Een Prophetie van de beroepinge der Heydenen, ver s 1. ende verstootinge der Ioden, van wegen hare wederspannigheyt, ende afgoderije, 2. ende andere sonden, 4. doch den boetveerdigen wort belooft, dat sy sullen gereddet worden, 8. maer de verlaters des Heeren worden swaerlick gedreyght, 11. Ende de knechten des Heeren getroost, 13. insonderheyt met de belofte van het eeuwige leven, 17. Afgebeeldet door het nieuwe Ierusalem, 18. ende andere figuren, 20, et c.
1 ICk ben gevonden van die, die [na my ] niet en vraeghden, ick ben gevonden van de gene die my niet en sochten: tot het volck, dat na mijnen name niet genoemt en was, hebbe ick geseyt, Siet [hier ] ben ick, siet [hier ] ben ick.
2 Ick hebbe mijne handen uytgebreyt den gantschen dagh tot een wederstrevigh volck: die wandelen op eenen wegh die niet goet en is, na sijne [eygene ] gedachten.
3 Een volck my gedurighlick tergende in mijn aengesichte: in hoven offerende, ende roockende op tichelsteenen.
4 Sittende by de graven, soo vernachten sy by de gene die bewaert worden, etende swijnen vleesch, ende daer is sop van grouwelicke dingen in hare vaten.
5 Die daer seggen, Houdt u tot u selven, ende en naeckt tot my niet, want ick ben heyliger dan ghy: Dese zijn een roock in mijn neuse, een vyer den gantschen dagh brandende.
6 Siet het is voor mijn aengesichte geschreven: Ick en sal niet swijgen, maer ick sal vergelden, ja in haren boesem sal ick vergelden,
7 Uwe ongerechtigheden, ende uwer vaderen ongerechtigheden te gelijcke, seyt de HEERE, die geroockt hebben op de bergen, ende my smaetheyt aengedaen hebben op de heuvelen: daerom sal ick haer vorigh werckloon in haren boesem weder toe meten.
8 Alsoo seyt de HEERE, Gelijck wanneer men most in een bos druyven vind, men seyt, En verderftse niet, want daer is een zegen in: alsoo sal ick het om mijner knechten wille doen, dat ickse niet alle en verderve.
9 Ende ick sal zaet uyt Iacob voort brengen, ende uyt Iuda eenen erfbesitter van mijne bergen: ende mijne uytverkorene sullen het erffelick besitten, ende mijne knechten sullen aldaer woonen.
10 Ende Saron sal tot een schaepskoije worden, ende het dal Achors tot een runder-leger, voor mijn volck dat my gesocht heeft.
11 Maer ghy verlaters des HEEREN, ghy vergeters van den bergh mijner heyligheyt, ghy aenrichters eener tafel voor die bende, ende ghy opvullers des drancks voor dat getal.
12 Ick sal u-lieden oock ten sweerde tellen, dat ghy alle u ter slachtinge sult krommen, om dat ick hebbe geroepen, maer ghy en hebt niet geantwoort, Ick gesproken hebbe, maer ghy en hebt niet gehoort, maer hebt gedaen dat quaet was in mijne oogen, ende hebt verkoren ’t gene daer ick geenen lust aen en hebbe.
13 Daerom seyt de Heere HEERE alsoo, Siet mijne knechten sullen eten, doch ghylieden sult hongeren: siet, mijne knechten sullen drincken, doch ghylieden sult dorsten: siet, mijne knechten sullen blijde zijn, doch ghylieden sult beschaemt zijn:
14 Siet, mijne knechten sullen juychen van goeder herten, maer ghylieden sult schreeuwen van weedom des herten, ende van verbrekinge des geests sult ghy huylen.
15 Ende ghylieden sult uwen name mijnen uytverkorenen tot eene vervloeckinge laten: ende de Heere HEERE sal u-lieden dooden, maer sijne knechten sal hy met eenen anderen name noemen:
16 Soo dat, wie sich zegenen sal op aerden, die sal sich zegenen in den Godt der waerheyt: ende wie sweeren sal op aerden, die sal sweeren by den Godt der waerheyt, om dat de vorige benauwtheden sullen vergeten zijn, ende om datse voor mijne oogen verborgen zijn.
17 Want siet, ick scheppe nieuwe hemelen, ende een nieuwe aerde: ende de vorige dingen en sullen niet [meer ] gedacht worden, noch en sullen in het herte niet op komen.
18 Maer weest ghylieden vrolick, ende verheught u tot in der eeuwigheyt [in ] het gene dat ick scheppe: want siet, ick scheppe Ierusalem eene verheuginge, ende haer volck eene vrolickheyt.
19 Ende ick sal my verheugen over Ierusalem, ende vrolick zijn over mijn volck: ende in haer en sal niet meer gehoort worden de stemme der weeninge, noch de stemme des geschreeuws.
20 Van daer en sal niet meer wesen een zuygelingh van [weynigh ] dagen, noch een oudt man die sijne dagen niet en sal vervullen, want een jongelingh sal sterven hondert jaer oudt zijnde, maer een sondaer hondert jaer oudt zijnde, sal vervloeckt worden.
21 Ende sy sullen huysen bouwen ende bewoonen: ende sy sullen wijngaerden planten, ende der selver vrucht eten.
22 Sy en sullen niet bouwen, dat het een ander bewoone, sy en sullen niet planten, dat het een ander ete: want de dagen mijnes volcks sullen zijn als de dagen eenes booms, ende mijne uytverkorene sullen het werck harer handen verslijten.
23 Sy en sullen niet te vergeefs arbeyden, nochte baren ter verstooringe: want sy zijn het zaet der gezegenden des HEEREN, ende hare nakomelingen met haer.
24 Ende het sal geschieden eer sy roepen, soo sal ick antwoorden: terwijle dat sy noch spreken, soo sal ick hooren.
25 De wolf ende het lam sullen t’samen weyden, ende de leeuw sal stroo eten, als een runt, ende stof sal de spijse der slange zijn: sy en sullen geen quaet doen noch verderven op mijnen gantschen heyligen bergh, seyt de HEERE.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
