Waer ende wanneer Mose de wet Godts wederhaelt hebbe, ver s 1, et c. Kort verhael van ’t gene sich met Israël toegedragen heeft, van der tijt af, dat sy van Horeb zijn vertogen, tot dat sy gekomen zijn tot Kades Barnea, als: Godts bevel van te vertrecken, met belofte, 6. Instellinge van Richteren ende Amptlieden, 9. Reyse door de woestijne ende komste tot Kades Barnea, 19. uytsendinge, wederkomste, ende rapport der verspieders, 22. wederspannigheyt ende murmureeringe des volcks, 26. Godts toorn ende vonnisse tegen de ongehoorsame, 34. Die tegen Godts bevel optreckende, van de Amoriten geslagen, ende klagende van Godt niet verhoort en worden, 41.
1 DIT zijn de woorden, die Mose tot gantsch Israël gesproken heeft, aen dese zijde der Iordane: in de woestijne, op het vlacke velt tegen over Suph, tusschen Paran ende tusschen Tophel, ende Laban, ende Hazeroth, ende Di-zahab.
2 Elf dagh [reysen ] zijn ’t van Horeb, [door ] den wegh des geberghtes Seïr, tot aen Kades Barnea.
3 Ende ’t is geschiet in het veertighste jaer, in de elfste maent op den eersten der maent; dat Mose sprack tot de kinderen Israëls, na alles, dat hem de HEERE aen hen bevolen hadde:
4 Na dat hy geslagen hadde Sihon den Koningh der Amoriten, die te Hesbon woonde: ende Og, den Koningh van Basan, dewelcke woonde te Astharoth, te Edreï.
5 Aen dese zijde der Iordane, in den lande Moabs, hief Mose aen dese wet uyt te leggen, seggende:
6 De HEERE onse Godt sprack tot ons aen Horeb, seggende: Ghy zijt langh genoegh by desen bergh gebleven.
7 Keert u, ende vertreckt ende gaet in het geberghte der Amoriten, ende tot alle hare geburen, in ’t vlacke velt, op het geberghte, ende in de leeghte, ende in’t Zuyden, ende aen de haven der zee: het lant der Canaaniten, ende den Libanon, tot aen die groote riviere, de riviere Phrath.
8 Siet, ick hebbe dat lant gegeven voor u aengesichte: gaet daer in ende besittet erflick dat lant, dat de HEERE uwen vaderen, Abraham, Isaac, ende Iacob gesworen heeft, dat hy het hen, ende haren zade na hen geven soude.
9 Ende ick sprack ter selver tijt tot u, seggende: Ick alleen en sal u niet konnen dragen.
10 De HEERE uwe Godt heeft u vermenighvuldight: ende siet, ghy zijt heden als de sterren des hemels in menighte.
11 De HEERE, uwer vaderen Godt, doe tot u, alsoo ghy [nu ] zijt, duysent mael meer; ende hy zegene u, gelijck als hy tot u gesproken heeft.
12 Hoe soud’ick alleen uwe moeyte, ende uwen last, ende uwe twist-saken dragen?
13 Neemt u wijse mannen, ende verstandige, ende ervarene, van uwe stammen, dat ickse tot uwe hoofden stelle.
14 Doe antwoorddet ghy my, ende seydet; Dit woort is goet, dat ghy gesproken hebt, om te doen.
15 Soo nam ick de hoofden uwer stammen, wijse ende ervarene mannen, ende steldese tot hoofden over u, Overste van duysenden, ende Overste van honderden, ende Overste van vijftigen, ende Overste van tienen, ende Amptlieden voor uwe stammen.
16 Ende ick geboodt uwen Richteren ter selver tijt, seggende: Hoort [de verschillen ] tusschen uwe broederen, ende richtet recht tusschen den man ende tusschen sijnen broeder, ende tusschen des selven vreemdelingh.
17 Ghy en sult het aengesicht in ’t gerichte niet kennen; ghy sult den kleynen, soo wel als den grooten, hooren: ghy sult niet vreesen voor yemants aengesichte; want het gerichte dat is Godes: doch de sake, die voor u te swaer sal zijn, sult ghy tot my doen komen, ende ick salse hooren.
18 Alsoo geboodt ick u te dier tijt alle saken, die ghy soudet doen.
19 Doe vertogen wy van Horeb, ende doorwandelden die gantsche groote ende vreeslicke woestijne, die ghy gesien hebt, op den wegh van ’t geberghte der Amoriten, gelijck de HEERE onse Godt ons geboden hadde: ende wy quamen tot Kades Barnea.
20 Doe seyd’ick tot u-lieden: Ghy zijt gekomen tot het geberghte der Amoriten, dat de HEERE onse Godt ons geven sal.
21 Siet, de HEERE uwe Godt heeft dat lant gegeven voor u aengesichte: treckt op, besitt het erflick, gelijck als de HEERE, uwer vaderen Godt, tot u gesproken heeft; vreest niet, ende ontsett u niet.
22 Doe naderdet ghy alle tot my, ende seydet; Laet ons mannen voor ons aengesichte henen senden, die ons het lant uytspeuren; ende ons bescheyt weder brengen, wat wegh wy daer in optrecken sullen, ende tot wat steden wy komen sullen.
23 Dese sake nu was goet in mijne oogen: soo nam ick uyt u twaelf mannen, van elcken stam eenen man.
24 Die keerden sich, ende togen op na het geberghte, ende quamen tot het dal Escol, ende verspiedden dat selve.
25 Ende sy namen van de vrucht des lants in hare hant, ende brachtense tot ons af, ende seyden ons bescheyt weder, ende seyden; Het lant, dat de HEERE onse Godt ons geven sal, is goet.
26 Doch ghy en wildet niet optrecken: maer ghy waert den monde des HEEREN uwes Godts wederspannigh.
27 Ende ghy murmureerdet in uwe tenten, ende seydet; Om dat de HEERE ons haet, heeft hy ons uyt Egyptenlant uyt gevoert, op dat hy ons levere in de hant der Amoriten, om ons te verdelgen.
28 Waer henen souden wy op trecken? onse broeders hebben ons herte doen smelten, seggende: Het is een volck, grooter ende langer dan wy; de steden zijn groot, ende gesterckt tot in den hemel toe: oock hebben wy daer kinderen der Enakim gesien.
29 Doe seyde ick tot u: Verschrickt niet, nochte en vreest niet voor hen.
30 De HEERE uwe Godt, die voor u aengesichte wandelt, die sal voor u strijden: na alles, dat hy by u voor uwe oogen gedaen heeft in Egypten,
31 Ende in de woestijne, daer ghy gesien hebt, dat de HEERE uwe Godt u daer in gedragen heeft, als een man sijnen sone draeght; op al den wegh, dien ghy gewandelt hebt, tot dat ghy quaemt aen dese plaetse.
32 Maer door dit woort, en geloofdet ghy niet aen den HEERE uwen Godt,
33 Die voor u aengesichte op den wegh wandelde, om u de plaetse uyt te sien, daer ghy soudet legeren; ’s nachts in ’t vyer, op dat hy u den wegh wees, daer in ghy soudet gaen, ende ’s daeghs in de wolcke.
34 Als nu de HEERE de stemme uwer woorden hoorde, soo wert hy seer toornigh, ende swoer, seggende:
35 Soo yemant van dese mannen, [van ] dit quaet geslachte sal sien dat goede lant, ’t welck ick gesworen hebbe uwen vaderen te sullen geven,
36 Behalven Caleb, de soon van Iephunne; die sal het sien, ende hem sal ick het lant geven, daer hy op getreden heeft, ende sijnen kinderen: om dat hy volhardt heeft den HEERE te volgen.
37 Oock vertoornde sich de HEERE op my om uwent wille, seggende: Ghy sult daer oock niet in komen.
38 Iosua de sone van Nun, die voor u aengesichte staet, die sal daer in komen: sterckt den selven, want hy sal het Israël doen erven.
39 Ende uwe kinderkens, daer ghy van seydet; sy sullen tot eenen roof zijn, ende uwe kinderen, die heden noch goet noch quaet en weten, die sullen daer in komen: ende dien sal ick het geven, ende die sullen ’t erflick besitten.
40 Ghy daer en tegen, keert u, ende reyst na de woestijne, den wegh van de schelfzee.
41 Doe antwoorddet ghy, ende seydet tot my; Wy hebben aen den HEERE gesondight, wy sullen optrecken ende strijden, na alles dat de HEERE onse Godt ons geboden heeft: Als ghy nu een yegelick sijn krijghs-gereetschap aengorddet, ende willens waert, om na het geberghte henen op te trecken;
42 Soo seyde de HEERE tot my; Seght hen; En treckt niet op, noch strijdet niet, want ick en ben niet in ’t midden van u: op dat ghy niet voor het aengesichte uwer vyanden geslagen en wordet.
43 Doch als ick tot u sprack, soo en hoordet ghy niet, maer waert den monde des HEEREN wederspannigh, ende handeldet trotzelick, ende tooght op na het geberghte.
44 Doe togen de Amoriten uyt, die op dat geberghte woonden, u te gemoete, ende vervolghden u, gelijck als de bijen doen: ende sy verpletterden u in Seïr tot Horma toe.
45 Als ghy nu weder quaemt ende weendet voor het aengesichte des HEEREN, soo en hoorde de HEERE uwe stemme niet, ende en neyghde sijne ooren niet tot u.
46 Alsoo bleeft ghy in Kades vele dagen: na de dagen die ghyder bleeft.
© © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2024
