Godt voortgaende in’t verhalen sijner wercken, maeckt gewagh van het gene hy doet ontrent de leeuwen, vers 1, et c. de raven, 3. de steengeyten, 4. den woudt-ezel, 8. den eenhoorn, 12. den paeuw, oyvaer, ende struysvogel, 16. het peert, 22. de sperwer, 29. den arent, 30. Godt bestraft Iob van sijne vermetentheyt, 34. Iob bekent sijne schult, 36.
1 SUlt ghy voor den ouden leeuw roof jagen? of de graegheyt der jonge leeuwen vervullen?
2 Als sy neder bucken in de holen, [ende ] in den kuyl sitten, ter loeringe.
3 Wie bereyt de rave haren kost, als hare jongen tot Godt schreeuwen, [als ] sy dwalen, om datter geen eten en is?
4 Weet ghy den tijt van het baren der steengeyten? hebt ghy waergenomen den arbeyt der hinden?
5 Sult ghy de maenden tellen, [die ] sy vervullen? ende weet ghy den tijt van haer baren?
6 Als sy haer krommen, hare jongen met versplijtinge voort brengen, hare smerten uytwerpen?
7 Hare jongen worden kloeck, worden groot door het koorn: sy gaen uyt, ende en keeren niet weder tot deselve.
8 Wie heeft den woudt-ezel vry henen gesonden? ende wie heeft de banden des wilden ezels gelost?
9 Dien ick de wildernisse tot sijn huys bestelt hebbe, ende het siltige tot sijne wooningen.
10 Hy belacht het gewoel der stadt, het menigerley getier des drijvers en hoort hy niet.
11 Dat hy uytspeurt op de bergen, is sijne weyde: ende hy soeckt allerley groensel na.
12 Sal den eenhoorn u willen dienen? sal hy vernachten aen uwe kribbe?
13 Sult ghy den eenhoorn met sijn touw aen de vooren binden? sal hy de leeghten achter u eggen?
14 Sult ghy op hem vertrouwen, om dat sijne kracht groot is? ende sult ghy uwen arbeyt op hem laten?
15 Sult ghy hem gelooven, dat hy u zaet sal weder brengen, ende vergaderen [tot ] uwen dorschvloer?
16 Zijn [van u ] de verheugelicke vleugelen der paeuwen? ofte de vederen des oyvaers, ende des struysvogels?
17 Dat sy hare eijeren in de aerde laet, ende in het stof die verwarmt,
18 Ende vergeet, dat de voet die drucken kan, ende de dieren des velts die vertrappen konnen?
19 Sy verhardet sich tegen hare jon-gen, als ofse hare niet en waren: haren arbeyt is te vergeefs, [om dat ] sy sonder vreese is.
20 Want Godt heeft haer van wijsheyt ontbloot, ende heeft haer des verstants niets mede gedeylt.
21 Als het tijt is, verheft sy haer in de hooghte: sy belacht het peert, ende sijnen rijder.
22 Sult ghy ’t peert sterckte geven? kondt ghy sijnen hals met donder bekleeden?
23 Sult ghy ’t beroeren, als eenen sprinckhaen? de pracht van sijn gesnuyf is eene verschrickinge.
24 Het graeft in den gront, ende het is vrolick in sijne kracht: ende treckt uyt, den geharnaschten te gemoete.
25 Het belacht de vreese, ende en wort niet ontstelt, ende en keert niet wederom van wegen het sweert.
26 Tegen hem rotelt de pijlkoker; het vlammigh yser der spiesse, ende der lance.
27 Met schuddinge, ende beroeringe slockt het d’aerde op, ende en gelooft niet, dat het is’t geluyt der basuyne.
28 In’t volle geklanck der basuyne, seyt het, Heah: ende rieckt den krijgh van verren, den donder der Vorsten, ende ’t gejuych.
29 Vlieght de sperwer door u verstant? [ende ] breydt sy hare vleugelen uyt na het Zuyden?
30 Is’t na u bevel, dat den arent sich om hooge verheft, ende dat hy sijnen nest in de hooghte maeckt?
31 Hy woont, ende vernacht in de steenrotze, op de scherpte der steenrotze, ende der vaster plaetse.
32 Van daer speurt hy de spijse op: sijne oogen sien van verren af.
33 Oock suypen sijne jongen bloet, ende waer verslagene zijn, daer is hy.
34 Ende de HEERE antwoordde Iob, ende seyde:
35 Is het twisten met den Almachtigen, onderrichten? wie Godt bestraft, die antwoorde daer op.
36 Doe antwoordde Iob den HEERE, ende seyde:
37 Siet, ick ben te geringe, wat soude ick u antwoorden? ick legge mijne hant op mijnen mont.
38 Eenmael heb’ ick gesproken; maer en sal niet antwoorden; ofte tweemael, maer en sal niet voort varen.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
