daghreyse: ende hy predickte, ende seyde; Noch veertigh dagen, dan sal Nineve worden omgekeert.
5 Ende de lieden van Nineve geloofden aen Godt: ende sy riepen een vasten uyt, ende bekleedden haer met sacken van haren grootsten af tot haren kleynsten toe.
6 Want dit woort geraeckte tot den Koningh van Nineve, ende hy stont op van sijnen throon, ende dede sijn heerlick overkleet van sich: ende hy bedeckte sich met eenen sack, ende satt neder in der asschen.
7 Ende hy liet uytroepen, ende men sprack te Nineve, uyt bevel des Koninghs ende sijner Grooten, seggende: En laet mensch noch beest, runt noch schaep, yet wat smaken, en laetse niet weyden, noch water drincken.
8 Maer mensch ende beest sullen met sacken bedeckt zijn, ende sullen sterckelick tot Godt roepen: ende sy sullen haer bekeeren, een yegelick van sijnen boosen wegh, ende van het gewelt dat in hare handen is.
9 Wie weet? Godt mochte sich wenden, ende berouw hebben: ende hy mochte sich wenden van de hittigheyt sijns toorns, dat wy niet en vergingen.
10 Ende Godt sagh hare wercken, dat sy haer bekeerden van haren boosen wegh: ende het berouwde Godt over het quaet, dat hy gesproken hadde hen te sullen doen, ende en dede ’t niet.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
