Een vermaninge tot lof, dienst, ende gehoorsaemheyt Godes, van wegen sijne grootheyt: Mitsgaders eene afradinge van het herte soo niet te verharden gelijck Israël gedaen hadde, het welck deshalven niet en is ingegaen tot sijne ruste.
1 KOmt laet ons den HEERE vrolick singen, laet ons juychen den rotzsteen onses heyls.
2 Laet ons sijn aengesichte te gemoete gaen met lof: laet ons hem juychen met Psalmen.
3 Want de HEERE is een groot Godt: ja een groot Koningh boven alle Goden.
4 In wiens hant de diepste plaetsen der aerde zijn, ende de hooghten der bergen zijn sijne.
5 Wiens oock de zee is, want hy heeftse gemaeckt: ende sijne handen hebben ’t drooge geformeert.
6 Komt, laet ons aenbidden ende neder bucken, laet ons knielen voor den HEERE die ons gemaeckt heeft.
7 Want hy is onse Godt, ende wy zijn het volck sijner weyde, ende de schapen sijner hant: Heden soo ghy sijne stemme hoort,
8 En verhardt u herte niet, gelijck te Meriba: gelijck ten dage van Massa in de woestijne:
9 Daer my uwe vaders versochten, my beproefden, oock mijn werck sagen.
10 Veertigh jaer hebb’ ick verdriet gehadt aen [dit ] geslachte, ende hebbe geseyt, Sy zijn een volck dwalende van her-ten: ende sy en kennen mijne wegen niet.
11 Daerom hebbe ick in mijnen toorn gesworen, Soo sy in mijne ruste sullen ingaen!
Een vermaninge tot lof, dienst, ende gehoorsaemheyt Godes, van wegen sijne grootheyt: Mitsgaders eene afradinge van het herte soo niet te verharden gelijck Israël gedaen hadde, ’t welck deshalven niet en is ingegaen tot sijne ruste.
1 KOmt laet ons den HEERE vrolick singen, laet ons juychen den rotzsteen onses heyls.
2 Laet ons sijn aengesichte te gemoete gaen met lof: laet ons hem juychen met Psalmen.
3 Want de HEERE is een groot Godt: ja een groot Coninck boven alle Goden.
4 In wiens hant de diepste plaetsen der aerde zijn, ende de hoochten der bergen zijn sijne.
5 Wiens oock de zee is, want hy heeftse gemaeckt: ende sijne handen hebben het drooge geformeert.
6 Komt, laet ons aenbidden ende neder-bucken, laet ons knielen voor den HEERE die ons gemaeckt heeft.
7 Want hy is onse Godt, ende wy zijn het volck sijner weyde, ende de schapen sijner hant: Heden so ghy sijne stemme hoort,
8 En verhardt u herte niet, gelijck te Meriba: gelijck ten dage van Massa in de woestijne:
9 Daer my uwe vaders versochten, my beproefden, oock mijn werck sagen.
10 Veertich jaer heb’ick verdriet gehadt aen [dit] geslachte, ende hebbe geseyt, Sy zijn een volck dwalende van herten: ende sy en kennen mijne wegen niet.
11 Daerom hebbe ick in mijnen toorn gesworen, So sy in mijne ruste sullen ingaen!
