Iona, andermael van Godt gesonden zijnde, predickt den Nineviten haren ondergangh, ver s 1, et c. sulcks sy geloovende, verootmoedigen haer voor den Heere (soo wel de Koningh, als d’onderdanen) met vasten, bidden, ende beteren haers levens, 5. waer op haer Godt verschoont, 10.
1 ENde het woort des HEEREN geschiedde ten anderen male tot Iona, seggende:
2 Maeckt u op, gaet na de groote stadt Nineve: ende predickt tegen haer de predikinge, die ick tot u spreke.
3 Doe maeckte sich Iona op, ende gingh na Nineve, na ’t woort des HEEREN: Nineve nu was eene groote stadt Godts, van drie daghreysen.
4 Ende Iona begon in de stadt te gaen, eene daghreyse: ende hy predickte, ende seyde; Noch veertigh dagen, dan sal Nineve worden omgekeert.
5 Ende de lieden van Nineve geloofden aen Godt: ende sy riepen een vasten uyt, ende bekleedden haer met sacken van haren grootsten af tot haren kleynsten toe.
6 Want dit woort geraeckte tot den Koningh van Nineve, ende hy stont op van sijnen throon, ende dede sijn heerlick overkleet van sich: ende hy bedeckte sich met eenen sack, ende satt neder in der asschen.
7 Ende hy liet uytroepen, ende men sprack te Nineve, uyt bevel des Koninghs ende sijner Grooten, seggende: En laet mensch noch beest, runt noch schaep, yet wat smaken, en laetse niet weyden, noch water drincken.
8 Maer mensch ende beest sullen met sacken bedeckt zijn, ende sullen sterckelick tot Godt roepen: ende sy sullen haer bekeeren, een yegelick van sijnen boosen wegh, ende van het gewelt dat in hare handen is.
9 Wie weet? Godt mochte sich wenden, ende berouw hebben: ende hy mochte sich wenden van de hittigheyt sijns toorns, dat wy niet en vergingen.
10 Ende Godt sagh hare wercken, dat sy haer bekeerden van haren boosen wegh: ende het berouwde Godt over het quaet, dat hy gesproken hadde hen te sullen doen, ende en dede ’t niet.
Iona, andermael van Godt gesonden zijnde, predickt den Nineviten haren onderganck, v. 1, etc. sulcx sy geloovende, verootmoedigen haer voor den Heere (soo wel de Coninck, als d’onderdanen) met vasten, bidden, ende beteren haers levens, 5. waer op haer Godt verschoont, 10.
1 ENde het woort des HEEREN geschiedde ten anderen male tot Iona, seggende:
2 Maeckt u op, gaet nae de groote stadt Nineve: ende predickt tegen haer de predikinge, die ick tot u spreke.
3 Doe maeckte sich Iona op, ende ginck nae Nineve, nae’t woort des HEEREN: Nineve nu was eene groote stadt Godts, van drie dachreysen.
4 Ende Iona begon inde stadt te gaen, eene dach-reyse: ende hy predickte, ende seyde; Noch veertich dagen, dan sal Nineve worden omgekeert.
5 Ende de lieden van Nineve geloofden aen Godt: ende sy riepen een vasten uyt, ende bekleedden haer met sacken van haren grootsten af tot haren kleynsten toe.
6 Want dit woort geraeckte tot den Coninck van Nineve, ende hy stont op van sijnen throon, ende dede sijn heerlick overkleedt van sich: ende hy bedeckte sich met eenen sack, ende satt neder in der asschen.
7 Ende hy liet uytroepen, ende men sprack te Nineve, uyt bevel des Conicks ende sijner Grooten, seggende: En laet mensch noch beest, rundt noch schaep, yet wat smaken, en laetse niet weyden, noch water drincken.
8 Maer mensch ende beest sullen met sacken bedeckt zijn, ende sullen sterckelick tot Godt roepen: ende sy sullen haer bekeeren, een yegelick van sijnen boosen wech, ende van’t gewelt dat in hare handen is.
9 Wie weet? Godt mochte sich wenden, ende berouw hebben: ende hy mochte sich wenden van de hitticheyt sijns toorns, dat wy niet en vergingen.
10 Ende Godt sach hare wercken, dat sy haer bekeerden van haren boosen wech: ende ’t berouwde Godt over het quaet, dat hy gesproken hadde hen te sullen doen, ende en dede’t niet.
