Vermaen tot oprechte bekeeringe, ver s 1, et c. wijtloopige verkondiginge ende afbeeldinge der toekomstige verstooringe des Ioodschen lants door de Babyloniers, om der sonden wille, tegen het voorgeven der valscher Propheten, 5, 27. waer over de Propheet bitterlick weeklaeght, 19. ondertusschen belooft Godt eene genadige matiginge der plagen, 27.
1 SOo ghy u bekeeren sult, Israël, spreeckt de HEERE, bekeert u tot my: ende soo ghy uwe verfoeyselen van mijn aengesichte sult wech doen, soo en swerft niet om:
2 Maer sweert, [Soo waerachtigh als ] de HEERE leeft, in waerheyt, in recht ende in gerechtigheyt: soo sullen sich de Heydenen in hem zegenen, ende sich in hem roemen.
3 Want soo seyt de HEERE tot de mannen van Iuda, ende tot Ierusalem; Braeckt u-lieden een braecklant: ende en zaeyt niet onder de doornen.
4 Besnijdet u den HEERE, ende doet wech de voorhuyden uwes herten, ghy mannen van Iuda, ende inwoonders van Ierusalem: op dat mijne grimmigheyt niet uyt en vare als een vyer, ende brande, dat niemant blusschen en konne, van wegen de boosheyt uwer handelingen.
5 Verkondiget in Iuda, ende laet het hooren te Ierusalem, ende seght het; ja blaset de basuyne in den lande: roepet met voller [stemme, ] ende segget; Versamelt u-lieden, ende laet ons in gaen in de vaste steden.
6 Werpet de baniere op na Zion, vluchtet met hoopen, en blijvet niet staen: want ick brenge een quaet aen van’t Noorden, ende eene groote breucke.
7 De leeuw is op gekomen uyt sijne hage, ende de verderver der Heydene is op getrocken, hy is uyt gegaen uyt sijne plaetse: om u lant te stellen in verwoestinge; uwe steden sullen verstoort worden, datter niemant in en woone.
8 Hierom gordet sacken aen, bedrijvet misbaer ende huylet: want de hittigheyt van des HEEREN toorn en is niet van ons afgekeert.
9 Ende ’t sal te dier tijt geschieden, spreeckt de HEERE, [dat ] het herte des Koninghs ende het herte der Vorsten vergaen sal: ende de Priesters sullen sich ontsetten, ende de Propheten sich verwonderen.
10 Doe seyd’ick, Ach Heere HEERE, Waerlick ghy hebt dit volck, ende Ierusalem, grootlicks bedrogen, seggende; Ghylieden sult vrede hebben: daer het sweert tot aen de ziele raeckt.
11 Te dier tijt sal tot desen volcke ende tot Ierusalem geseyt worden; Een dorre wint van de hooge plaetsen in de woestijne, des weeghs der dochter mijns volcks: niet om te wannen, nochte om te suyveren:
12 Daer sal my een wint komen, die hen te sterck sal zijn: Nu sal ick oock oordeelen tegens hen uyt spreken.
13 Siet, hy komt op als wolcken, ende sijne wagenen zijn als een wervelwint, sijne peerden zijn sneller dan arenden: wee ons, want wy zijn verwoest.
14 Wascht u herte van boosheyt, O Ierusalem, op dat ghy behouden wordet: hoe lange sult ghy de gedachten uwer ydelheyt in het binnenste van u laten vernachten.
15 Want eene stemme verkondight van Dan af, ende doet elende hooren van het geberghte Ephraims.
16 Vermeldet den volckeren , siet, doet het hooren tegen Ierusalem; daer komen hoeders uyt verren lande: ende sy verheffen hare stemme tegen de steden van Iuda.
17 Als de wachters der velden, zijn sy rontom tegen haer: om dat sy tegen my wederspannigh geweest is, spreeckt de HEERE.
18 Uwen wegh ende uwe handelingen hebben u dese dingen gedaen: dit is uwe boosheyt, dat het [soo ] bitter is, dat het tot aen u herte raeckt.
19 O mijn ingewant, mijn ingewant! ick hebbe barens wee, O wanden mijns herten! mijn herte maeckt getier in my, ick en kan niet swijgen: want ghy, mijne ziele, hoort het geluyt der basuyne, [ende ] het krijghsgeschrey.
20 Breucke op breucke wort’er uyt geroepen; want het gantsche lant is verstoort: haestelick zijn mijne tenten verstoort, mijne gordijnen in een oogenblick.
21 Hoe lange sal ick de baniere sien? het geluyt der basuyne hooren?
22 Sekerlick, mijn volck is dwaes, my en kennen sy niet; het zijn sotte kinderen, ende en zijn niet verstandigh: wijs zijnse om quaet te doen, maer goet te doen en wetense niet.
23 Ick sagh het lant aen, ende siet het was woest ende ledigh: oock na den Hemel, ende sijn licht en wasser niet.
24 Ick sagh de bergen aen, ende siet sy beefden: ende alle de heuvelen schuddeden.
25 Ick sagh, ende siet daer en was geen mensche: ende alle vogelen des hemels waren wech gevlogen.
26 Ick sach, ende siet het vruchtbaer lant was eene woestijne: ende alle sijne steden waren afgebroken, van wegen den HEERE, van wegen de hittigheyt sijns toorns.
27 Want soo seyt de HEERE; Dit gantsche lant sal eene woestheyt zijn: (doch ick en sal geene voleyndinge maken.)
28 Hierom sal de aerde treuren: ende den hemel daer boven swart zijn: om dat ick het hebbe gesproken, ick hebbe het voor genomen, ende het sal my niet rouwen, ende ick sal my daer van niet af keeren.
29 Van het geroep der ruyteren ende booghschutters vluchten alle de steden; sy gaen in de wolcken, ende klimmen op de rotzen: alle de steden zijn verlaten, soo dat niemant in deselve en woont.
30 Wat sult ghy dan doen, ghy verwoestede? al kleeddet ghy u met scharlaken, al vercierdet ghy u met gouden cieraet, al scheurdet ghy uwe oogen met blancketsel, soo soud ghy u [doch ] te vergeefs op proncken: de boelen versmaden u, sy sullen uwe ziele soecken.
31 Want ick hoor’ eene stemme als eener [vrouwe ] die in arbeyt is, eene benauwtheyt als eener die in des eersten kindes nooden is, de stemme der dochter Zions, sy hijght, sy breyt hare handen uyt, [seggende: ] O wee my nu, want mijne ziele is moede van wegen de dootslagers.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
