Godt beveelt Iosua het volck te leyden na het lant Canaan, ver s 1, et c. welckes grenzen verhaelt worden, 4. Godt versterckt Iosua met bysondere beloften, 5. ende vermaent hem tot vlijtige betrachtinge sijner wet, 7. Iosua beveelt het volck, dat het sich tot de reyse over de Iordane bereyde, 10. ende hy vermaent de Rubeniten, de Gaditen, ende de halve stamme Manasse, op te trecken, van wegen de belofte die sy Mose gedaen hadden, 12. het welcke sy bereyt zijn te doen, 16. Alle de stammen beloven Iosua te gehoorsamen, 17.
1 HET geschiede nu, na de doot Mose des knechts des HEEREN, dat de HEERE tot Iosua den sone Nun, Mose dienaer, sprack, seggende:
2 Mijn knecht Mose is gestorven: soo maeckt u nu op, treckt over dese Iordane, ghy, ende al dit volck, tot het lant dat ick hen, den kinderen Israëls, geve.
3 Alle plaetse daer u-lieder voetsole op treden sal, hebbe ick u gegeven: gelijck als ick tot Mose gesproken hebbe.
4 Van de woestijne ende desen Libanon af, tot aen de groote riviere, de riviere Phrath, het gantsche lant der Hethiten, ende tot aen de groote zee, [tegen ] den ondergangh der sonne, sal u-lieder lantpale zijn.
5 Niemant sal voor u aengesichte bestaen alle de dagen uwes levens: gelijck als ick met Mose geweest ben, sal ick met u zijn, Ick en sal u niet begeven, noch en sal u niet verlaten.
6 Zijt sterck ende hebt goeden moedt: want ghy sult dit volck dat lant erflick doen besitten, dat ick haren vaderen hebbe gesworen, hen te geven.
7 Alleenlick weest sterck, ende hebt seer goeden moedt, dat ghy waer neemt te doen na de gantsche wet welcke Mose mijn knecht u geboden heeft, en wijckt daer van niet, ter rechter noch ter slincker hant: op dat ghy verstandelick handelt al omme daer ghy sult gaen.
8 Dat het boeck deser wet niet en wijcke van uwen monde, maer overleght het dagh ende nacht, op dat ghy waer neemt te doen na alles dat daer in geschreven is: want als dan sult ghy uwe wegen voorspoedigh maken, ende als dan sult ghy verstandelick handelen.
9 Hebbe ick het u niet bevolen? weest sterck, ende hebt goeden moedt, en verschrickt niet, ende en ontsett u niet: want de HEERE uwe Godt is met u al omme daer ghy henengaet.
10 Doe geboodt Iosua den Amptlieden des volcks, seggende:
11 Gaet door het midden des legers, ende beveelt het volck, seggende, Bereydet teerkost voor u-lieden: want binnen noch drie dagen sult ghylieden over dese Iordane gaen, dat ghy in gaet om te erven het lant, ’t welck de HEERE uwe Godt u-lieden geeft om te be-erven.
12 Ende Iosua sprack tot de Rubeniten ende Gaditen, ende den halven stamme Manasse, seggende:
13 Gedenckt aen het woort het welck Mose de knecht des HEEREN u-lieden geboden heeft, seggende: De HEERE uwe Godt geeft u-lieden ruste, ende hy geeft u dit lant.
14 Uwe wijven, uwe kleyne kinderen, ende u vee laet in den lande blijven, dat Mose u-lieden aen dese zijde der Iordane gegeven heeft, maer ghylieden sult gewapent trecken voor het aengesichte uwer broederen, alle strijtbare helden, ende sultse helpen.
15 Tot dat de HEERE uwen broederen ruste geve, als u-lieden, ende datse oock erffelick besitten het lant, dat de HEERE uwe Godt hen geeft: als dan sult ghylieden weder keeren tot het lant uwer erffenisse, ende sult het erffelick besitten, dat Mose de knecht des HEEREN u-lieden gegeven heeft aen dese zijde der Iordane, tegen den opgangh der sonne.
16 Doe antwoordden sy Iosua, seggende: Al wat ghy ons geboden hebt sullen wy doen, ende al omme waer ghy ons senden sult, sullen wy gaen.
17 Gelijck wy in alles na Mose hebben gehoort, alsoo sullen wy na u hooren: alleenlick dat de HEERE uwe Godt met u zy, gelijck als hy met Mose geweest is.
18 Alle man, die uwen monde wederspannigh wesen sal, ende uwe woorden niet hooren en sal in alles dat ghy hem gebieden sult, die sal gedoot worden: alleenlick weest sterck, ende hebt goeden moedt.
Godt beveelt Iosua het volck te leyden nae het lant Canaan, v. 1, etc. welckes grenzen verhaelt worden, 4. Godt versterckt Iosua met bysondere beloften, 5. ende vermaent hem tot vlijtige betrachtinge sijner Wet, 7. Iosua beveelt het volck, dat het sich tot de reyse over de Iordane bereyde, 10. ende hy vermaent de Rubeniten, de Gaditen, ende de halve stamme Manasse, op te trecken, van wegen de belofte die sy Mose gedaen hadden, 12. ’t welcke sy bereyt zijn te doen, 16. Alle de stammen belooven Iosua te gehoorsamen, 17.
1 HEt geschiede nu, na de doot Mose des knechts des HEEREN, dat de HEERE tot Iosua den sone Nun, Mose dienaer, sprack, seggende:
2 Mijn knecht Mose is gestorven: so maeckt u nu op, treckt over dese Iordane, ghy, ende al dit volck, tot het lant dat ick hen, den kinderen Israëls, geve.
3 Alle plaetse daer ulieder voet-sole op treden sal, hebbe ick u gegeven: gelijck als ick tot Mose gesproken hebbe.
4 Van de woestijne ende desen Libanon af, tot aen de groote riviere, de riviere Phrath, het gantsche lant der Hethiten, ende tot aen de groote Zee, [tegen] den onderganck der Sonne, sal ulieder lantpale zijn.
5 Niemant sal voor u aengesichte bestaen alle de dagenuwes levens: gelijck als ick met Mose geweest ben, sal ick met u zijn, Ick en sal u niet begeven, noch en sal u niet verlaten.
6 Zijt sterck ende hebt goeden moet: want ghy sult dit volck dat lant erflick doen besitten, dat ick haren vaderen hebbe gesworen, hen te geven.
7 Alleenlick weest sterck, ende hebt seer goeden moet, dat ghy waerneemt te doen nae de gantsche wet welcke Mose mijn knecht u geboden heeft, en wijckt daer van niet, ter rechter noch ter slincker hant: op dat ghy verstandelick handelt alomme daer ghy sult gaen.
8 Dat het boeck deser wet niet en wijcke van uwen monde, maer overlegt het dach ende nacht, op dat ghy waerneemt te doen nae alles dat daer in geschreven is: want alsdan sult ghy uwe wegen voorspoedich maken, ende alsdan sult ghy verstandelick handelen.
9 Hebbe ick ’t u niet bevolen? weest sterck, ende hebt goeden moet, en verschrickt niet, ende en ontsett u niet: want de HEERE uwe Godt is met u alomme daer ghy henen gaet.
10 Doe geboodt Iosua den Ampt-lieden des volcx, seggende:
11 Gaet door het midden des legers, ende beveelt het volck, seggende, Bereydet teerkost voor ulieden: want binnen noch drye dagen sult ghy lieden over dese Iordane gaen, dat ghy ingaet om te erven het lant, ’t welck de HEERE uwe Godt ulieden geeft om te be-erven.
12 Ende Iosua sprack tot de Rubeniten ende Gaditen, ende den halven stamme Manasse, seggende:
13 Gedenckt aen het woort ’t welck Mose de knecht des HEEREN ulieden geboden heeft, seggende: De HEERE uwe Godt geeft ulieden ruste, ende hy geeft u dit lant.
14 Uwe wijven, uwe kleyne kinderen, ende u vee laet in den lande blijven, dat Mose ulieden aen dese zijde der Iordane gegeven heeft, maer ghylieden sult gewapent trecken voor het aengesichte uwer broederen, alle strijtbare helden, ende sultse helpen.
15 Totdat de HEERE uwen broederen ruste geve, als ulieden, ende datse oock erffelick besitten het lant, dat de HEERE uwe Godt hen geeft: alsdan sult ghylieden weder keeren tot het lant uwer erffenisse, ende sult het erffelick besitten, dat Mose de knecht des HEEREN ulieden gegeven heeft aen dese zijde der Iordane, tegen den opganck der Sonne.
16 Doe antwoordden sy Iosua, seggende: Al wat ghy ons geboden hebt sullen wy doen, ende alomme waer ghy ons senden sult, sullen wy gaen.
17 Gelijck wy in alles nae Mose hebben gehoort, alsoo sullen wy nae u hooren: alleenlick dat de HEERE uwe Godt met u zy, gelijck als hy met Mose geweest is.
18 Alle man, die uwen monde wederspannich wesen sal, ende uwe woorden niet hooren en sal in alles dat ghy hem gebieden sult, die sal gedoodt worden: alleenlick weest sterck, ende hebt goeden moet.
