Salomo recommandeert eenen yegelicken de wijsheyt, ende waerschouwt eenen yegelicken voor de dwaesheyt, ver s 1, et c. Ende hy vermaent, hoe men sich by den Koningh houden sal, als hy vertoornt is, 4. hoewel het dickwils geschiet dat loose lieden van den Koningh verheven, ende vrome veracht worden, 5. Daer na spreeckt hy van de onvoorsichtigheyt eeniger menschen, 8. Ende hy leert wederom hoe profijtelick de wijsheyt, ende hoe schadelick de dwaesheyt zy, 10, et c. insonderheyt in eenen Prince, 16, et c. die men niet vloecken en sal, 20.
1 EEne doode vliege doet de salve des Apothekers stincken [ende ] opwellen: [alsoo ] een weynigh dwaesheyts eenen [man ,] die kostelick is van wijsheyt, [ende ] van eere.
2 Het herte des wijsen is tot sijner rechter: maer het herte eenes sots is tot sijner slincker hant.
3 Ende oock wanneer de dwaes op den wegh wandelt, sijn herte ontbreeckt [hem :] ende hy seyt tot een yegelick, dat hy dwaes is.
4 Als de geest des Heerschers tegen u oprijst, en verlaet uwe plaetse niet, want het is medicijne, het stilt groote sonden.
5 Daer is [noch ] een quaet [dat ] ick gesien hebbe, onder de sonne, als eene dwalinge die van het aengesichte des Oversten voort komt:
6 Een dwaes wort gesett in groote hoogheden: maer de rijcke, sitten in de leeghte.
7 Ick hebbe knechten te peerde gesien: ende Vorsten, gaende, als knechten op de aerde.
8 Wie eenen kuyl graeft, sal daer in vallen: ende wie eenen muer doorbreeckt een slange sal hem bijten.
9 Wie steenen wech draeght, sal smerte daer door lijden: wie hout klieft, sal daer door in gevaer zijn.
10 Indien hy het yser heeft stomp gemaeckt, ende hy en slijpt de snede niet, dan moet hy meerder kracht te wercke stellen: maer de wijsheyt is een uytnemende sake om [yet ] recht te maken.
11 Indien de slange gebeten heeft eer de besweeringe geschiet is, dan en is daer geene nuttigheyt voor den alderwelsprekensten [besweerder .]
12 De woorden eenes wijsen monts zijn aengenaem: maer de lippen eenes sots verslinden hemselven.
13 Het beginsel der woorden sijnes monts, is dwaesheyt: ende ’t eynde sijnes monts, is boose dulligheyt.
14 De dwaes maeckt wel vele woorden: [maer ] de mensche en weet niet wat het zy dat geschieden sal: ende wat na hem geschieden sal, wie sal het hem te kennen geven?
15 Den arbeyt der sotten maeckt eenen yegelicken van hen moede: dewijle sy niet en weten na de stadt te gaen.
16 Wee u, lant, diens Koningh een kint is: ende diens Vorsten in den morgenstont eten.
17 Welgelucksaligh zijt ghy, lant, wiens Koningh een sone der Edelen is: ende diens Vorsten ter rechter tijt eten, tot sterckte, ende niet tot drinckerije.
18 Door groote luyigheyt verswackt het gebindt, ende door slappigheyt der handen wort het huys doorlekende.
19 Men maeckt maeltijden om te lacchen, ende de wijn, verheught de levendige: ende het gelt verantwoort alles.
20 Vloeckt den Koningh niet, selfs in uwe gedachte, noch en vloeckt den rijcken niet, in het binnenste uwer slaepkamer: want het gevogelte des hemels soude de stemme wech voeren, ende het gevleugelde soude het woort te kennen geven.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
