De Propheet vervolght sijne weeklage, ver s 1. ende wenscht van sijn volck wech te zijn, om de grouwelen die onder haer gemeyn waren, als overspel, trouwloosheyt, liegen ende bedriegen, 2, et c. ongehoorsaemheyt, ende afgoderije, 13, 14. daerom haer Godt moet ende sal straffen, ende soo schrickelick verwoesten, dat men het niet genoegh en konne beklagen, 7, 9, 10. et c. Godt waerschouwt voor ydel vertrouwen, ende leert sijn volck op hem alleen te vertrouwen, ende te trachten na het gene dat hem behaeght, 23. dreyght eyndelick niet alleen den Ioden, als misbruyckers, maer oock den omliggenden Heydenen, als verachters der besnijdenisse, 25.
1 OCh dat mijn hooft water ware, ende mijn’ ooge een sprinck-ader van tranen! soo soud’ick dagh ende nacht beweenen de verslagene der dochter mijns volcks.
2 Och dat ick in de woestijne een herberge der wandelaers hadde! soo soud’ick mijn volck verlaten, ende van hen trecken: want sy zijn alle overspeelders, een trouwloosen hoop.
3 Ende sy spannen hare tonge, [als ] haren boge, [tot ] leugen; sy worden geweldigh in den lande, doch niet tot waerheyt: want sy gaen voort van boosheyt tot boosheyt, maer my en kennen sy niet, spreeckt de HEERE.
4 Wachtet u, een yegelijck van sijnen vrient, ende en vertrouwet niet op eenigen broeder: want elck broeder doet niet dan bedriegen, ende elck vrient wandelt [in ] achterklap.
5 Ende sy handelen bedrieghlick, een yeder met sijnen vrient, ende en spreken de waerheyt niet: sy leeren hare tonge leugen spreken, sy maken sich moede met verkeerdelick te handelen.
6 Uwe wooninge is in het midden van bedrogh: door bedrogh weygeren sy my te kennen, spreeckt de HEERE.
7 Daerom seyt de HEERE der heyrscharen alsoo; Siet ick salse smelten ende salse beproeven: want hoe soud’ick [anders ] doen, ten aensien der dochter mijns volcks?
8 Hare tonge is een moortpijl, sy spreeckt bedrogh: een yeder spreeckt met sijnen naesten [van ] vrede met sijnen mont, maer in sijn binnenste leyt hy sijne lagen.
9 Soud’ickse om dese dingen niet besoecken, spreeckt de HEERE? en soude mijne ziele haer niet wreken aen sulck een volck, als dit is?
10 Ick sal een geween ende eene weeklage opheffen over de bergen, ende een klaeghliedt over de herders hutten der woestijne: want sy zijn af gebrant, datter niemant door en gaet, ende men hoort’er geene stemme van vee; van de vogelen des Hemels aen tot de beesten toe, zijnse wech gesworven, door gegaen.
11 Ende ick sal Ierusalem stellen tot [steen- ]hoopen, [tot ] eene wooninge der draken: ende de steden van Iuda sal ick stellen [tot ] eene verwoestinge, sonder inwoonder.
12 Wie is de wijse man, die dit verstae? ende tot wien heeft de mont des HEEREN gesproken, dat hy het verkondige? Waerom het lant vergaen [ende ] af gebrant zy als eene woestijne, datter niemant door en gaet.
13 Ende de HEERE seyde; Om dat sy mijne wet, die ick voor haer aengesichte gegeven hadde, verlaten hebben: ende na mijne stemme niet gehoort, noch daer na gewandelt en hebben:
14 Maer hebben gewandelt na ’t goetduncken haers herten: ende na de Baals, het welcke hare vaders hen geleert hadden:
15 Daerom seyt de HEERE der heyrscharen, de Godt Israëls, alsoo; Siet ick sal dit volck spijsen met alssen: ende ick salse drencken met gallewater.
16 Ende ick salse verstroijen onder de Heydenen, die sy niet gekent en hebben, sy noch hare vaders: ende ick sal het sweert achter hen senden, tot dat ickse verteert sal hebben.
17 Soo seyt de HEERE der heyrscharen, Merckt daer op, ende roepet klaeghvrouwen, datse komen: ende sendet henen na de wijse [vrouwen, ] datse komen,
18 Ende haesten, ende een weeklage over ons opheffen: dat onse oogen van tranen neder dalen, ende onse oogenleden van water vlieten.
19 Want daer is eene stemme van weeklage gehoort uyt Zion: Hoe zijn wy verstoort! wy zijn seer beschaemt, om dat wy het lant hebben verlaten, om datse onse wooningen hebben om geworpen.
20 Hooret dan des HEEREN woort, ghy wijven, ende uwe oore ontfange ’t woort sijns monts: en leeret uwe dochteren weeklagen, ende elck eene hare metgesellinne klaeghliederen.
21 Want de doot is geklommen in onse vensteren, sy is in onse palleysen gekomen: om de kinderkens uyt te roeijen van de wijcken, de jongelingen van de straten.
22 Spreeckt; Soo spreeckt de HEERE, Ia een doot lichaem des menschen sal liggen, als mist op ’t open velt: ende als eene garve achter den maeijer, die niemant op en samelt.
23 Soo seyt de HEERE: Een wijse en beroeme sich niet in sijne wijsheyt, ende de stercke en beroeme sich niet in sijne sterckheyt: een rijcke en beroeme sich niet in sijnen rijckdom.
24 Maer die sich beroemt, beroeme sich hier in, dat hy verstaet, ende my kent, dat ick de HEERE ben, doende weldadigheyt, recht ende gerechtigheyt op der aerden: want in die dingen hebbe ick lust, spreeckt de HEERE.
25 Siet, de dagen komen, spreeckt de HEERE, dat ick besoeckinge sal doen, over allen besnedenen , met de gene die de voorhuyt hebben .
26 Over Egypten, ende over Iuda, ende over Edom, ende over de kinderen Ammons, ende over Moab, ende over alle die aen de hoecken afgekort zijn, die in de woestijne woonen: want alle de Heydenen hebben de voorhuyt, maer het gantsche huys Israëls heeft de voorhuyt des herten.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
