Iob stelt tegen sijnen voorgaenden welstant, sijne tegenwoordige elende, bestaende in groote verachtinge, die hem de onweerdighste lieden aendeden, vers 1, et c. in wreede aenvechtinge, daer mede hy in sijn geloove, ende hope bestreden wiert, 12. in verschrickingen, 15. in anghst, 16. in smerten des lichaems, 17. in uyterste smaetheyt, ende vernederinge, daer in hy niet verhoort en wiert, 19. in doodelicke verswackinge sijner krachten, 22. niet tegenstaende sijne vroomigheyt, 25. in’t gewelt sijner sieckte, 27. in droefheyt, ende geklagh, 31.
1 MAer nu lacchen over my mindere dan ick van dagen, welcker vaderen ick versmaet soude hebben; om by de honden mijner kudde te stellen.
2 Waer toe soude my oock geweest zijn de kracht harer handen? sy was [door ] ouderdom in hen vergaen.
3 Die door gebreck, ende honger eensaem waren, vliedende na dorre plaetsen; [in ’t ] donckere, woeste, ende verwoestede.
4 Die siltige kruyden pluckten by de struycken; ende welcker spijse was de wortel der jeneveren.
5 Sy wierden uyt het midden uytgedreven: (men jouwde over hen, als [over ] eenen dief,)
6 Op datse woonen souden in de kloven der dalen, de holen des stofs, ende der steenrotzen.
7 Sy schreeuwden tusschen de struycken, onder de netelen vergaderden sy sich.
8 Sy waren kinderen der dwasen, ende kinderen van geenen name: sy waren geslagen uyt den lande.
9 Maer nu ben ick haer snarenspel geworden: ende ick ben hen tot een klapwoort.
10 Sy hebben eenen grouwel aen my, sy maken sich verre van my: ja sy en onthouden het speecksel niet van mijn aengesichte.
11 Want hy heeft mijn zeel los gemaeckt, ende my bedruckt: daerom hebben sy den breydel voor mijn aengesichte afgeworpen.
12 Ter rechter hant staet de jeught op, stooten mijne voeten uyt; ende banen tegen my hare verderflicke wegen.
13 Sy breken mijn padt af, sy voorderen mijn elende: sy en hebben geenen helper [van doen ].
14 Sy komen aen, als door eene wij-de breucke: onder de verwoestinge rollen sy sich aen.
15 Men is [met ] verschrickingen tegen my gekeert; elck eene vervolght als een wint mijne edele [ziele :] ende mijn heyl is als een wolcke voorby gegaen.
16 Daerom stort haer nu mijne ziele in my uyt: de dagen des drucks grijpen my aen.
17 Des nachts doorboort hy mijne beenderen in my: ende mijne puls-aderen en rusten niet.
18 Door de veelheyt der kracht is mijn kleet verandert: hy omgordt my als de krage mijnes rocks.
19 Hy heeft my in’t slijck geworpen, ende ick ben gelijck geworden als stof, ende assche.
20 Ick schreye tot u, maer ghy en antwoort my niet: ick sta, maer ghy en acht [niet ] op my.
21 Ghy zijt verandert in eenen wreeden tegen my: door de sterckte uwer hant wederstaet ghy my hatelick.
22 Ghy heft my op in den wint, ghy doet my [daer op ] rijden: ende ghy versmelt my het wesen.
23 Want ick weet dat ghy my ter doot brengen sult, ende tot het huys der t’samenkomste aller levendigen.
24 Maer hy en sal tot den aerdthoop de hant niet uytsteken: is’er by haerlieden geschrey in sijne verdruckinge?
25 Weende ick niet over hem die harde dagen hadde? was mijne ziele niet beanghst over den nootdruftigen?
26 [Nochtans ] doe ick het goede verwachtede, soo quam het quade: doe ick hoopte na het licht, soo quam de donckerheyt.
27 Mijn ingewandt ziedet, ende en is niet stille: de dagen der verdruckinge zijn my voorgekomen.
28 Ick ga swart daer henen, niet van de sonne: opstaende schreeuw ick in de gemeynte.
29 Ick ben den draken een broeder geworden: ende een metgeselle der jonge struyssen.
30 Mijn huydt is swart geworden over my: ende mijn gebeente is ontsteken van dorrigheyt.
31 Hierom is mijn harpe tot eene rouwklage geworden: ende mijn orgel tot eene stemme der weenenden.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
