1 Holophernes belegert Bethulien met een groote macht. 7 Ende stopt de waterfonteynen. 8 De Moabiten raden hem de stadt niet te bestormen, maer met dorst te dwingen. 13 De Israëliten roepen tot Godt, worden kleynmoedigh ende krachteloos, ende murmureeren tegen den oversten Oziam. 19 die haer vermaent noch vijf dagen te willen stantvastigh blijven, ende belooft als dan de stadt over te geven, soo Godt haer onder des niet en verlost.
1 ENde des anderen daeghs geboodt Holophernes sijn geheel heyrleger, ende al sijn volck het welck tot sijne hulpe in desen krijgh gekomen was: dat sy souden optrecken na Bethulien, ende de toegangen van het geberghte eerst innemen, ende dat men de kinderen Israëls den krijgh soude aendoen.
2 Alsoo trocken alle kloecke mannen onder haer op, in dien dagh. Ende hare macht van strijtbare mannen was, hondert en seventigh duysent mannen te voet, ende twaelf duysent te peerde: behalven de krijghs-rustinge, ende daer was een seer groote menighte van mannen die onder haer te voet waren.
3 Ende sy legerden haer in het dal by Bethulien aen de fonteyne, ende sy streckten haer uyt in de breedde na Dothaim tot Belthem toe, ende in de lenghde van onder Bethulien, tot aen Kyamon, welcke light tegen Esdrelon.
4 De kinderen Israëls nu als sy hare menighte sagen, wierden seer ontroert, ende d’een seyde tot d’ander, Dese sullen nu het aenschijn van ’t geheele lant opslicken, ende noch de hooge bergen, noch de dalen, noch de heuvelen en sullen onder desen last niet konnen bestaen.
5 Ende sy namen alle hare wapenen ende ontstaken vyeren op hare torens, ende bleven dien geheelen nacht op de wacht.
6 Maer den tweeden dagh voerde Holophernes alle sijne ruyters uyt, voor ’t gesichte der kinderen Israëls die te Bethulia waren, ende besichtighde de toegangen na de stadt.
7 Ende quam aen de waterfonteyne, ende nam’se in: ende besettede die met krijghswachten: ende hy selve trock weder op na sijn volck.
8 Ende tot hem quamen alle de Overste der kinderen Esaus, ende alle de leytsmannen der Moabiten, ende de Krijghs-overste des lants aen de zee, ende seyden, Mijn Heer hoore doch een woort, op dat sijn heyrleger geen afbreuck en lijde.
9 Want dit volck der kinderen Israëls en verlaet hem niet op hare spiessen: maer op de hooghte van hare bergen, daer sy in woonen: want het niet licht en is de spitsen van hare bergen te beklimmen.
10 Ende nu, Heer, en bekrijght haer niet, gelijck in bestorminge geschiet, ende niet een man en sal uyt u volck vallen: blijft maer in uw’ leger, ende behoudt alle de mannen van het heyr, ende laet maer uwe dienstknechten de waterfonteyne bemachtigen, die uyt den voet deses berghs voort komt: want alle die in Bethulien woonen halen haer water daer uyt, ende alsoo sal haer den dorst wech nemen: ende sy sullen hare stadt [moeten ] over geven: ende wy ende ons volck sullen op de naeste spitsen der bergen klimmen, ende sullen ons daer om legeren ende wacht houden, datter niet een man uyt de stadt en sal gaen: ende sy sullen versmelten door honger, sy ende hare vrouwen ende hare kinderen, ende eer het sweert over haer komt, sullen sy neder gevelt worden op de straten harer wooninge. Ende ghy sult haer sware vergeldinge doen, om dat sy tegen u opgestaen zijn, ende dat sy u niet in vrede en zijn te gemoet gekomen.
11 Ende dese hare woorden behaeghden Holopherni, ende alle sijne dienstknechten: ende sy ordineerden dat men doen soude gelijck sy gesproken hadden.
12 Ende het heyr der kinderen Ammon, ende vijf duysent uyt den kinderen Assur met haer trocken voort, ende sloegen haer leger in het dal, ende namen de wateringen ende fonteynen der kinderen Israëls eerst in, ende de kinderen Esaus, ende de kinderen Ammons klommen op, ende sloegen haer leger op ’t geberghte tegen over Dothaim, ende sonden eenige uyt den haren tegen ’t Zuyden ende ’t Oosten, tegen over Ekrebel, welcke light by Chus, die is ontrent de beke Mochmor: ende het overige leger der Assyriers leyde hem neder in ’t vlacke velt, ende bedeckte het geheele aengesicht des lants, ende hare tenten, ende hare andere toerustinge legerden sy in groote hoopen, ende waren een seer groote menighte:
13 Ende de kinderen Israëls riepen tot den Heere haren Godt: want haren geest wiert kleynmoedigh, dewijle alle hare vyanden haer omcingelt hadden: ende daer geen middel en was om haer t’ontvluchten: ende het geheele leger der Assyriers, hare voetknechten, wagenen ende ruyters, bleven rontom haer, vier en dertigh dagen langh, ende de watervaten ontbraken aen alle de inwoonders van Bethulien, ende hare backen wierden ledigh, ende sy en hadden geen water om tot verzadinge te drincken, selfs niet voor eenen dagh. Want men gaf haer te drincken in sekere mate. Ende hare jonge kinderen versmachteden, ende hare vrouwen, ende jongelingen besweecken van dorst, ende sy vielen neder op des stadts-straten, ende in de deurgangen der poorten, ende daer en was geen kracht meer in haer: ende het gantsche volck quamen te samen tot Oziam, ende tot de Overste der stadt, jongelingen ende vrouwen, ende kinderen: ende riepen met luyder stemme ende spraken voor alle de Overste, Godt sy richter tusschen ons en tusschen u, dat ghy sulck groot onrecht ons hebt aengedaen, ende geen woorden van vrede en hebt gesproken tot den kinderen Assur.
14 Ende nu is’er geen helper voor ons, maer Godt heeft ons in hare handen gegeven, dat wy voor hare oogen moeten neder gevelt worden door dorst, ende groot verderf.
15 Ende nu, roept’se tot u, ende geeft de geheele stadt over tot buyt aen het volck Holophernis, ende aen alle sijne heyrkracht.
16 Want het is ons beter, dat wy haer ten roove worden, soo sullen wy haer tot knechten zijn, ende onse ziele sal leven, ende wy en sullen onse jonge kinderen met onse oogen niet sien sterven, ende de zielen van onse vrouwen ende kinderen versmachten.
17 Wy nemen tegen u tot getuygen den hemel ende de aerde, ende onsen Godt ende Heere onser vaderen, die ons vergeldt na onse misdaden, ende na de misdaden onser vaderen, op dat hy niet en doet na dese woorden op den dagh van huyden.
18 Ende daer rees een groot ende eendrachtigh geschrey van allen in het midden der vergaderinge, ende sy riepen tot Godt den Heere met luyder stemme.
19 Ende Ozias seyde tot haer, Hebt goeden moedt, broeders, laet ons noch vijf dagen stantvastigh blijven, binnen welcke de Heere onse Godt sijne barmhertigheyt over ons sal wenden, want hy en sal ons tot den eynde toe niet verlaten.
20 Doch soo deselve voor by gaen, ende geen hulpe over ons en komt, soo sal ick na uwe woorden doen. Ende heeft alsoo het volck doen scheyden elck na sijne legerplaetse: ende sy zijn na de mueren ende torens van hare stadt henen gegaen: ende hy heeft de vrouwen ende kinderen na hare huysen gesonden: ende sy waren in groote vernederinge in de stadt.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
