Godt wijst de Israëliten den wegh diense sullen ingaen, ver s 1, et c. Pharao vervolghtse, 5. Sy zijn seer verveert als sy dat hooren, ende sy murmureeren, 10. Mose troostse ende verstercktse, 13. De Engel des Heeren wijst haer den wegh met de wolcken-colonme, 19. Mose deylt de zee van malkanderen, 21. De kinderen Israëls gaen drooghs voets daer door, 22. De Egyptenaers volgense, 23. Godt beveelt Mose sijn hant weder over de zee te strecken, 26. Die weder keerende, Pharao met alle de sijne verdrenckt, 27. Alsoo datter niet een van haer overigh en bleef, 28.
1 DOe sprack de HEERE tot Mose, seggende:
2 Spreeckt tot de kinderen Israëls, dat sy weder keeren, ende haer legeren voor Pi-hachiroth, tusschen Migdol, ende tusschen de zee: voor Baal-Zephon, daer tegen over sult ghy u legeren aen de zee.
3 Pharao dan sal seggen van de kinderen Israëls, Sy zijn verwerret in den lande, die woestijne heeftse besloten.
4 Ende ick sal Pharaos herte verstocken, dat hy haer na jage, ende ick sal aen Pharao, ende aen al sijn heyr verheerlickt worden, alsoo dat de Egyptenaers sullen weten, dat ick de HEERE ben: ende sy deden alsoo.
5 Doe nu den Koningh van Egypten wiert geboodschapt, dat het volck vluchtede: soo is het herte Pharaos ende sijner knechten verandert tegen den volcke, ende sy seyden, Waerom hebben wy dat gedaen, dat wy Israël hebben laten trecken, dat sy ons niet en dienden?
6 Ende hy spande sijnen wagen aen: ende nam sijn volck met hem.
7 Ende nam ses hondert uytgelesene wagens, ja alle de wagens van Egypten: ende de Hooftlieden over die alle.
8 Want de HEERE verstockte het herte Pharaos des Koninghs van Egypten, dat hy de kinderen Israëls na jaeghde: doch de kinderen Israëls waren door eene hooge hant uyt gegaen.
9 Ende de Egyptenaers jaeghdense na, ende achterhaeldense, daer sy hen gelegert hadden aen de zee, alle Pharaos peerden, wagens, ende sijne ruyters, ende sijn heyr: nevens Pi-hachiroth, voor Baal-Zephon.
10 Als Pharao na by gekomen was, soo hieven de kinderen Israëls hare oogen op, ende siet, de Egyptenaers togen achter haer; ende sy vreesden seer: doe riepen de kinderen Israëls tot den HEERE.
11 Ende sy seyden tot Mose, Hebt ghy ons daerom, om datter in Egypten gantsch geene graven en waren, wech genomen, op dat wy in dese woestijne sterven souden? waerom hebt ghy ons dat gedaen, dat ghy ons uyt Egypten uytgevoert hebt?
12 Is dit niet het woort, dat wy in Egypten tot u spraken, seggende, Houdt af van ons, ende laet ons de Egyptenaren dienen: want het ware ons beter geweest den Egyptenaren te dienen, dan in dese woestijne te sterven?
13 Doch Mose seyde tot den volcke, En vreest niet, staet vaste, ende siet het heyl des HEEREN, dat hy heden aen u-lieden doen sal: want de Egyptenaers, die ghy heden gesien hebt, die en sult ghy niet weder sien in der eeuwigheyt.
14 De HEERE sal voor u-lieden strijden, ende ghy sult stille zijn.
15 Doe seyde de HEERE tot Mose, Wat roept ghy tot my? seght den kinderen Israëls dat sy voort trecken.
16 Ende ghy, heft uwen staf op, ende streckt uwe hant uyt over de zee, ende klieftse, dat de kinderen Israëls door het midden der zee gaen op het drooge.
17 Ende ick, siet ick sal het herte der Egyptenaren verstocken, dat sy na hen daer in gaen: ende ick sal verheerlickt worden aen Pharao, ende aen al sijn heyr, aen sijne wagenen, ende aen sijne ruyteren.
18 Ende de Egyptenaers sullen weten, dat ick de HEERE ben, wanneer ick verheerlickt sal worden aen Pharao, aen sijne wagenen, ende aen sijne ruyteren.
19 Ende de Engel Godes, die voor het heyr Israëls gingh, vertrock, ende gingh achter hen: de wolcken-colomne vertrock oock van haer aengesichte, ende stont achter hen.
20 Ende sy quam tusschen het leger der Egyptenaren, ende tusschen ’t leger Israëls: ende de wolcke was te gelijcke duysternisse, ende verlichtte den nacht: soo dat d’een tot den anderen niet en naderde den gantschen nacht.
21 Doe Mose sijne hant uytstreckte over de zee, soo dede de HEERE de zee wech gaen, door eenen stercken oosten wint, dien gantschen nacht, ende maeckte de zee drooge, ende de wateren wierden gekloven.
22 Ende de kinderen Israëls zijn in gegaen in het midden van de zee, op het drooge: ende de wateren waren haer een muer, tot hare rechter, ende tot hare slinckerhant.
23 Ende de Egyptenaers vervolghdense, ende gingen in, achter hen, alle Pharaos peerden, sijne wagenen, ende sijne ruyteren, in het midden van de zee.
24 Ende het geschiedde in deselve morgen-wake, dat de HEERE, in de colomne des vyers, ende der wolcke, sagh op het leger der Egyptenaren: ende hy verschrickte het leger der Egyptenaren.
25 Ende hy stiet de raderen harer wagenen wech, ende dedese swaerlick voort varen: doe seyden de Egyptenaers, Laett ons vlieden van het aengesichte Israëls, want de HEERE strijdt voor haer tegen de Egyptenaers.
26 Ende de HEERE seyde tot Mose, Streckt uwe hant uyt over de zee: dat de wateren weder keeren over de Egyptenaers, over hare wagenen, ende over hare ruyters.
27 Doe streckte Mose sijne hant uyt over de zee, ende de zee quam weder tegen het naken van den morgenstont tot hare kracht, ende de Egyptenaers vluchtten die te gemoete: ende de HEERE stortte de Egyptenaers in het midden der zee.
28 Want als de wateren weder keerden, soo bedeckten sy de wagenen, ende de ruyters des gantschen heyrs Pharaos, dat hen na gevolght was in de zee: daer en bleef niet een van haer overigh.
29 Maer de kinderen Israëls gingen op het drooge, in het midden der zee: ende de wateren waren haer een muer, tot hare rechter, ende tot hare slinckerhant.
30 Alsoo verloste de HEERE Israël aen dien dage uyt de hant der Egyptenaren: ende Israël sagh de Egyptenaren doot aen den oever der zee.
31 Oock sagh Israël de groote hant, die de HEERE aen de Egyptenaren bewesen hadde: ende het volck vreesde den HEERE; ende geloofden in den HEERE, ende aen Mose sijnen knecht.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
